Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή ούτε μια δεκαετία πριν, το 2012, δύο νησιά μας, η Ζάκυνθος και η Χίος, επλήγησαν βαριά από τη μοίρα, που στέρησε την όραση σε ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό κατοίκων. Ουδείς πείστηκε από την παραϊατρική-παραφιλολογική εξήγηση που έδωσαν ορισμένοι, ότι δηλαδή η μαζική τυφλότητα στη Χίο ήταν μοιραία παρενέργεια της τυφλότητας του Ομήρου, που δίδαξε στο νησί, στη δε Ζάκυνθο παρακολούθημα της τυφλότητας του λαϊκού ραψωδού Νικολάου Κοκονδρή, που είχε γοητεύσει τον Διονύσιο Σολωμό, αυτήκοο μάρτυρα της αυτοσχεδιαστικής τέχνης του.

Κλίμα κινδυνολογίας έχει διαμορφωθεί, με ευθύνη ορισμένων υπουργών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος αλλά και κάποιων ΜΜΕ, όσον αφορά την πιθανότητα έλευσης προσφύγων λόγω της κρίσης στο Αφγανιστάν. Η στρεβλή εικόνα ότι θα αντιμετωπίσουμε μια επερχόμενη «εισβολή» σίγουρα δεν διαμορφώνει αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.

Η δημιουργία του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας και η τοποθέτηση πολιτικής ηγεσίας σ’ αυτό είναι θετική εξέλιξη. Το ότι έπρεπε να είχε δημιουργηθεί υπουργείο Πολιτικής Προστασίας ήδη από το 2018 είναι επίσης, σήμερα, πασίδηλο. Yπουργείο έπρεπε να υπάρχει, προκειμένου η χώρα να έχει μια αξιόπιστη στρατηγική για την αντιμετώπιση των ανθρωπογενών καταστροφών.

Μια σοβαρή παρενέργεια της επιλογής του Χρήστου Στυλιανίδη από τον πρωθυπουργό για την κάλυψη της θέσης του υπουργού Πολιτικής Προστασίας είναι ασφαλώς ότι για πρώτη φορά τοποθετείται σε υπουργική θέση ένα ενεργό πολιτικό στέλεχος άλλης χώρας. Ασφαλώς ήταν άστοχη η τοποθέτηση του εκδότη της εφημερίδας «Documento» κ. Βαξεβάνη, ο οποίος σε μια πρώτη ανάρτηση ειρωνεύτηκε την επιλογή του πρωθυπουργού («11 εκατ. Ελληνες, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ο Μητσοτάκης θα ανακοινώσει για υπουργό Πολιτικής Προστασίας, υπουργό απ’ το εξωτερικό, χωρίς ελληνική ιθαγένεια. Δεν του κάνει κανένας στη χώρα ή δεν δέχεται κανένας;»).