1965, καλοκαίρι, τέτοιες μέρες περίπου. Μετά τα Ιουλιανά και ενώ οι κυβερνήσεις των αποστατών παραιτούνται την επομένη της ορκωμοσίας -κάποτε και πριν την ορκωμοσία- ένα προπύργιο του Γεωργίου Παπανδρέου παραμένει αλώβητο. Το ΕΙΡ, η κρατική ραδιοφωνία. Ο Σάκης Πεπονής αρνείται να παραιτηθεί. Ο αρχηγός της ΕΡΕ και ο φίλα προσκείμενος τύπος απαιτούν την απόλυση του Πεπονή και χαρακτηρίζουν το ΕΙΡ "Πεπονόφωνον"! Ο Σάκης, απτόητος, αρνείται να παραιτηθεί και στο παρασκήνιο μαίνεται μάχη για τον αντικαταστάτη του. Η εφημερίδα Ελευθερία, του Κόκκα, κυκλοφόρησε με «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα: Διωγμός εναντίον των νέων. Το ρεπορτάζ για τον διωγμό ήταν το εξής:

Για λόγους που σχετίζονται με την επίδραση του επικοινωνιακού ιμπέριουμ της ομάδας Σαμαρά, στη μιντιακή πιάτσα, διακινούνται το τελευταίο διάστημα κάποιες θεωρίες «θεμελιωμένες» σε επιλεκτικά στοιχεία -από διάφορες δημοσκοπήσεις- απροσδιόριστης αξιοπιστίας και εγκυρότητας. Ένας λόγος για να μη δίνουμε βάση σε αυτές τις θεωρίες έρχεται από το πρόσφορο παρελθόν. Η εμπειρία λέει ότι αν ήταν να τις παίρνουμε τοις μετρητοίς, το 2012 -για παράδειγμα- το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν θα έπεφταν κάτω από το 20%, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν παρ’ ολίγον πρώτο κόμμα και η Βουλή δεν θα γέμιζε νεοναζιστές. Συνεπώς, κοντά στο νου κι γνώση. Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτούς τους μύθους της συγκυρίας.

Τελικά μάλλον δικαιώθηκαν όσοι έλεγαν cm εμείς οι Έλληνες δεν μοιάζουμε με κανένα άλλο λαό επί της Γης, έχουμε κάτι ιδιαίτερο, ανεπανάληπτο. Μόνο που δεν ήταν αυτό που φαντάζονταν. Δεν ήταν δηλαδή το δαιμόνιο της φυλής , αλλά ένα απλό γεγονός: όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική, τα λεγόμενα δυναμικά στοιχεία της αγοράς, απελευθερωμένα από κανόνες και άλλες ενοχλητικές παρεμβάσεις του κράτους, επιδόθηκαν σε ένα όργιο απληστίας και συχνά παρανομίας με τα γνωστά αποτελέσματα, εμείς, ως έθνος ανάδελφον, επιλέξαμε τον δικό μας δρόμο προς την καταστροφή

Ας πούμε, λοιπόν, ότι τελείωσε η Μεταπολίτευση. Κάποτε και αυτή θα τελείωνε. Το θέμα είναι πέρα από τις νεκρολογίες και τις εύκολες κατάρες τι έρχεται έπειτα από αυτήν; Είναι κάτι καινούργιο που θα ενσωματώσει δημιουργικά τις καλές πλευρές της Μεταπολίτευσης; Ή κάτι παμπάλαιο, δοκιμασμένο και τραγικά αποτυχημένο; Μιλάμε -και ορθώς- για τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης και επικεντρώνουμε στο πελατειακό κράτος και στη διαφθορά.