«Ακόμη κι όταν δεν ήμασταν δικοί του , ήταν δικός μας». Το είχα γράψει σ’ ένα συλλογικό τόμο που επιμελήθηκα πριν 11 χρόνια («Εκεί γύρω στα 40», εκδ. Ελληνικά Γράμματα) κι αποτύπωνε όσα ένοιωθα για τον Λεωνίδα Κύρκο το μακρυνό 1980,

μετά την πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία που επιχειρήσαμε (μπλοκ της Β’ Πανελλαδικής όπου συμμετείχα, αριστεριστές, αναρχικοί, αυτόνομοι και μέλη του Ρήγα Φεραίου που διαφώνησαν στην πράξη με την επίσημη «γραμμή»). Η πορεία είχε αφήσει πίσω της νεκρούς την Κανελλοπούλου και τον Κουμή κι εμάς αντιμέτωπους με την μομφή του «προβοκάτορα». Το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν την πρώτη άνοδο του στην εξουσία δεν καθυστέρησε καθόλου στην υιοθέτηση της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας, που πρώτο το ΚΚΕ κι από κοντά η ΚΝΕ λανσάρισε.

Διαβάζοντας κάποια αφιερώματα σχετικά με τη ζωή και την πολιτική δράση του σ. Λεωνίδα Κύρκου είναι αναπόφευκτο για τον κάθε αναγνώστη να οδηγηθεί αβίαστα σε κάποιους ελεύθερους συνειρμούς, που αφορούν είτε στην πολιτική ιστορία του τόπου και της αριστεράς, είτε στα σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν τον πολιτικό χώρο της αριστεράς, αλλά και στους αριστερούς, ως πρόσωπα. Ένα κεντρικό στοιχείο που ξεχωρίζει στην αναδρομή της ιστορικό-πολιτική του ζωής είναι η συνεχής και διαρκής αναζήτηση του καινούργιου, με την ταυτόχρονη κατανόηση και ανάδειξη του πραγματικού, πάντα προς όφελος του λαϊκού κινήματος

Ιούνιος 2011. Τον άφησα στο κρεβάτι. Η κουβέντα μας είχε κρατήσει πολύ. Ώρες ολόκληρες. Με παύσεις βέβαια. «Σταύρο τελειώσαμε» μου είπε κάποια στιγμή και έκανα σήμα στις κάμερες να κλείσουν. Η κυρία Ελένη, η γυναίκα από την Μολδαβία που τον φρόντιζε τα τελευταία χρόνια, οδήγησε το καρότσι στο υπνοδωμάτιο. Από τον Φεβρουάριο δεν περπατούσε. Ξάπλωσε και με χαιρέτησε. Έκανα δυο βήματα, ότι φεύγω τάχα και έμεινα από μακριά να τον παρατηρώ.

Με τον κίνδυνο να μείνει πολιτικά απομονωμένη μπροστά στις αδιέξοδες τελικές επιλογές της, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αποφάσισε, την τελευταία στιγμή της ψήφισης του νομοσχεδίου, να παραχωρήσει την καθολική εκλογή του πρύτανη με αντάλλαγμα τη διαβεβαίωση για κατάργηση του ασύλου. Κάπως έτσι, ένα νομοσχέδιο που απαιτούσε τις μέγιστες δυνατές συναινέσεις κατέληξε να ψηφιστεί με τους ελάχιστους δυνατούς συμβιβασμούς. Με ένα «κλικ δεξιά», η νέα «μεταρρύθμιση» ισορρόπησε πάνω σε νέες επικοινωνιακές συμμαχίες που δεν τόλμησαν, ωστόσο, να θέσουν σε κριτική τον σκληρό πυρήνα του νομοσχεδίου

Ο Λεωνίδας Κύρκος, ας μην το ξεχνάμε, βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της μεγάλης ιστορικής και ηρωικής παράδοσης του κομμουνιστικού-αριστερού κινήματος της Ελλάδας.
Ο Λεωνίδας ανδρώθηκε πολιτικά στο αθάνατο σχολείο της Εθνικής Αντίστασης και σφυρηλατήθηκε μέσα από αμέτρητες διώξεις στα πέτρινα χρόνια του εμφυλίου και της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας.

