Το σποτ για το 2021 θα μπορούσε να είναι διαφήμιση για οτιδήποτε: για τη διεκδίκηση Ολυμπιακών Αγώνων, την τουριστική προώθηση του ελληνικού καλοκαιριού, μία συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή ένα fashion show με ασπρόμαυρα ρούχα δεκαετίας ’90. Αυτό που μάλλον δεν θα μπορούσε να κάνει, είναι να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για μια εμβληματική ιστορική επέτειο. Μια επέτειο που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει έναυσμα για αμφισβήτηση εθνικών μύθων, ιστορικό αναστοχασμό, συζητήσεις για το –ενίοτε τραυματικό και διχαστικό– παρελθόν, τη θέση και τις προοπτικές του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο διεθνές περιβάλλον.

Είναι σοκαριστικά τα συμπεράσματα της έρευνας για την άγνοια των νέων ενηλίκων στις ΗΠΑ γύρω από το Ολοκαύτωμα. Το 63% της γενιάς Ζ και των millennials δεν έχει ιδέα ότι στο Ολοκαύτωμα δολοφονήθηκαν έξι εκατομμύρια Εβραίοι. Για την ακρίβεια, ένας στους τρεις θεωρεί ότι σκοτώθηκαν κάτω από δύο εκατομμύρια. Παράλληλα το 23%, σχεδόν ένας στους τέσσερις δηλαδή, πιστεύει είτε ότι το Ολοκαύτωμα είναι μύθος, είτε πως υπάρχουν στοιχεία υπερβολής στην παρουσίασή του, είτε δεν γνωρίζουν με ακρίβεια.

Υπάρχει μια ταξική διάσταση στον τρόπο που πλήττει ο κορωνοϊός τον πληθυσμό και φυσικά με αυτό δεν εννοώ τον έμμεσο ρεβανσισμό του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη, που σχεδόν πανηγύρισε το γεγονός ότι η επιδημία στη χώρα μας ξεκίνησε από το Μιλάνο... και το Κολλέγιο.

Μερικά αφελή ερωτήματα μου γεννήθηκαν μετά και τις χθεσινές εξελίξεις με το ΣτΕ και το ΕΣΡ. Πρώτον, γιατί ο υπουργός Δικαιοσύνης χρειάστηκε τόσες μέρες για να ζητήσει έρευνα γύρω από τις συνθήκες διαρροής των ηλεκτρονικών μηνυμάτων που αφορούν στην προσωπική ζωή του ανώτατου δικαστή του ΣτΕ;

Ε​​​​ίναι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ο αληθινός πρωθυπουργός της Ελλάδας;» ρωτάει Γερμανός κωμικός τον εκπρόσωπο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Μάρτιν Γέγκερ, στην καθιερωμένη ενημέρωση των αρμόδιων συντακτών. Εκείνος αναγνωρίζει τον συντελεστή της κωμικής εκπομπής, Τίλο Γιουνγκ, και σκάει στα γέλια, αλλά συνεχίζει να απαντάει –όσο μπορεί– σοβαρά: «Οχι, δεν είναι».

Προχθές το βράδυ ήμουν σε μια εκδήλωση στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Η συζήτηση, με θέμα τις ελληνογερμανικές σχέσεις στη διάρκεια της κρίσης, ολοκληρώθηκε με μια αισιόδοξη διαπίστωση από τα χείλη Γερμανού ιστορικού: πως η ένταση που βιώνουμε σήμερα είναι μια υποσημείωση στη μακρά παράδοση σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

«​​Οσοι επενδύουν σε μία αποτυχία της Ελλάδας εθελοτυφλούν» τόνισε ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη δευτερολογία του, λίγο προτού ξεκινήσει η ψηφοφορία επί των προγραμματικών δηλώσεων και στη συνέχεια επιδόθηκε σε ένα κρεσέντο αντιγερμανισμού, προειδοποιώντας, μεταξύ άλλων, το Βερολίνο ότι «οι ηγέτιδες δυνάμεις κατακτούν την ηγεμονία όχι με την εξόντωση αλλά με την πειθώ».

«Ευτυχώς που η Ουρανία Μιχαλολιάκου δεν είναι όμορφη γιατί η Χ.Α. θα είχε κερδίσει ένα πρόσθετο 10%». Η σκέψη αυτή πέρασε για κλάσματα του δευτερολέπτου από το μυαλό μου όταν παρακολούθησα τη σκηνή, στην οποία η κόρη του γ.γ. της Χ.Α. έπεσε στην αγκαλιά του κατά την προσαγωγή του στη ΓΑΔΑ με χειροπέδες.

Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στα βασικά, έστω τώρα, που είναι ήδη αργά:

1. Η δημοκρατία είναι το μοναδικό όπλο στη μάχη κατά του φασισμού. Στα μαχαίρια τους απαντάμε με θεσμικά εργαλεία.

Εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια του Λεωνίδα, την τρέμαμε αυτή την ώρα. Την ώρα που θα μάς αφήσει να αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το τέλος της Αριστεράς, όπως την ονειρευτήκαμε, όπως ενσαρκώθηκε στο πρόσωπό του, στη λιτή ζωή του. Σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στην Καλλιδρομίου, γεμάτο μνήμες, βιβλία, γάτες, μουσικές, φωτογραφίες τής πρώτα αφράτης και μετά εξαϋλωμένης Καλλί.