Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Το γεγονός ότι η Ελλάδα ορθώς δεν αποδέχεται το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, δεν σημαίνει ότι οι χώρες που το υπέγραψαν το θεωρούν ανύπαρκτο. Από την άλλη, η Τουρκία και η Λιβύη δεν αναγνωρίζουν την Συμφωνία μερικής οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

Η Τουρκία θεωρεί ότι το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο της δίνει δικαιώματα και η Ελλάδα θεωρεί ότι έχει δικαιώματα από την ελληνο-αιγυπτιακή Συμφωνία. Αντίστοιχα η Τουρκία θεωρεί ότι η ελληνο-αιγυπτιακή Συμφωνία παραβιάζει τα δικαιώματα της, ενώ η Ελλάδα θεωρεί το ίδιο για το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.

Εμείς οι παλιότεροι, ως εραστές της γραμμικής αφήγησης και των πειθαρχημένων συνόλων χορού και γυμναστικής, «φάγαμε μια φρίκη» (κατά πως λένε οι νεότεροι) παρακολουθώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Ισως να καταλάβαμε πώς ένιωθαν οι γονείς μας, όταν μας έβλεπαν να λικνιζόμαστε ατέχνως κρατώντας μια φανταστική ηλεκτρική κιθάρα. Ισως πάλι να απεχθανόμαστε τον νέο ρυθμικό ήχο, λιγότερο απ’ όσο ενοχλούσε τους πατεράδες μας ο «θόρυβος» της ροκ. Μήπως να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μπας και γίναμε οι γονείς μας, τους οποίους κάποτε περιφρονούσαμε διότι απαξίωναν τις νέες τάσεις;