Το 2020 θα περάσει στην Ιστορία ως το έτος της μεγάλης πανδημίας του COVID-19, και ορθώς. Θα το θυμόμαστε όμως επίσης ως τη χρονιά που τερματίστηκε η άθλια θητεία του Ντόναλντ Τραμπ. Και τα δύο αυτά συμβάντα έχουν στενούς δεσμούς και θα αφήσουν μακροχρόνια ίχνη, εν μέρει διότι εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια μιας ευρύτερης παγκόσμιας μετάβασης από έναν 20ό αιώνα κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ σε έναν 21ο αιώνα κυριαρχούμενο από την Κίνα.

Ο πρώτος χρόνος ασυλίας της κυβέρνησης προφανώς παρήλθε. Η κυβέρνηση επένδυσε στην ιδέα του ενός και μοναδικού κύματος πανδημίας και επέλεξε να μη δαπανήσει χρήματα για την οικονομία και το σύστημα υγείας. Με το δεύτερο κύμα η στρατηγική αυτή κατέρρευσε.

Σήμερα τα μέσα επικοινωνίας μάς ενώνουν μέσω διαφορετικού τρόπου με τη φύση και τους ανθρώπους. Ολα φιλτράρονται μέσω των έξυπνων κινητών, των υπολογιστών καθώς και με τη συνεχή ενασχόληση με τα μέσα κοινωνική δικτύωσης όπως το Facebook, το Instagram, το Twitter κ.τ.λ. Και βέβαια τα αμέτρητα μηνύματα και emails που σε καθημερινή βάση λαμβάνουμε, καθώς και οι αναρτήσεις που παρακολουθούμε εντείνουν την κατάσταση. Με άλλα λόγια ζούμε σε ένα περιβάλλον που μας απομακρύνει από την άμεση διά ζώσης επικοινωνία.

Η νίκη του Τραμπ το 2016, λίγο μετά το Brexit, σηματοδότησε το απόγειο ενός διεθνούς πολιτικού κύκλου που συνοπτικά αλλά εύστοχα χαρακτηρίστηκε λαϊκιστικός. Εύλογα λοιπόν η ήττα του Τραμπ έθεσε το αντίστροφο ερώτημα. Κλείνει αυτός ο κύκλος; Μπορούμε να μιλάμε για μια γενικότερη υποχώρηση του ποικιλόχρωμου λαϊκιστικού κύματος; Εχουμε μια «επάνοδο στην κανονικότητα»; Και σε ποια κανονικότητα; Ή μήπως όλα αυτά είναι συγκυριακές διακυμάνσεις στο ίδιο πλαίσιο χωρίς βαθύτερες ασυνέχειες και ρήξεις;