Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ζήλο του κ. Χρυσοχοΐδη μού προκάλεσε δυσφορία. Επαναλήφθηκαν οι φοβίες για «αστυνομικό κράτος»: «αντιπολιτευτική» στάση ή, για μια ακόμη φορά, έκφραση ενός ιστορικού τραύματος;
Όταν οι πολιτικές του ΣΥΝ καθορίζονται όχι με βάση τη σκληρή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά την απήχηση τους (!) στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάζοντας την πρόσφατη πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ (25/10/2009), προσπάθησα να καταλάβω ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι νέες πολιτικές επεξεργασίες της δημοκρατικής αριστεράς, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Από την παρέμβαση του Μιχάλη Σαμπατακάκη στην ΚΠΕ του ΣΥΝ (25.10.2009)
Δημοσιευμένο: 2009-10-27
Το πρόβλημά μας στην περίοδο πριν τις εκλογές ήταν η διαμάχη για την καρέκλα εντός της πλειοψηφίας, που απαξίωνε το χώρο. Η Ανανεωτική Πτέρυγα για λόγους αρχής, κρατήθηκε μακρυά από μια τέτοια διαμάχη, προστατεύοντας το ήθος αυτής της Αριστεράς. Είναι το ζήτημα που επέμενα στις προηγούμενες συνεδριάσεις της ΚΠΕ: Μάχες για τις ιδέες και την πολιτική και μακρυά από τις μάχες για καρέκλα.
Με δεδομένο ότι η πολιτική συνεννόηση αποδεικνύεται ως μέθοδος επαρκέστατη και επειδή οι εμφανίσεις στελεχών στα ΜΜΕ και η λειτουργία των τάσεων ουδεμία σχέση είχαν με το χάος και τη δημοσκοπική καταβαράθρωση στο μετά τις ευρωεκλογές διάστημα, όπου οι ευθύνες εντοπίζονται στο ηγετικό επίπεδο, η επαναφορά τέτοιου τύπου προτάσεων δημιουργεί την υπόνοια άλλου είδους στοχεύσεων.
Η κοινωνία που ονειρευόμαστε θα έχει αστυνομία; Στρατό; ΕΥΠ θα έχει; Ακόμη κι αν προεκτείνω στο πολύ μακρινό μέλλον τη φαντασία μου και φτάσω σε μια πολύ ειδυλλιακή κατάσταση, όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι απολύτως συνειδητοποιημένοι και θα σέβονται τους κανόνες της κοινωνικής συνύπαρξης, κάτι από αυτά θα μείνει. Ή μάλλον, να το πω διαφορετικά, πρώτα φαντάζομαι να καταργείται ο στρατός, μετά η όποια ΚΥΠ και στο τέλος η αστυνομία και πάλι όχι εντελώς.
