Το τέλος των «τριάντα χρυσών» χρόνων (1945/1975), έφερε στην επιφάνεια: την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου, την απαρχή της παγκοσμιοποίησης και υποβάθμισης του ρόλου της εργασίας, την οικολογική αντίθεση και το πεπερασμένο των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, τη σεξική διαφορετικότητα, τις μειονότητες κλπ. Και, το πιο σημαντικό, αφαίρεσε διαπραγματευτική δύναμη από τις μεγάλες Συνδικαλιστικές οργανώσεις. Και κυρίως γιατί τινάχθηκαν στον αέρα οι τρεις «ενότητες», επάνω στις οποίες βασιζόταν η επιτυχία του συνδικάτου: κομματιαστήκανε, δηλαδή, η «ενότητα του αφεντικού», η «ενότητα της σκεπής» και η «ενότητα των συνθηκών εργασίας»(F.Bertinotti) (στην χώρα μας η άνοδος και κρίσης παρουσιάζεται με διαφορά φάσης και υστέρηση).

Στην πολιτική ανάλυση υπάρχουν πολλές σχολές. Δημοφιλέστερη όλων στην Ελλάδα της κρίσης αποδεικνύεται η «ενοχική». Σύμφωνα με αυτή, η αξιολόγηση της στάσης των κομμάτων δεν γίνεται στη βάση των κοινωνικών ή ιδεολογικών τους αναφορών, αλλά με μοναδικό κριτήριο το αν η συμπεριφορά τους υπακούει στην a priori συνθήκη που θέτει ο εκάστοτε αναλυτής, προκειμένου να μην επέλθουν οι όλεθροι και τα δεινά που ο ίδιος επίσης προεξοφλεί. Το «ενοχικό» μοντέλο εξαφανίζει τις αποχρώσεις. Σαρκάζει τις «ευαισθησίες». Ισοπεδώνει τις διαφορές. Μετράει μόνο... νεκρούς. Και, όπως συμβαίνει με όλες τις σωτηριολογικής κοπής αναγνώσεις, δεν σηκώνει πολλά – πολλά. Do it or leave it, που λέει και η τρόικα…