Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται έντονος προβληματισμός, στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ως προς την στάση του απέναντι στα κρίσιμα προβλήματα που ταλανίζουν την σύγχρονη Δημοκρατία. Πριν ξεκινήσω όμως την πραγμάτευση του θέματος, σπεύδω να κάνω μια εισαγωγική παρατήρηση, που την θεωρώ εξαιρετικά σημαντική:

Πολλές φορές στον πολιτικό διάλογο χρησιμοποιείται, ενίοτε από άγνοια αλλά συνήθως με σκοπιμότητα, ο όρος «αστική δημοκρατία». Η επιτηδευμένη χρησιμοποίηση γίνεται μάλιστα από δύο πλευρές:

Τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου ανακοίνωσε η efood μετά τις κινητοποιήσεις.Συνεχίζεται ο αγώνας για την κατοχύρωση όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.Απεργία και μοτοπορείες σήμερα.

Οι αόρατοι εργαζόμενοι έγιναν ορατοί - Φέρνουμε νομοθετική ρύθμιση που διασφαλίζει ότι οι διανομείς θα είναι κανονικοί εργαζόμενοι

Ο κ. Μητσοτάκης, με τον εργασιακό του νόμο, έδωσε δώρο στις μεγάλες εταιρείες - πλατφόρμες, τη δυνατότητα να μετατρέψουν τους εργαζόμενούς τους από μισθωτούς σε αυτοαπασχολούμενους.

Δηλαδή εργαζόμενους - σκλάβους χωρίς ασφάλεια, χωρίς αργίες, χωρίς δώρα, χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς.

Γιατί αυτό είναι το σχέδιό του για την εργασία.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ΔΕΘ, ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΠΑΜΑΚ σχολιάζει στο NEWS 24/7 τις εξαγγελίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και το αβέβαιο μέλλον του ΚΙΝΑΛ.

Ο ίδιος προβλέπει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ θα καταφέρουν να συγκρατήσουν το εκλογικό κοινό τους, παρά τα "ανοίγματα" προς τη πλευρά του πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ, ενώ σημειώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια οριακή αναζήτηση νέας πολιτικής ταυτότητας, με παράλληλες διευρύνσης προς αριστερά και προς το λεγόμενο "σοσιαλιστικό" κέντρο.

Σαν να ’χει περάσει μια δεκαετία από τον καιρό που η πολιτική μας ηγεσία καυχιόταν πως η Ελλάδα αποτελεί ασυναγώνιστο υπόδειγμα στην αντιμετώπιση της πανδημίας γενικά και στην προώθηση του εμβολιαστικού προγράμματος ειδικά. Μόνο που δεν βρισκόμαστε παρά ελάχιστους μήνες μακριά από το μυθικό, το παραμυθένιο «τότε». Ενα τότε βουλιαγμένο από την αυταρέσκεια και την πόζα, στη διάρκεια του οποίου διευκολύναμε την καύχησή μας με τη συνήθη μέθοδο της δημιουργικής λογιστικής.

Σε κρίσιμες καμπές μιας πολιτικής διαδρομής, όπως αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα το Κίνημα Αλλαγής, καλό είναι να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Η οδυνηρή αλήθεια, για όσους τουλάχιστον συμμετέχουν και στηρίζουν το εγχείρημα, είναι ότι οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν με τη συγκρότηση του ΚΙΝΑΛ διαψεύσθηκαν. Δεν πρόκειται για προσωπική μομφή ή επιδίωξη μονομερούς επίρριψης ευθυνών αλλά για μια αδιαμφισβήτητη πολιτική διαπίστωση αφού ο στόχος της συσπείρωσης του ευρύτερου δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου δεν επετεύχθη.

Ποιος «νίκησε» στη Θεσσαλονίκη, ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας; Εξαρτάται από το τι είσαι, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ. Οι νεοδημοκράτες θεωρούν ότι «έσκισε ο Μητσοτάκης», οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι «τα πήρε όλα ο Τσίπρας». Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου αποτέλεσε εξαίρεση, αφού σε άρθρο του αποφάνθηκε ότι είχαμε «ισοπαλία». Και, για να το απαλύνει λίγο, πρόσθεσε: «Ισοπαλία εκτός έδρας», με την έννοια ότι ο Τσίπρας «παίζει» σε εχθρικό περιβάλλον, επικοινωνιακό και μιντιακό.