Σαν να θέλει να προκαλέσει την εκδίκηση της Ιστορίας
Η σουρεαλιστική εξέλιξη της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε το ότι η εκτός ΚΚΕ Αριστερά έχει υπογράψει «μνημόνιο άρνησης» με τις ευκαιρίες που κατά καιρούς της δίνει- σχεδόν απλόχερα- η Ιστορία. Από εσωτερική κρίση σε εσωτερική κρίση και από πόλωση σε νέα πόλωση, ο ΣΥΡΙΖΑ επαλήθευσε- και υπερέβη- τα πιο «κακόβουλα» σενάρια των πιο φανατικών αντιπάλων του
Με την εμφάνιση του ΛΑΟΣ, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα απέκτησε ένα είδος συμμετρίας.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία αυτοχαρακτηρίζονται κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, πλαισιώνονται τώρα από μικρότερα, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν την καθαρή εκδοχή του δεύτερου συνθετικού τους.
Σχετικά με τη λιποταξία μια (αυτό-)κριτική προσέγγιση.
"Ήταν πέντε νέοι κι όλοι περνούσαν την άσχημη ηλικία,
δηλαδή ανάμεσα στα είκοσι με είκοσι τέσσερα, το μέλλον τους
διαγραφόταν θολό σαν μια έρημος γεμάτη
αντικατοπρισμούς, παγίδες κι απέραντη μοναξιά."
Από το βιβλίο του Χορχέ Σεμπρούν, "Η επιστροφή του Νετσάγιεφ."
Την Τρίτη στις 22 του Σεμπτέμβρη εκδικάζεται η εφεσή μου για την 3η και τελευταία λιποταξία από τον Μάιο του 2003 εως και την απολυσή μου στις αρχές του 2006 από το πολεμικό ναυτικό, για λόγους πολιτικής συνέπειας και εντιμότητας, δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο για να ενημερωθούν φίλοι και σύντροφοι που με στήριξαν, για την αλλαγή των απόψεων μου, που σήμερα ενταγμένος στη δημοκρατική αριστερά βρίσκονται σε πολύ διαφορετική κατεύθυνση.
Ναι αυτός είναι ο χώρος μας με το brand name ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κατ αρχήν... Λίγη σημασία έχει όμως για την κοινωνία οι λέξεις που έπονται. Είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, στις 4 Οκτώβρη έχουμε εθνικές εκλογές. Όλα όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες (και πριν τις ευρωεκλογές φυσικά) έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πληγώσει όχι μόνο τον κόσμο αλλά και την χαμηλή και μεσαία στελέχωση του χώρου μας (ίσως και ανεπανόρθωτα).
Το ξέρω, ότι δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια, στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν υλικές προϋποθέσεις, δεν υπήρχε ομοθυμία και ομοψυχία για να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.
Όμως τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο μέσα μου, ότι δεν υπήρχε κατά βάθος και η διάθεση.
Είναι η «κάποια ηλικία» την οποία έχουν πλέον τα περισσότερα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς; Είναι η θολή στρατηγική της; Είναι τα «κρατήματα» που η ιστορική της σχέση με την υπόλοιπη «κομουνιστοαναφορική» αριστερά, επιβάλει;
Όλα είναι.
