Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα παρακμής, σε ένα κλίμα ζόφου, εκβιασμών και παρακρατικών μεθοδεύσεων. Οποτε συνέβαινε όμως κάτι αντίστοιχο, η Αριστερά δεν εξέφραζε απλώς την αποδοκιμασία της, αλλά βρισκόταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Σήμερα, όχι απλώς καλύπτει, όχι απλώς αποδέχεται άθλιες και σκοτεινές πρακτικές, αλλά τις υπερασπίζεται...

Φταίνε οι ξένοι για τα δεινά της χώρας; Το 2010, όταν η διεθνής κρίση βρήκε τη χώρα με παρωχημένο παρασιτικό μοντέλο, κατερειπωμένη από μία 5ετία φαυλότητας, και οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν, υψώθηκαν πλαστικές σημαίες αντίστασης στα μνημόνια των «ξένων» – των εταίρων μας, δηλαδή των μόνων (παγκοσμίως…) προθύμων να μας δανείσουν. Με τους κακούς ξένους και τον προδότη Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» εξέθρεψαν τον λαϊκισμό που απλώθηκε σαν επιδημία σε μια κοινωνία παραζαλισμένη και αρκετά επιρρεπή στο παραμύθι και στο παραμύθιασμα. Μετά ήρθε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

...Ως πότε όμως πιστεύουν κάποιοι ότι οι πολίτες θα έχουν τη διάθεση να παρακολουθούν το ατελέσφορο σίριαλ της σύγχρονης Κεντροαριστεράς; Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και η υπομονή τους εξαντλείται. Για αυτό και η κρίσιμη ώρα για τη δημιουργία της νέας, ενιαίας προοδευτικής παράταξης είναι τώρα. Και αυτό δεν θα γίνει αν «ράψουμε το κοστούμι» της παράταξης στα μέτρα των δικών μας θέλω, γιατί όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά, το «κοστούμι» θα είναι μικρό. Ζητούμενο είναι να θέσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία του νέου, ενιαίου φορέα. Τότε και μόνο τότε θα είμαστε ωφέλιμοι στον χώρο και στη χώρα.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι οι «New York Times» και ο γαλλικός «Le Μonde» χρησιμοποιούν στις εκτυπώσεις τους φωτοευαίσθητα λεπτά φύλλα αλουμινίου που παράγει ελληνική επιχείρηση και συγκεκριμένα θυγατρική της ΕΛΒΑΛ του ομίλου Βιοχάλκο;

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η κλωστοϋφαντουργία ΕΠΙΛΕΚΤΟΣ του Δοντά παράγει τα καλύτερα βαμβακονήματα στον κόσμο;