«Ζω κατά λάθος! Στατιστικά εάν το δεις, θα έπρεπε να έχω πεθάνει τουλάχιστον δέκα φορές...» μου είπε μια μέρα ο Μίκης Θεοδωράκης και άρχισε να μου απαριθμεί πού και πότε είχε ξεφύγει, την ύστατη συνήθως στιγμή, από του Χάρου τα δόντια. «Στα Δεκεμβριανά, στη Μακρόνησο, στο σανατόριο χτυπημένος από φυματίωση...».

Περνώντας κάθε μέρα απ’ τη Νέα Εγνατία, βλέπω μια αφίσα του Γ. Καρατζαφέρη που ξέμεινε ορφανή απ’ τις προηγούμενες εκλογές και τα λέει όλα: «Οι Ελληνες δεν εκβιάζονται». Το γνωστό: του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει - αν και αποδείχτηκε πως και Ζυγόν υποφέρει και Σκορπιόν και όλα τα άλλα ζώδια.

Ο Μακρόν και ο Κόρμπιν, οι πρωταγωνιστές δύο εκπλήξεων στο ευρωπαϊκό εκλογικό τοπίο της χρονιάς, δεν έχουν σχεδόν τίποτε κοινό. Ούτε ως προσωπικότητες, ούτε στις πολιτικές τους θέσεις. Μοιράζονται μόνον αυτό: ότι πρωταγωνίστησαν σε δύο αναπάντεχα εκλογικά αποτελέσματα. Και ότι οι εκλογικές τους επιδόσεις αναζωπύρωσαν τη μεγάλη συζήτηση για το μέλλον της ευρωπαϊκής Αριστεράς

...Το λουτρό στα πολιτικά λασπόνερα με μεθόδους «κάτω κόσμου» λογικά θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σεισμό στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν θητεία στην Ανανεωτική Αριστερά. Δυστυχώς γι’ αυτούς αλλά και για την ποιότητα της δημοκρατίας, μοιάζει να έχουν απολέσει τις ευαισθησίες τους και σχεδόν να αποδέχονται το θηρίο, αν δεν έχουν αρχίσει να του μοιάζουν.

«Μπορούμε», είπε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός μετά το κλείσιμο - επιτέλους - της αξιολόγησης, θυμίζοντας ένα παλιό σύνθημα. Ποιος δεν θά ’θελε να τον πιστέψει;

Ως λαός, πράγματι μπορούμε και το έχουμε αποδείξει επανειλημμένα στο παρελθόν. Αρκεί όμως να υπάρχει, όπως τότε, μια κατάλληλη πολιτική ηγεσία που θα εμπνέει και θα καθοδηγεί. Και εδώ βέβαια αρχίζουν τα δύσκολα.

Α. Ας αρχίσουμε από το κυβερνητικό κόμμα. Ανήλθε στην εξουσία κουβαλώντας όλες τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς αλλά και με πρόσωπα που προδήλως άγγιζαν τα όρια του γραφικού…

Το θέμα των συμβασιούχων και της αποκομιδής των απορριμμάτων είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα που έχει ταλανίσει την χώρα, τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε αυτό το ζήτημα καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει ότι αυτή κυβερνά, συνεχίζει να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση αντί να σκύψει στα προβλήματα των πολιτών χωρίς λαϊκισμό.
Η κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να δώσει λύσεις στα προβλήματα που η ίδια επέτεινε αλλά και δημιούργησε. Εδώ και 2,5 χρόνια δίνει κάλπικες υποσχέσεις στους συμβασιούχους για μονιμοποίησή τους, αγνοώντας ως συνήθως κάθε νομιμότητα, αντί να δώσει λύση σε αυτό το διαχρονικό ζήτημα. Με «κουτοπόνηρες» λογικές παλαιοκομματικής νοοτροπίας εξακολουθεί να οδηγεί σε αδιέξοδο χιλιάδες ανθρώπους, σε βουνά σκουπιδιών, σε ταλαιπωρία τους πολίτες και σε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.