Ο ΣΥΝ στις αρχές της δεκαετίας προχώρησε σε μια σημαντική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της γενικής μας κατεύθυνσης για τη συνεργασία των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και της Οικολογίας.
Πρωτοστάτησε στη συγκρότηση του Χώρου Διαλόγου και κοινής Δράσης της Αριστεράς. Συγγενείς πολιτικές δυνάμεις προς το ΣΥΝ όπως η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές ήταν οι πρώτοι και βασικοί εταίροι αυτού του χώρου συνεργασίας.

Την αποχαιρετήσαμε όλοι/ες  το Σάββατο (311009).Η Έλλη Παππά ετάφη  μαζί με τον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη, στο Τρίτο Νεκροταφείο. Διπλή η κηδεία ουσιαστικά, πολιτική για δυο ανθρώπους που αναγνώριζαν την πολιτική ως αξία πρώτα απ’ όλα.

Στην Έλλη Παππά απεύθυναν τον τελευταίο χαιρετισμό   ο ψυχίατρος Δημήτρης Πλουμπίδης, ο πολιτικός επιστήμονας Ηλίας Νικολακόπουλος, ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Άγγελος Δεληβορριάς, ι ο Μανώλης Σεργεντάκης από την παρέα της Κοκκινιάς, η Φανή Πετραλιά από την ΕΣΗΕΑ καθώς και ο Πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, Αλέξης Τσίπρας.

Δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνει η διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας, που έχει προτείνει η ΑΠ στην ΠΓ του ΣΥΝ.

Με ενδιαφέρει σφόδρα όμως, η απάντηση που θα έχει η πρόταση της Α.Π. από τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαι περίεργος να δώ ποιό «σταυρόλεξο» δικαιολογιών θα χρησιμοποιήσουν. Είναι ευρηματικοί οι αριστεροί , δυστυχώς, σ’αυτά, είναι ευρηματικοί σε δικαιολογίες που εκτρέπουν ή διακόπτουν «ενοχλητικούς» διαλόγους, όταν χρειάζεται να αναμετρηθούν με τα δόγματα και την ιστορική κληρονομιά τους

Ολοκληρώνοντας τον εκλογικό κύκλο με ένα θετικό αποτέλεσμα, για την κατάσταση και όχι τις δυνατότητες του σχήματος, ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα που είχαν οδηγήσει σε βαθιά κρίση και τους δύο σχηματισμούς. Προβλήματα που αλληλοσυνδέονται αλλά δεν ταυτίζονται.
Η συζήτηση στον ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει επίσημα ξεκινήσει με τη κατάθεση στην ΚΠΕ δύο κειμένων προβληματισμού, από τα δύο μέλη της αντιπροσωπείας στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, Φλαμπουράρη και Χ.Παπαδόπουλου (Κοκκινοπράσινο). Έχουν κοινά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορές.

«Οταν μία μάρτυς καταθέτει ότι είκοσι ένα (21!) μέλη της οικογενείας της δολοφονήθηκαν, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη βαρύτητα αυτής της δίκης.

Είναι σημαντική για όλους. Ιδίως όμως για τα θύματα που θα δουν τελικά να απονέμεται δικαιοσύνη».

Η μετάβαση από τους «Αθανάσιους Διάκους» του Αλ. Αλαβάνου στην (έστω και ημιαυτόνομη) «Λωρίδα της Γάζας» του Α. Τσίπρα εκφράζει, αν μη τι άλλο, τη συνέπεια με την οποία η –εκτός ΚΚΕ– Αριστερά στην Ελλάδα βαδίζει μακριά από κάθε σύγχρονη αριστερή αντίληψη.

Κάποιες ρηξικέλευθες προτάσεις του υπογράφοντος περί πράσινης ανάπτυξης (Είναι βάσιμη μια πράσινη αισιοδοξία; «Ελευθεροτυπία» 26/9) προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις.

Γενικά, οι παραδοσιακές οικολογικές και αριστερές τάσεις σοκάρονται από την πράσινη ανάπτυξη μεγάλης κλίμακας, την οικονομική επιδότηση ιδιωτών, την αξιοποίηση κεφαλαιοκρατικών προτύπων παραγωγής.

Διάβασα στα κυριακάτικα φύλλα πολλά άρθρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Ο τέως υπουργός κ. Χατζηδάκης, σε ένα από αυτά, καταλήγει στο συμπέρασμα πως για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δραματική κατάσταση χρειάζεται «Τιθάσευση των ελλειμμάτων, περιορισμός του χρέους, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών». Χαίρω πολύ Χαιρόπουλος.

«Πρόκληση για στοχασμό και συσπείρωση της σκεπτόμενης και βασανισμένης ανθρωπότητας», θεωρούσε ο Μαρξ τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας και όχι ευκαιρία για εθνικιστικά παραληρήματα, πολυέξοδες φιέστες και παρελάσεις.
Γιατί, όπως σωστά τονίζει στο «μανιφέστο» του ο Σύλλογος Διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, «αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αυτό που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους με τη λήξη του πολέμου: Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη!

Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ζήλο του κ. Χρυσοχοΐδη μού προκάλεσε δυσφορία. Επαναλήφθηκαν οι φοβίες για «αστυνομικό κράτος»: «αντιπολιτευτική» στάση ή, για μια ακόμη φορά, έκφραση ενός ιστορικού τραύματος;

Όταν οι πολιτικές του ΣΥΝ καθορίζονται όχι με βάση τη σκληρή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά την απήχηση τους (!) στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάζοντας την πρόσφατη πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ (25/10/2009), προσπάθησα να καταλάβω ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι νέες πολιτικές επεξεργασίες της δημοκρατικής αριστεράς, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.

Το πρόβλημά μας στην περίοδο πριν τις εκλογές ήταν η διαμάχη για την καρέκλα εντός της πλειοψηφίας, που απαξίωνε το χώρο. Η Ανανεωτική Πτέρυγα για λόγους αρχής, κρατήθηκε μακρυά από μια τέτοια διαμάχη, προστατεύοντας το ήθος αυτής της Αριστεράς. Είναι το ζήτημα που επέμενα στις προηγούμενες συνεδριάσεις της ΚΠΕ: Μάχες για τις ιδέες και την πολιτική και μακρυά από τις μάχες για καρέκλα.