«Το ζήτημα της ενδεχόμενης συμμετοχής της αριστεράς σε κυβερνητικά σχήματα έχει απαντηθεί από την εποχή (μεσοπόλεμο) που επικράτησε σε αυτήν η αντίληψη για το "μαζικό κόμμα" σε σχέση με το "κόμμα επαγγελματιών επαναστατών".

*Το "μαζικό κόμμα", στα κοινοβουλευτικά συστήματα, εξ ορισμού μετέχει στους θεσμούς, στις εκλογές και στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Εχει στόχους επηρεασμού της εξουσίας, ακόμη και συμμετοχής σε κυβερνήσεις ανάλογα με τη συγκυρία ή με προγραμματικές συμφωνίες.

Η ευρωπαϊκή αριστερά μπορεί να ανασυνταχθεί μόνο ως δύναμη ανταγωνιστική προς τις πολύπλευρες σχέσεις εκμετάλλευσης, ανελευθερίας και ανισοτήτων οι οποίες κυριαρχούν στις καπιταλιστικές κοινωνίες και σε κρατικιστικούς σχηματισμούς· ως δύναμη της νέας σοσιαλιστικής προοπτικής, που θέλει να μετασχηματίσει ριζικά τις κοινωνικές σχέσεις.

Ένα Ναι, ένα Παρών και τρία Όχι περιγράφουν συνοπτικά την εξέλιξη της πολιτικής αντίληψης και της στάσης του Συνασπισμού απέναντι στην Ευρώπη και το ζωτικής σημασίας ζήτημα της ενοποίησής της. 1992: Ναι στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Μάαστριχτ)~ 1997: Παρών στο Άμστερνταμ~ 2001: Όχι στη Συνθήκη της Νίκαιας~ 2004: Όχι στην Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη (Ευρωσύνταγμα)~ 2008: Όχι στη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας (Ευρωσυνθήκη).

Πενήντα χρόνια είχε συμπληρώσει η ετήσια έκθεση του ΣΕΒ για την ελληνική βιομηχανία. Αλλά η φετινή έκθεση, που τιτλοφορείται πλέον "Η ελληνική επιχείρηση το 2007" αναφέρεται, πέρα από τη βιομηχανία, εκτεταμένα στο εμπόριο και τις υπηρεσίες, αντανακλώντας την προσπάθεια του ΣΕΒ να εκπροσωπήσει το σύνολο του ιδιωτικού τομέα.

Συγγραφέας, οικονομολόγος, ιστορικός, ο Ζωρζ Κορμ διατέλεσε υπουργός Οικονομικών του Λιβάνου την περίοδο 1998 - 2000. Το βιβλίο του "Η Δύση και η Ανατολή" θεωρείται ως ένα από τα κατατοπιστικότερα για την ιστορία της Μέσης Ανατολής και των σχέσεών της με τη Δύση. Ο Ζωρζ Κορμ "αποκρυπτογράφησε" μιλώντας στην "Κ.Α." την πρόσφατη κρίση στο Λίβανο.

Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για να τιμηθεί ένας από τους ιστορικούς ηγέτες της Αριστεράς, και όχι ο ιστορικός ηγέτης, όπως προτιμά και ο ίδιος ο Λεωνίδας να λέμε, προκάλεσε αμηχανία στο κομμάτι της Αριστεράς το οποίο, ατυχώς, θεωρεί ότι η οποιαδήποτε εκτός των ορίων της έκφραση αναγνώρισης πραγματοποιείται με δόλο, ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίζει την αποδοχή της αναγνώρισης αυτής από την Αριστερά ως ένδειξη ενσωμάτωσής της στο "κυρίαρχο αστικοδημοκρατικό κατεστημένο".