Μπαίνουμε σε ένα κρίσιμο φθινόπωρο με όλα τα χαρακτηριστικά της εθνικής σχιζοφρένειας. Μια κοινωνία που δεν θέλει να δει τον εαυτό της κατάματα. «Εξεγέρσεις» φοροφυγάδων που καλύπτονται από αριστερούς βουλευτές (Δρίτσας, Γλέζος), θηριώδης φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, απαράδεκτες αντικαταστάσεις άξιων κρατικών λειτουργών με κομματικούς «φίλους», τρομοκράτης που κάνει μεταπτυχιακό στη Θεολογική Σχολή.

...Πολλοί είδαν το επεισόδιο της Υδρας ως μια συνέχεια εκ του προηγουμένου, με κάτι από των Κλεφτών τη φορο-ανυπακοή κατά της Πύλης ή του Μιαούλη την ανταρσία κατά του Καποδίστρια. Μα το χειρότερο είναι ότι η ιστορία αυτή μπορεί να κρύβει κάτι από το μέλλον.

Αυτό που θεωρητικά διαφοροποίησε το σύνολο των κομμάτων της σημερινής συγκυβέρνησης από το παλαιό καθεστώς της μονόπλευρης λιτότητας και του ατελέσφορου Μνημονίου ήταν η διαβεβαίωση ότι η νέα περίοδος θα έχει όλα τα πρόσημα της ανάπτυξης.
Ολοι τότε φανταστήκαμε ότι το πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης θα ήταν η άμεση δρομολόγηση των μέτρων που θα υλοποιούσαν την παραπάνω υπόσχεση. Οτι, δηλαδή, το σύνολο σχεδόν των υπουργών θα έσκυβε πάνω στους τομείς που συνθέτουν το υπόβαθρο της ανάπτυξης και που καταφέρνουν να επιβιώνουν εις πείσμα των καιρών(τουρισμός, γεωργία, ενέργεια, ναυτιλία, πράσινη επιχειρηματικότητα, υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας κ.λπ.)

Θα προστατέψουμε τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Και η καλύτερη προστασία για τους οικονομικά ασθενέστερους είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ . Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή μας. Γιατί αν η χώρα επιστρέψει στην δραχμή αυτοί πρωτίστως και κυρίως θα υποφέρουν. Οι οικονομικά ισχυροί θα βρουν τον τρόπο να τα καταφέρουν. Απορώ που αυτή την απλή αλήθεια δεν τη καταλαβαίνουν άνθρωποι που μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς και όλο και πιο ανοικτά ερωτοτροπούν με την επιστροφή στη δραχμή.