Το αίσθημα ευθύνης για τη διάσωση της χώρας, με παραμονή στην Ευρώπη και το ευρώ, αποφυγή της χρεοκοπίας και της επαναβαλκανιοποίησης, αποτέλεσε το μείζον κριτήριο για το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτός παραμένει και ο κύριος στόχος της. Ταυτόχρονα, εγκαινιάζει μια νέα περίοδο πολιτικής κουλτούρας συνεργασιών για τη χώρα μας, καθιερωμένη ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Δυστυχώς, το συνεργατικό κυβερνητικό εγχείρημα πραγματοποιείται σε συνθήκες ύφεσης και συρρίκνωσης, σε καθοδική φάση του οικονομικού κύκλου. Η κυβέρνηση δεν έχει στη διάθεσή της ευκολία πόρων, όπως τις δεκαετίες 80 – 90, όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα.

Σκεφτόμουν λοιπόν επίμονα το προφανές: Ότι τη χώρα δεν θα τη σώσουν τα τεχνοκρατικά οικονομικά μέτρα, οι παροχές της ΕΕ, τα «κουρέματα» του χρέους κ.ο.κ., αν δεν το θελήσει η ίδια η κοινωνία.
Και βεβαίως απελπιζόμουν (κυριολεκτώ). Διότι, συνειδητοποιώντας ότι κάθε κοινωνία είναι προϊόν της ιστορίας της, αναστοχαζόμουν πάνω σ’ αυτήν, εστιαζόμενος στην ιδρυτική μας πράξη, δηλαδή στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.
Πρόβαλε λοιπόν ως καθοριστική συνθήκη η εξ αρχής λυσσώδης αντίδραση στην εισαγωγή σύγχρονων θεσμών, με αιχμές τους «φυλάρχους» της Μάνης Μαυρομιχάληδες και την Ύδρα.