Προχωράμε προς τις εκλογές στις 4 Οκτωβρίου μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται, βασικά, από την γενικευμένη κρίση. Κρίση, πρωτίστως, οικονομική και κρίση ηθική.
Ζούμε τις επώδυνες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που βασανίζουν χιλιάδες συνανθρώπους μας και υφιστάμεθα καθημερινά τη διάχυτη ηθική ανομία που διαβρώνει βασικούς αρμούς της κοινωνίας μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία εξαιρετικά αποτελεσματική κοινοβουλευτική ομάδα. Έκανε καλή αντιπολίτευση και ανέδειξε πάρα πολλά θέματα, προτείνοντας ταυτόχρονα λύσεις (πχ το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που έρχονται με καθυστέρηση να το υιοθετήσουν πολλοί). Καλύπτει έναν ευρύτατο χώρο, από τις παρυφές του κέντρου μέχρι τα νέα αριστερά κινήματα.

Η Γερμανία αλλάζει και αυτό επηρεάζει τις ευρωπαικές εξελίξεις. Η κυρία Μέρκελ πρέπει να μεταμορφωθεί από «μαμά του έθνους» σε νεοφιλελεύθερη «σιδηρά κυρία», για να ικανοποιήσει τους Φιλελεύθερους με τους οποίους θα κυβερνήσει. Για τους Σοσιαλδημοκράτες που κατατροπώθηκαν, το Αριστερό Κόμμα και τους Πράσινους που ξεπέρασαν το 10%, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες είναι πολλά και χρειάζεται να υπάρξουν εναλλακτικές φωνές μέσα και έξω από τη Βουλή, που θα μπορούν να παλέψουν για τα στοιχειώδη, διότι, δυστυχώς, φτάσαμε πλέον να μιλάμε για τα στοιχειώδη: για το δικαίωμα στην εργασία, για την υποχρέωση να συμβάλουν και οι ισχυροί στην ανάκαμψη από την οικονομική κρίση και όχι μόνο οι αδύνατοι, για το ίδιο το δικαίωμα στα «ανθρώπινα δικαιώματα», τα οποία σήμερα θυσιάζονται εύκολα στο βωμό του δικαιώματος στην ασφάλεια...

Ανήκω στην πολιτική συλλογικότητα του κόμματός μου. Από τις γραμμές του μάχομαι πολιτικά, με απόψεις, ιδέες και θέσεις, οι οποίες πιστεύω ότι στηρίζουν και υπηρετούν τη δυναμική παρουσία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κοινωνία. Όσο λάθος, όμως, είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στον στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σ΄ έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο λάθος είναι, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.

ΜΕ τόσες εφημερίδες, εκπομπές, μηνύματα, συνθήματα, καταχωρίσεις, ομιλίες, δεν είναι πλέον νοητό να δηλώνει κανείς πριν από τις εκλογές αδαής και ανυποψίαστος και μετά τις εκλογές «κοψοχέρης». Ολοι γνωρίζουν, πολλοί «παίζουν», μερικοί ελπίζουν. Κατά βάθος όμως, ο Ελληνας ψηφοφόρος πρώτα επιλέγει (με τα όποια δικά του κριτήρια) ποιο κόμμα θα ψηφίσει και μετά τάχα αξιολογεί προγράμματα.