Πού πηγαίνει, λοιπόν, η Ευρώπη; Το ιστορικό εγχείρημα της πολιτικής και οικονομικής της ενοποίησης παραμένει ζωντανό, ή έχουμε μπει σε μια πορεία χωρίς επιστροφή, με κατάληξη την κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος;
Από την επανένωση των δύο Γερμανιών, πριν από 25 χρόνια, και τις μεγάλες προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν για μια ενωμένη Ευρώπη με ομοσπονδιακές πολιτειακές δομές, ο κόσμος έχει αλλάξει εντυπωσιακά. Συγκλονιστικές είναι και οι οικονομικές και πολιτικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην Ευρώπη.

“Αν σε κάτι συμφωνούν ακόμη και οι πιο σκληροί πολέμιοι της μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη», είναι ότι εισήγαγε σημαντικές καινοτομίες στον τομέα της χρηστής διοίκησης και της διαφάνειας. Οι καινοτομίες αυτές επέτρεψαν να έλθουν στον αφρό όλες τις παθογένειες που είχαν παρουσιαστεί στους κόλπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και είχαν οδηγήσει το θεσμό σε βαθιά κρίση και πολιτική απαξίωση.

Μία από τις πιο κρίσιμες καινοτομίες υπήρξε η γενική καθιέρωση του προληπτικού ελέγχου στις δαπάνες όλων των ΟΤΑ, των νομικών τους προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και των κοινωφελών επιχειρήσεων, των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης και των δημοτικών ανωνύμων εταιρειών.

Στο ποδόσφαιρο όποια ομάδα κερδίσει το κέντρο συνήθως κερδίζει και το παιγνίδι. Το ίδιο, σε συνθήκες κανονικότητας, συμβαίνει και στην πολιτική.

Την περίοδο της κρίσης ο κανόνας αυτός παραβιάστηκε. Το πολιτικό σύστημα βρέθηκε εντελώς ανέτοιμο να διαμορφώσει ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Και εγκλωβίστηκε στα μνημόνια. Με συνέπεια να στρεβλωθεί εντελώς το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Και να κυριαρχήσει το απατηλό δίπολο “μνημόνιο – αντιμνημόνιο”.

Τελικά μόνο «αθώα», όπως φαίνεται, δεν είναι η «ώρα που αποφάσισε να μιλήσει και να τα πει όλα» ο έκπτωτος μονάρχης. Τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στο χώρο της ΝΔ, ιδιαίτερα μετά το φιάσκο της περασμένης Κυριακής, δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις που μπορεί να οδηγήσουν σε ριζική αναδιάρθρωση του κομματικού σκηνικού.

Το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξελιχθεί σε ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τίθεται και ξανατίθεται μετά τις εκλογές. Και η απάντηση που συνήθως δίνεται, είναι αρνητική. Εγώ, λοιπόν, θα αντιστρέψω το ερώτημα. Μπορεί ο μνημονικός, πια, ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Ο Α. Τσίπρας πέτυχε τελικά στις εκλογές τρία στα τρία: α/ ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε την πρώτη θέση με καθαρή διαφορά από τη ΝΔ, β/ εξασφάλισε κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τον προνομιακό του σύμμαχο Π.Καμμένο, και γ/ η ΛΑΕ έμεινε εκτός Βουλής. Ο λαός τού τα έδωσε όλα, απλόχερα. Τώρα, καλείται να πέσει στα βαθιά του τρίτου μνημονίου. «Ο Θεός να βάλει το χέρι του»!

Ποιος από τους πέντε δημάρχους είχε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της κίνησης και πού αποσκοπεί αυτή;

Σας θυμίζω πως μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 το κυρίαρχο θέμα στις αναλύσεις ήταν το δυναμικό πλειοψηφικό ρεύμα που είχε εκφραστεί σε μεγάλους Δήμους της χώρας, υπέρ δημοτικών παρατάξεων με ισχυρή μεταρρυθμιστική και προοδευτική φυσιογνωμία, που στηρίζονταν από ευρύ φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και ήταν απαλλαγμένες από ιδεοληψίες, τοπικισμούς και ξενοφοβικά σύνδρομα.

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την εφαρμογή του «Καλλικράτη» και τη λειτουργία του νέου Δήμου Βόλου προσφέρεται για ευρύτερο προβληματισμό και χρήσιμα συμπεράσματα. Θα περιοριστώ σε τρία βασικά, κατά τη γνώμη μου, συμπεράσματα.

Η χωροταξία, ως γνωστόν, είναι ένα από τα βασικά μαθήματα που διδάσκονται στις αρχιτεκτονικές σχολές. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι ο Καλλικράτης, ο μεγάλος αρχιτέκτονας της αρχαιότητας, δεν θα αισθανόταν καθόλου καλά αν διαπίστωνε πόσο κακοποιείται, στο όνομά του, η έννοια της χωροταξίας.

Μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η ριζική μεταρρύθμιση του πολιτικού και διοικητικού συστήματος της χώρας μας θα έπρεπε ν’ αποτελέσει τη νέα εθνική προτεραιότητα. Χάθηκε δυστυχώς πολύτιμος χρόνος και τα περιθώρια πλέον έχουν στενέψει ασφυκτικά.