Το γεγονός είναι ότι αυτό τον Απρίλη είναι ένα κοσμοϊστορικό αποτέλεσμα, απαιτεί μια πολυδιάστατη ανάλυση. Έκλεισε μια ιστορική εποχή που άρχισε το 1992-93, όταν το πολιτικό πλαίσιο της Ιταλικής Δημοκρατίας ανασυντέθηκε με τα καινούργια κόμματα, κληρονόμους της Χ.Δ και του ΙΚΚ.

Το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει τα πρώτα εξήντα χρόνια από την ίδρυσή του, με απόφαση του ΟΗΕ, με τη στήριξη της πλειονότητας της διεθνούς κοινής γνώμης και έπειτα από δεκάδες χρόνια σκληρού σιωνιστικού αγώνα. Προηγήθηκε το Ολοκαύτωμα... Και πριν από το Ολοκαύτωμα, σε βάθος αιώνων, τα πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη.

Οι τελευταίες ενεργειακές εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας, πέρα από τα υπερβολικά φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα, έχουν την αρνητική τους και τη θετική τους πλευρά. Η αρνητική πλευρά είναι ότι κάτω από την εκκωφαντική φαντασμαγορία των τηλεοπτικών κροτίδων -για τη συμμετοχή μας στην ιταλο-ρωσική (ΕΝΙ-Γκαζπρόμ) πρωτοβουλία- καλύπτεται και ίσως, και όχι μόνο προσωρινά, η γύμνια μιας ενεργειακής πολιτικής που να ανταποκρίνεται έστω στις οδηγίες της Ε.Ε και στις δεσμεύσεις που προκύπτουν από το Πρωτόκολλο του Κιότο.

Η συντριβή της ιταλικής αριστεράς και η ήττα της κεντροαριστεράς, θα πρέπει να σημάνει συναγερμό στους απανταχού αριστερούς διανοούμενους. Έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα που είδαμε στη Γαλλία, αλλά και με κάποιο τρόπο μοιάζει με αυτό που παρατηρούμε στην Ελλάδα (παρά την πρόσφατη - και καλοδεχούμενη - άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις).