Το τραπεζικό ολιγοπώλιο αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες δημιουργίας και αναπαραγωγής της ελληνικής κρίσης. Παραδοσιακά υψηλά περιθώρια κέρδους, που δεν δικαιολογούνται από τα δεδομένα στις άλλες χώρες μέλη της ΕΕ,

χρηματοδοτήσεις βασισμένες σε μη ορθολογικά τραπεζικά κριτήρια αλλά σε πελατειακά πολιτικά κυκλώματα

Ολοκληρώθηκε την περασμένη εβδομάδα η συζήτηση του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Κορυφαία στιγμή, η δήλωση του Αδ. Γεωργιάδη ότι ο ΛΑΟΣ θα το υπερψηφίσει γιατί είναι σαφώς δεξιότερο από τον Νόμο Γιαννάκου. Επί της ουσίας, πάντως, η υπουργός απέφυγε να τοποθετηθεί ως προς τις πολυάριθμες εναλλακτικές προτάσεις που διατυπώθηκαν. Απλώς δεσμεύτηκε να παρουσιάσει στις 18 Αυγούστου το τελικό κείμενο με τις ενδεχόμενες επιμέρους αλλαγές, ενόψει της συζήτησης στην Ολομέλεια στις 22 Αυγούστου.

Κοντεύουμε να κλείσουμε τρία χρόνια από τότε που τα πανεπιστήμια πέρασαν από τη φάση συνεχών καταλήψεων και βιαιοτήτων σε μια ήρεμη και κανονική λειτουργία, προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές τους.
Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια που τα πανεπιστήμια δεν έλαβαν ούτε ένα ευρώ για έρευνα και ερευνητικά προγράμματα και όμως σύμφωνα με τη μελέτη του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης η πνευματική παραγωγή των ελληνικών πανεπιστημίων είναι σε πολύ καλή σχέση με αυτή των υπολοίπων ευρωπαϊκών.

Ως γνωστόν, η ελληνική κρίση αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης που έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτό όμως, μολονότι σωστό, είναι ασαφές και ενίοτε παραπλανητικό επειδή επιτρέπει ανακριβείς παραλληλισμούς ή τη μεταφορά προτάσεων για λύσεις από το ένα πλαίσιο (όπου ισχύουν) στο άλλο (όπου δεν ισχύουν). Μέσα στην επακολουθούσα σύγχυση, ο πειρασμός για τη δημαγωγία γίνεται ακατανίκητος.