Το 1968 η νεολαία φώναζε το σύνθημα «Η φαντασία στην εξουσία». Σαράντα χρόνια αργότερα, ο Νικολά Σαρκοζί επινοεί ένα φανταστικό Μάη του ’68. Αποδίδει στα περίφημα «γεγονότα» του Μάη την ευθύνη για όλα τα δεινά που μας βασανίζουν, φτάνοντας ώς το σημείο να συμπεριλαμβάνει τους υψηλούς μισθούς και τις μεγάλες συντάξεις που παίρνουν ορισμένα από τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων.

Η έρευνα, μαζί με τη διδασκαλία, είναι ο ένας από τους δύο πυλώνες του πανεπιστημίου. Ωστόσο, κατά πόσον η δημόσια χρηματοδότησή της επηρεάζεται από τις επικρατούσες νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις των δημόσιων δαπανών που προβάλλουν δογματικά τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ως τον απόλυτο στόχο, στερώντας ακόμα και από τις κατ’ εξοχήν δαπάνες που αφορούν το μέλλον τη δυνατότητα συγχρηματοδότησής τους και από αυτό το μέλλον;

Ο Μάης του ’68 δεν ήταν μόνο η υπέροχη γαλλική νεανική εξέγερση, που και αυτή δεν ήταν μόνο η Σορβόννη, αλλά και η πιο μεγάλη απεργία εργαζομένων για μια ζωή διαφορετική. Το 1968 - κι ας κατέληξε τυπικά με τη νίκη των συντηρητισμών, δεξιών και σταλινικών - ήταν η χρονιά ενός παγκόσμιου ξεσηκωμού της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.

Το μαντάτο έφτασε σ’ εμένα στις 11 του Απρίλη, μαζί με το τεύχος 919 του "αντί". Μαντάτο δυσάρεστο. Το "αντί" αναστέλλει την έκδοσή του. Μετά από 34 χρόνια... Παρ’ όλο που δεν με συνδέουν προσωπικές σχέσεις με το περιοδικό και τον εκδότη του Χρήστο Παπουτσάκη, ένιωσα -και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος- ένα έντονο αίσθημα απώλειας, που σε καταλαμβάνει όταν χάνεις κάτι πολύ δικό σου. Και ήταν σίγουρα το "αντί" κάτι δικό μου, κάτι που με ακολούθησε, ή το ακολούθησα, για χρόνια

Τι μπορεί να σοκάρει μια χώρα; Τι μπορεί να κάνει τον κάθε στοιχειωδώς ευαίσθητο πολίτη της να αναρωτιέται δίπλα σε ποια κόλαση ζει; Μια μαζική δολοφονία με δράστες ανήλικα; Ένα Γκουαντάναμο; Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; Ένα Γκουλάγκ; Πιθανά όλα αυτά - μονίμως με έτοιμη στο στόμα τη δικαιολογία "δεν ήξερα, δεν κατάλαβα".

Η καλή οικονομική είδηση της περασμένης εβδομάδας ήταν ότι ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη υποχώρησε σε 3,3% τον Απρίλιο από 3,6% που είχε φτάσει τον Μάρτιο. Στη Γερμανία μάλιστα έπεσε σε 2,6% από 3,3%. Η κακή είδηση ήταν η έντονη επιδείνωση του οικονομικού κλίματος, των εκτιμήσεων και των προβλέψεων των επιχειρήσεων στη βιομηχανία και σε όλους τους άλλους κλάδους σχεδόν, όχι εντούτοις των καταναλωτών. Ουδέτερη ήταν μια τρίτη είδηση: η ανεργία διατηρήθηκε τον Μάρτιο για τρίτο μήνα σταθερή στο 7,1%, επίπεδο πάντως που είναι το χαμηλότερο από συστάσεως της Ευρωζώνης.

Διαφωνούμε πλήρως με τα σχέδια της κυβέρνησης της Ν.Δ για κατάργηση όλων των αναβολών και για υποχρεωτική στράτευση των νέων στα 18 τους χρόνια.

Η κυβέρνηση ψάχνει τον τρόπο αντιμετώπισης και χειραγώγησής της νεολαίας διότι φοβάται το νεολαιίστικο κίνημα. Με την υποχρεωτική είσοδο των νέων στο στρατό η κυβέρνηση έχει ως σκοπό να εγχαράξει στους νέους τις «αξίες» της πειθαρχίας και της υπακοής.

Το 1992 ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ψήφισε, κριτικά, ΥΠΕΡ της επικύρωσης της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Η απόφαση αυτή είχε ληφθεί κατά πλειοψηφία.

Η απόφαση αυτή διαπνέονταν από μια λογική: να προχωρήσει η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προωθηθεί η οικονομική και νομισματική ολοκλήρωσή της με το ενιαίο νόμισμα, να διαμορφωθούν, πέραν του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης, κοινές πολιτικές με προτεραιότητα αυτές της απασχόλησης και της προστασίας του περιβάλλοντος και παράλληλα να ανοίξει ο δρόμος για την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης στην κατεύθυνση της ομοσπονδιοποίησης.