Μήνα Αύγουστο, το 1974, διατύπωνες τους στόχους του έθνους με ενάργεια και όλη τη σοφία που συσσώρευσε πάνω σου η καθημαγμένη αριστερά, αδιαφορώντας για την ευκολία και την ευφροσύνη της εποχής…
Προσπάθησες εις ώτα μη ακουόντων να μιλήσεις με τη γλώσσα της ψυχής, γιατί μόνον έτσι ήξερες να πράττεις…
Θέλησες να μας μάθεις να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, να ανεχόμαστε και να συνεννογιόμαστε για τον κοινό σκοπό. Δύσκολη δουλειά σε μια χώρα εθισμένη στις χαμένες ευκαιρίες και το ευκολίκι….

Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν η χαρισματικότερη μεταπολιτευτική πολιτική προσωπικότητα της Αριστεράς, παρότι τυπικά "έχασε" πολλές κρίσιμες "πολιτικές μάχες". Ισως όμως και γι’ αυτό. Επειδή έβλεπε μακριά... Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν η χαρισματικότερη μεταπολιτευτική πολιτική προσωπικότητα της Αριστεράς. Παρότι τυπικά "έχασε" τις περισσότερες από τις κρίσιμες "πολιτικές μάχες" που έδωσε.

Ας αποχαιρετήσουμε τον Λεωνίδα Κύρκο, μαζί με τόσους και τόσους πολίτες, με ευγνωμοσύνη για την πολυσχιδή προσφορά του στον λαό, τους εργαζόμενους, τη χώρα, την αριστερά. Ταυτίστηκε με τον στόχο, την επιδίωξη, η αριστερά, ανανεωμένη, να ξεφύγει από τη γωνία, να κερδίσει τις καρδιές και τον νου των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Αναδείχθηκε σε πολιτικό ηγέτη εθνικής εμβέλειας, του αγώνα για δημοκρατία. Πολιτικό ηγέτη της αριστεράς που ταυτίζεται με τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Γι’ αυτό και κέρδισε την ευρύτερη εμπιστοσύνη και αναγνώριση.

Εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια του Λεωνίδα, την τρέμαμε αυτή την ώρα. Την ώρα που θα μάς αφήσει να αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το τέλος της Αριστεράς, όπως την ονειρευτήκαμε, όπως ενσαρκώθηκε στο πρόσωπό του, στη λιτή ζωή του. Σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στην Καλλιδρομίου, γεμάτο μνήμες, βιβλία, γάτες, μουσικές, φωτογραφίες τής πρώτα αφράτης και μετά εξαϋλωμένης Καλλί.

Αλλος θυμήθηκε τις εκλογές του ’77 και τη «Συμμαχία», άλλος την Ομόνοια το 1981, άλλος το Σύνταγμα το 1985, άλλος «το συνέδριο της διάσπασης» του ΚΚΕ Εσωτερικού, το 1986, άλλος τα Φεστιβάλ «Αυγής - Θούριου» στη Νέα Σμύρνη... Τα αφιερώματα στη διαδρομή του Λεωνίδα Κύρκου την περασμένη Κυριακή, γίνονταν ολοένα και πιο πλήρη, όσο περνούσε η ώρα από την αναγγελία του θανάτου του. Οι τηλεοπτικοί συντάκτες ανέσυραν ολοένα και περισσότερα ντοκουμέντα από την πολύχρονη διαδρομή του στην πολιτική ιστορία της χώρας και της Αριστεράς.

Κηδεύουμε τον Λεωνίδα Κύρκο.
Τον σοφό μέντορα όλου αυτού του χώρου που ονομάζουμε αριστερή ανανέωση, μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό.
Η καθοριστική του συμβολή στη διαμόρφωση της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας μου είναι οφθαλμοφανής και αυτονόητη. Δεν θα αναφερθώ λοιπόν σε αυτή.
Θα αναφερθώ σε μερικές ανθρώπινες στιγμές.

O Καντάφι απειλούσε με ματοκύλισμα τη Βεγγάζη και ο άμαχος πληθυσμός αντιμετώπιζε άμεσο κίνδυνο. Ήταν σαφές πως στο «συμβούλιο ασφαλείας» είχε διαμορφωθεί μια πλειοψηφία υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης, που υποστηριζόταν επίσης από τον «αραβικό σύνδεσμο» και την «ισλαμική διάσκεψη». Τι άλλο χρειαζόταν η γερμανική κυβέρνηση για να συμφωνήσει;

Αγωνιστής. Συνεπής. Έντιμος. Οι βολικές λέξεις των επικηδείων. Και της υποκρισίας. Που θα περισσέψει πάλι αύριο, στην κηδεία, όπως είχε συμβεί και στις πρώτες δηλώσεις που ακολούθησαν την αναγγελία του θανάτου του Λεωνίδα Κύρκου. Οι λέξεις, αυτές και μερικές ακόμα, που επιτρέπουν και στους παρείσακτους να χωρέσουν στο κάδρο του αποχαιρετισμού του νεκρού. Να καρπωθούν λίγη από την συγκίνηση του θανάτου, που ως υπαρξιακό μέγεθος των ανθρώπινων, δεν αντέχει ρωγμές. Ίσως να μην μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κάπως έτσι πάντως “ο νεκρός δεδικαίωται”. Ή, όπως στην περίπτωσή μας, αδικείται.