Δύο χρόνια χωρίς τον Λεωνίδα. Χωρίς τη φυσική παρουσία του Λεωνίδα.

Γιατί οι ιδέες του, οι αντιλήψεις του, οι πολιτικές του αναλύσεις, επιβεβαιώνονται καθημερινά από μια πραγματικότητα που είναι ολοένα πιο άσχημη, ολοένα πιο αδιέξοδη.

« Η Ευρώπη συνεχίζει να αναζητά τον Ρούζβελτ της» (τον πρόεδρο που έβγαλε τις ΗΠΑ από την Μεγάλη Ύφεση) έγραφε την επομένη της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου, η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊς», «αλλά η οικονομία και η πολιτική δείχνουν να ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις». Καθώς η οικονομία απαιτεί στήριξη του οικοδομήματος του ευρώ και βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ενίσχυσή του, οι ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν ευχαριστημένοι με τις συμβιβαστικές λύσεις που προτείνονται και οι οποίες συνήθως στερούνται φιλοδοξιών.

Για να καταλάβουμε τη διαφορά του σημερινού δημάρχου Αθηναίων από τη μέχρι τώρα κατάσταση, πρέπει να πάμε πίσω στο 2006 και να παρακολουθήσουμε τις διακηρύξεις, όχι μόνο των κατεστημένων κομμάτων, αλλά του τότε φρέσκου αριστερού υποψηφίου δημάρχου Αλέξη Τσίπρα.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, των Ελλήνων οι κοινότητες, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του συντοπίτη μου Διονύση Σαββόπουλου, έχουν ελάχιστη συμμετοχή στο ξεπέρασμά της.