Η περίοδος Τσίπρα υπήρξε συναρπαστική για την Αριστερά. Ο ίδιος, επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου, είχε υψηλή επίδοση στις δημοτικές εκλογές του 2006, τον διαδέχθηκε στη θέση του προέδρου το 2008, με μια ταυτόχρονη δημοσκοπική άνοιξη. Η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη δημιούργησε μια εκ νέου κάμψη στην Αριστερά. Τα γνωστά ποσοστά (4,7% στις ευρωεκλογές του 2009) επανήλθαν. Μετά τη χρεοκοπία του 2009-2010, άρχισαν να εγγράφονται το κόμμα και ο ίδιος ως τα άφθαρτα μέλη του πολιτικού συστήματος που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Υπήρξε μια συλλογική ανάθεση στον Τσίπρα και το κόμμα, επανόδου στην προ του 2009 κανονικότητα.

Μετά την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αποχωρήσει, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η έκβαση της εσωκομματικής σύρραξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα πάντως δεν θα είναι αναίμακτη.

Ποτέ στη μακρά πορεία της η Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της δεν έλυσε ειρηνικά τα προβλήματα που δημιουργούνταν μετά από εκκωφαντικές διαψεύσεις του αφηγήματός της. Στην καλύτερη περίπτωση είχαμε αποχωρήσεις και αλλαγή ηγεσίας.