Οι μεν προσφεύγουν στην ψευδή προπαγάνδα ότι ουδείς πρέπει να φοβάται τα νέα μέτρα γιατί, δήθεν, για κάθε ευρώ επιβάρυνσης θα υπάρχει ένα ευρώ ελάφρυνσης – λες και τα νέα μέτρα είναι κάποιες λογιστικές εγγραφές χωρίς πραγματικές συνέπειες. Οι δε καταγγέλλουν την κυβέρνηση με αφορμή ότι κλείνει την αξιολόγηση και μονότονα (εδώ και 14 μήνες...) επαναλαμβάνουν, σαν γραμμόφωνο που κόλλησε η βελόνα, ότι θέλουν εκλογές, να αναδειχθούν κυβέρνηση, να επαναδιαπραγματευθούν τα μέτρα που άρτι συμφωνήθηκαν με την τρόικα και, έτσι, να μας απαλλάξουν από κάθε κλαυθμό και οδυρμό, στεναγμό και λύπη. Υπάρχουν και οι γραφικότητες. Οπως η «σοσιαλιστική» κρίση νοσταλγίας του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων – και άλλα.

Σε περιόδους θρησκευτικών εορτών, ιδιαίτερα το Πάσχα, πιστοί και άθεοι, εκούσια ή ακούσια, αναστοχάζονται για το ποιος έχει το «επάνω» χέρι στον «επίγειο» κόσμο. Αν δηλαδή ο αυτόνομος άνθρωπος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις πράξεις του και, κατά συνέπεια, αν συνιστά ο ίδιος την αρχή συγκρότησης του κόσμου τούτου ή, όπως υποστηρίζει η Εκκλησία, αρχή του επίγειου βασιλείου είναι το προπατορικό αμάρτημα και θεμέλιό του η θεία χάρη.
Ο Αυγουστίνος γνώριζε πολύ καλά ότι στην «επίγεια πόλη» κυρίαρχος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον άνθρωπο. Προσπάθησε όμως να το αποκρύψει. Γι’ αυτό και φρόντισε να υποβαθμίσει τη σημασία της επίγειας πόλης, της πραγματικότητας δηλαδή. Πραγματική είναι μόνο η ουράνια πόλη.