«Αγαπητέ συν. Φώτη,

Είναι μεγάλη μας λύπη που έχουμε πληροφορηθεί για το θάνατο του συντρόφου Λεωνίδα Κύρκου, μιας λαϊκής φυσιογνωμίας της Αριστεράς που αγωνίστηκε για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία στην Ελλάδα.
Ο συν. Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε ένας από τους πολλούς αγωνιστές της Αριστεράς που είχαν καταδικαστεί και φυλακισθεί για τα ιδεολογικά τους πιστεύω τόσο στα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και κατά τη διάρκεια της Χούντας στην Ελλάδα. Πίσω του αφήνει σημαντικό συγγραφικό και δημοσιογραφικό έργο το οποίο έχει συμβάλει διαχρονικά στους αγώνες του Ελληνικού λαού για δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο.
Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής θα θέλαμε να εκφράσουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους του Λεωνίδα Κύρκου για το θάνατο του.

Συντροφικά,
Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ»
29 / 08 / 2011

Το ενιαίο της Διοίκησης της ναυτιλίας, είναι πρωταρχικής σημασίας για την επίτευξη οφέλους στην εθνική οικονομία. Ο ναυτιλιακός κλάδος είναι η ποντοπόρος ναυτιλία, η ακτοπλοΐα, οι λιμένες, ο θαλάσσιος τουρισμός και το σύνολο των δραστηριοτήτων που εκτείνονται από την έρευνα και ανάπτυξη, μέχρι τα σκάφη αναψυχής και τις υπηρεσίες λιμανιών.

Ο Λεωνίδας έφερε στη πολιτική ζωή του τόπου την κουλτούρα του διαλόγου και της συνεννόησης. Κατάλαβε ότι οι δύο μεγάλες συμφορές που έζησε με δραματικό τρόπο (εμφύλιος και δικτατορία) δεν ήταν απλά μια ήττα της αριστεράς αλλά μια συμφορά για όλη την Ελλάδα. Είδε να χάνονται χιλιάδες άνθρωποι και μάλιστα οι καλύτεροι και οι εντιμότεροι: τα νιάτα και η διανόηση της 10ετίας του 40 στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες και μετά όταν η πολιτική και πολιτιστική Άνοιξη της 10ετίας του 60 έγινε Χαμένη Άνοιξη με την δικτατορία του 67.

«Είστε η Αριστερά των σαλονιών», είχε απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τότε που το ΠαΣοΚ οργάνωνε το «ραντεβού με την ιστορία», αυτό που είχε χάσει η ελληνική αριστερά κατά τη δεκαετία του 1940. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1989, η αριστερά των σαλονιών και των εργοστασίων έστελνε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Πολλοί μιλούν για την παρακαταθήκη του μεγάλου ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς, Λεωνίδα Κύρκου!Ας αφήσουμε την ιστορία του που έχει χαραχθεί στη μνήμη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε κι εμείς για τους αγώνες του, για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.Θα μιλήσουμε για τα όσα διατύπωσε την τελευταία δεκαετία που μπορούν να εμπνεύσουν τον λαό και την κοινωνία.

Ο Λεωνίδας Κύρκος συμβόλισε την κριτική αυτογνωσία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και τη χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης. Παιδί του ΕΑΜικού αντιφασισμού έζησε τον κομμουνισμό σαν ενσαρκωτή των οικουμενικών προταγμάτων του Διαφωτισμού στον 20ό αιώνα. Οταν τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» διέψευσαν την προσδοκία, πρωτοστάτησε στην υπόθεση της ανανέωσης της Αριστεράς με άξονα την άρρηκτη σύνδεση της Δημοκρατίας με τον σοσιαλισμό.

Στη συγκέντρωση της Ομόνοιας, παραμονές των εκλογών του 1981, ο Λεωνίδας Κύρκος, γραμματέας τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού που πάλευε για την εκλογική του εκπροσώπηση, ήταν χειμαρρώδης. Πολιτικός και λαϊκός ταυτόχρονα, όμως με μια λαϊκότητα που δεν γενίκευε, δεν έκανε αφορισμούς, δεν πλειοδοτούσε σε συνθήματα που γοήτευαν και κολάκευαν, όλα έδειχναν ότι ήταν καταδικασμένος στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο.