Ο αναστοχασμός πάνω στα πρόσφατα γεγονότα -τέλος τρικομματικής κυβέρνησης και συγκρότηση νέας κυβέρνησης- με βάση και τις πρόσφατες εξελίξεις ίσως βοηθάει να ξανατεθούν ορισμένα σημαντικά ερωτήματα. Λόγου χάρη, η ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση ή στην πραγματικότητα εκδιώχθηκε, μια και o Σαμαράς και η επιτελική ομάδα του Μαξίμου εκτίμησαν ότι αποτελεί εντέλει πολιτικό εμπόδιο στους χειρισμούς της κυβέρνησης του, ενόψει των αναμενόμενων εξελίξεων.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ενρίκο Λέτα μπορεί να μην έφερε ειδήσεις για την ελάφρυνση του χρέους, ούτε του δικού μας ούτε του δικού του. Μίλησε, όμως, για την Ευρώπη της εργασίας, του πολιτισμού και της ελπίδας, την οποία όλοι αγαπάμε, στην οποία όλοι προσβλέπουμε και για την οποία όλοι προσευχόμεθα νυχθημερόν σε όποιον θεό κι αν πιστεύουμε. Αναφέρθηκε επίσης στην κοιτίδα του πολιτισμού - εμάς εννοούσε υποθέτω. Και γενικώς μας θύμισε άλλες, ωραίες εποχές, τότε που όποιος ξένος ηγέτης διέσχιζε τον εναέριο χώρο μας έστελνε κι ένα χαιρετισμό για να μας θυμίσει πως εκείνος θυμάται ακόμη πως εδώ γεννήθηκε ο Πλάτων, ο Σοφοκλής, ο Περικλής και λοιποί επιφανείς.

H παρεμπόδιση των συνεδριάσεων δημοκρατικώς εκλεγμένων ακαδημαϊκών συλλογικών οργάνων, ακόμη και στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, από «ομάδες φοιτητών» έχει καταντήσει «ρουτίνα». Είναι πρόδηλο ότι σε καμία οργανωμένη κοινωνία, και ακόμη περισσότερο σε καμία κοινωνία που αξιώνει τον τίτλο της δημοκρατικής, δεν πρέπει να είναι ανεκτά τέτοια φαινόμενα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

1965, καλοκαίρι, τέτοιες μέρες περίπου. Μετά τα Ιουλιανά και ενώ οι κυβερνήσεις των αποστατών παραιτούνται την επομένη της ορκωμοσίας -κάποτε και πριν την ορκωμοσία- ένα προπύργιο του Γεωργίου Παπανδρέου παραμένει αλώβητο. Το ΕΙΡ, η κρατική ραδιοφωνία. Ο Σάκης Πεπονής αρνείται να παραιτηθεί. Ο αρχηγός της ΕΡΕ και ο φίλα προσκείμενος τύπος απαιτούν την απόλυση του Πεπονή και χαρακτηρίζουν το ΕΙΡ "Πεπονόφωνον"! Ο Σάκης, απτόητος, αρνείται να παραιτηθεί και στο παρασκήνιο μαίνεται μάχη για τον αντικαταστάτη του. Η εφημερίδα Ελευθερία, του Κόκκα, κυκλοφόρησε με «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα: Διωγμός εναντίον των νέων. Το ρεπορτάζ για τον διωγμό ήταν το εξής:

Για λόγους που σχετίζονται με την επίδραση του επικοινωνιακού ιμπέριουμ της ομάδας Σαμαρά, στη μιντιακή πιάτσα, διακινούνται το τελευταίο διάστημα κάποιες θεωρίες «θεμελιωμένες» σε επιλεκτικά στοιχεία -από διάφορες δημοσκοπήσεις- απροσδιόριστης αξιοπιστίας και εγκυρότητας. Ένας λόγος για να μη δίνουμε βάση σε αυτές τις θεωρίες έρχεται από το πρόσφορο παρελθόν. Η εμπειρία λέει ότι αν ήταν να τις παίρνουμε τοις μετρητοίς, το 2012 -για παράδειγμα- το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν θα έπεφταν κάτω από το 20%, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν παρ’ ολίγον πρώτο κόμμα και η Βουλή δεν θα γέμιζε νεοναζιστές. Συνεπώς, κοντά στο νου κι γνώση. Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτούς τους μύθους της συγκυρίας.

Τελικά μάλλον δικαιώθηκαν όσοι έλεγαν cm εμείς οι Έλληνες δεν μοιάζουμε με κανένα άλλο λαό επί της Γης, έχουμε κάτι ιδιαίτερο, ανεπανάληπτο. Μόνο που δεν ήταν αυτό που φαντάζονταν. Δεν ήταν δηλαδή το δαιμόνιο της φυλής , αλλά ένα απλό γεγονός: όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική, τα λεγόμενα δυναμικά στοιχεία της αγοράς, απελευθερωμένα από κανόνες και άλλες ενοχλητικές παρεμβάσεις του κράτους, επιδόθηκαν σε ένα όργιο απληστίας και συχνά παρανομίας με τα γνωστά αποτελέσματα, εμείς, ως έθνος ανάδελφον, επιλέξαμε τον δικό μας δρόμο προς την καταστροφή

Ας πούμε, λοιπόν, ότι τελείωσε η Μεταπολίτευση. Κάποτε και αυτή θα τελείωνε. Το θέμα είναι πέρα από τις νεκρολογίες και τις εύκολες κατάρες τι έρχεται έπειτα από αυτήν; Είναι κάτι καινούργιο που θα ενσωματώσει δημιουργικά τις καλές πλευρές της Μεταπολίτευσης; Ή κάτι παμπάλαιο, δοκιμασμένο και τραγικά αποτυχημένο; Μιλάμε -και ορθώς- για τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης και επικεντρώνουμε στο πελατειακό κράτος και στη διαφθορά.

Την ιστορία που θα σας πω την έχω αφηγηθεί και στο παρελθόν, αλλά είναι πιο επίκαιρη τώρα παρά ποτέ. Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κάτι νεαρά παιδιά που ήταν μέλη του Ρήγα Φεραίου, της νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού και βρέθηκαν για ένα διάστημα στη Λάρισα, είπαν να βάλουν ένα χεράκι να μεγαλώσει και να γίνει πιο αποτελεσματική η οργάνωση.

Του χρόνου συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που, ύστερα από τη δικτατορία, αποκαταστάθηκε, όπως λέγεται, η δημοκρατία. Οι οιωνοί - παρά τα πολλά ερείπια - ήταν ευνοϊκοί. Συστήθηκε μια Οικουμενική Κυβέρνηση για να οργανώσει το χάος και οι πολιτικοί που εμφανίστηκαν στη συνέχεια (Καραμανλής, Κύρκος, Παπανδρέου, Φλωράκης) φαίνονταν (τουλάχιστον αρχικά) να έχουν συναίσθηση του ρόλου τους. Σύμπασα η Ευρώπη (και όχι μόνο η Γαλλία) ήταν μαζί μας.

Η χώρα μας χρειάζεται σήμερα επειγόντως ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Στον εξελισσόμενο διεθνή καταμερισμό εργασίας η αναζωογόνηση και η αναβάθμιση του παραγωγικού συστήματος αποτελούν μεσοπρόθεσμα μια προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου αλλά και για την αύξηση της απασχόλησης.

Ποιος από τους πέντε δημάρχους είχε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της κίνησης και πού αποσκοπεί αυτή;

Σας θυμίζω πως μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 το κυρίαρχο θέμα στις αναλύσεις ήταν το δυναμικό πλειοψηφικό ρεύμα που είχε εκφραστεί σε μεγάλους Δήμους της χώρας, υπέρ δημοτικών παρατάξεων με ισχυρή μεταρρυθμιστική και προοδευτική φυσιογνωμία, που στηρίζονταν από ευρύ φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και ήταν απαλλαγμένες από ιδεοληψίες, τοπικισμούς και ξενοφοβικά σύνδρομα.

Δεν το κρύβω. Δεν ανήκω, ούτε και θέλω, στην κατηγορία της δημοσιογραφίας των ανέξοδων κηνσόρων της δημόσιας ζωής. Των τροφών του λαϊκισμού και των επωαστήρων φασιστικών όφεων. Των κατ’ επάγγελμα αρχαγγέλων που ισοπεδώνουν πρόσωπα και πολιτικές αποκρύπτοντας τις σύνθετες λύσεις, οι οποίες απαιτούνται για υπερτριαντακονταετή προβλήματα που έχουν δημιουργήσει ένα απολιθωμένο δάσος. Ολων όσοι έχουν «ελευθέρας» στο διαχρονικό πάρτι «οργής του λαού». Του αεί αμέτοχου, άμωμου και άσπιλου για έργα ανδρών που οι ίδιοι ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν σε δημόσια αξιώματα.