Η γενικευμένη κρίση χρέους επιβάλλει μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη, με ουσιαστική οικονομική διακυβέρνηση.
Η άρνηση του ευρωομολόγου και η προτεινόμενη συνταγματοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας αποτελούν το αρνητικό περιεχόμενο της συμφωνίας Μέρκελ-Σαρκοζί, χωρίς να υποτιμάται η φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και η πρόθεση για μια οικονομική διακυβέρνηση της Ε.Ε.

Ενάμιση χρόνο τώρα οι οικονομικές εξελίξεις μάς έχουν αναγκάσει να καταλάβουμε ότι, χωρίς να σταθεροποιήσουμε το υπέρογκο δημόσιο χρέος για να αρχίσουμε κατόπιν βαθμιαία να το μειώνουμε, χωρίς δηλαδή να μηδενίσουμε το έλλειμμα το οποίο προσθέτει κι άλλα δισ. ευρώ στο χρέος, ελπίδα για καλύτερο αύριο δεν υπάρχει. Κάποιες ιδέες, να διαγράψουμε μονομερώς μεγάλο μέρος του χρέους, να πάψουμε να πληρώνουμε τόκους και χρεολύσια, δεν αντέχουν σε στοιχειώδη αντιπαραβολή με τα πραγματικά δεδομένα

Η επικέντρωση των συζητήσεων γύρω από το πρόβλημα της διοίκησης των πανεπιστημίων, με αφορμή το πρόσφατο σχέδιο νόμου, μόνο κακό κάνει στην υπόθεση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Και αυτό γιατί, παραμερίζει το πρόβλημα των σπουδών, την ουσία δηλαδή της εκπαίδευσης. Με ή χωρίς συγκεντρωτική διοίκηση, με ή χωρίς άμεσα εκλεγμένα, από το σύνολο του ΔΕΠ, όργανα, το πανεπιστήμιο θα διοικηθεί με κάποιο τρόπο και θα λειτουργήσει. Το ζήτημα είναι αν θα λειτουργήσει προς όφελος των ανθρώπων της εργασίας, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Ένα είναι σίγουρο: αν δεν ήταν η Ελλάδα, θα ήταν η Πορτογαλία και θα ακολουθούσαμε εμείς. Κι αν δεν ήταν η Πορτογαλία, θα ήταν η Ιρλανδία. Η κρίση χρέους μπορεί να απεικονίστηκε ως Αφροδίτη με το δάχτυλο σηκωμένο, αλλά δεν είναι αμιγώς ελληνική υπόθεση. Η άμπωτις του παγκόσμιου κεφαλαίου εκθέτει διαφορετικά τις οικονομίες.