Επρεπε να δει κανείς το εμβρόντητο ύφος του Γάλλου πρωθυπουργού Φρανσουά Φιγιόν, όταν, στις 14 Οκτωβρίου του 2008, ο Ιβ Κοσέ (μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του οικολογικού χώρου) υπερασπίστηκε από το βήμα της Βουλής τις ιδέες της αποανάπτυξης.

Στον τόπο τους έγιναν μερικές από τις πιο σκληρές μάχες του B΄ Παγκόσμιου Πολέμου (της περιόδου πριν από το Pωσικό Mέτωπο). Eίπαν κι αυτοί τα δικά τους JO (όχι). Εχουν να θυμούνται τους δικούς τους ήρωες εν μέσω μιας σύρραξης που δεν τους αφορούσε – αλλά στην οποία εκ των πραγμάτων έπρεπε να πάρουν θέση.

Και με τη βούλα της Eurostat πλέον, η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας το 2008 ήταν η κρισιμότερη της Ευρώπης. Αυτή συνδέεται όμως με την ακόμα πιο ανησυχητική κατάσταση στο παραγωγικό σύστημα της χώρας, όπως αναλύεται και στην πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος. Χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, οι νέοι υπουργοί για την ώρα ψάχνουν να αντιμετωπίσουν το ένα πιεστικό πρόβλημα μετά το άλλο, αποκομμένα μεταξύ τους.

Ο 48χρονος μηχανικός της γαλλικής εταιρείας Τηλεπικοινωνιών (France Telecom) έγινε την περασμένη εβδομάδα ο 25ος υπάλληλος της εταιρείας που αυτοκτόνησε, δημιουργώντας αίσθηση και στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας στη συγκεκριμένη επιχείρηση και το εργασιακό κλίμα που επικρατεί στο εσωτερικό της τα τελευταία χρόνια. Ένα κλίμα για το οποίο πρωτίστως ευθύνεται ο πρόεδρος γενικός διευθυντής της, Ντιντιέ Λομπάρ, του οποίου την παραίτηση έχουν ζητήσει σοσιαλιστές και κομμουνιστές και την οποία αρνήθηκε το κυβερνητικό UMP…

Η επίσκεψη του κ. Γ. Παπανδρέου στην Κύπρο την περασμένη εβδομάδα σηματοδότησε την επιστροφή της πολιτικής στο Κυπριακό και επίσης την επιστροφή της Ελλάδας στο πλευρό της Κύπρου. Η πρόταξη της επικοινωνιακής στρατηγικής έναντι της διαμόρφωσης μιας εποικοδομητικής πολιτικής και η παρακολουθηματική στάση έναντι μιας ενεργού παρουσίας, ήταν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δεξιάς διακυβέρνησης που σήμερα ανατρέπονται.

Είκοσι χρόνια πριν, το φθινόπωρο του 1989, άρχισε η κατάρρευση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της τότε Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με ό,τι τα καθεστώτα αυτά καθόριζαν, εκπροσωπούσαν και συμβόλιζαν για τους λαούς τους, σηματοδοτώντας, κατά τον Έρικ Χομπσμπάουμ, το τέλος του "σύντομου 20ού αιώνα".

Τελικά θα τηρηθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης; Ή θα βουλιάξει στην αναξιοπιστία σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως προέβλεψε ο ηττηθείς πρωθυπουργός και πολλοί από τα αριστερά προσδοκούν;
Το ερώτημα είναι πραγματικό και δεν είναι απλώς (παλαιο) κομματική αντιπαράθεση. Δεν αναφερόμαστε στους τομείς πολιτικής που κυριαρχούνται από τη σχεδιασμένη, ηθελημένη, παραδοσιακή διγλωσσία. Έχουμε άλλο φαινόμενο.

Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα. Αμέσως μετά το τελευταίο, για τον Τσιατούρα τουλάχιστον, «ντου» στα Εξάρχεια, τους προπηλακισμούς και τις συλλήψεις ανήλικων μαθητών αλλά και ενήλικων αριστερών, τις σφοδρές αντιδράσεις από την αριστερά και όχι μόνο, να βλέπουμε μάλλον αιφνιδιασμένοι τον αρμόδιο υπουργό του ΠΑΣΟΚ: