Παρακολουθώντας τις τόσο πια κοινότοπες αναλύσεις σχετικά με τις τουρκικές επιδιώξεις και τις εντυπωσιακές γνώσεις ακόμα και για τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του Ερντογάν, θα περίμενα αντίστοιχα ν’ ακούσω τουλάχιστον, έστω και ακροθιγώς, κάποια αντερείσματα. Θα περίμενα έστω και ψήγματα αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Αγνωστες μεν έννοιες στην Ελλάδα, δυστυχώς όμως πολύ βασικές, για την κατανόηση και επίλυση προβλημάτων. Θέλοντας λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη συνεισφορά, θα περιοριστώ στις πιο ευδιάκριτες αδυναμίες της εξωτερικής μας πολιτικής.

Από το καλοκαίρι έως και σήμερα, η πολιτική της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην επιδίωξη νέων ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Τουρκίας, οι οποίες θα έστελναν ένα σκληρό μήνυμα ενωσιακής αποφασιστικότητας στην Αγκυρα. Σήμερα, όμως, οι Ελληνες ξύπνησαν στη χώρα της πραγματικότητας: στα τελικά Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου 10 και 11 Δεκεμβρίου αναφέρεται απλώς η απόφαση διεύρυνσης των υφιστάμενων από τον Νοέμβριο του 2019 ελαφρών κυρώσεων εναντίον αξιωματούχων και εταιρειών της Τουρκίας που εμπλέκονταν στις παράνομες έρευνες υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο.