Το Κείμενο διαβούλευσης για την έναρξη διαλόγου που δημοσιοποίησε το Υπουργείο Παιδείας στην πρόσφατη Σύνοδο των Πρυτάνεων αποτελεί, εξ ορισμού, τη μοναδική βάση για διάλογο (ή/και πολεμική αντιπαράθεση, ακόμη και σφοδρή) αναφορικά με τη μεταρρύθμιση του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα.

Εξ ορισμού αλλά και επί της ουσίας, αφού τα ζητήματα που θέτει είναι αυτά ακριβώς που (θα έπρεπε να) απασχολούν και την πανεπιστημιακή κοινότητα και την κοινωνία στο σύνολό της.

Όποιος λοιπόν σέβεται, ασφαλώς με κριτικό τρόπο, τους θεσμούς (σεβόμενος πρωτίστως τον εαυτό του, ως θεσμικού) δεν θα έπρεπε να αναζητεί προσχηματικούς λόγους για να αποφύγει τον διάλογο και την αντιπαράθεση.

«Η οικοδοµή είναι µονόδροµος για την ανάπτυξη, αν δεν στηριχθεί, κινδυνεύουµε µε κατάρρευση», «...είναι ο µοχλός, η ατµοµηχανή της ελληνικής οικονοµίας», «...να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να βγούµε από την οικονοµική κρίση», «οδηγούνται στην ανεργία 1 εκατοµµύριο εργατοτεχνίτες και θίγονται 160 επαγγελµατικοί κλάδοι».

Τα συνθήµατα που ακούγονται από εκπροσώπους έγκυρων φορέων προβάλλουν τηνεπαναφορά της κλασικής οικοδοµικής δραστηριότητας σαν µοναδική διέξοδο.

Η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει την ανάγκη μεταρρύθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης και θα εργαστεί προς την κατεύθυνση αυτή. Θα προσέλθει στον διάλογο και θα συζητήσει τις προτάσεις της κυβέρνησης, της πανεπιστημιακής κοινότητας και των άλλων κομμάτων διεκδικώντας τον σεβασμό του ουσιαστικού διαλόγου χωρίς προειλημμένες αποφάσεις και εκβιαστικές λογικές. Το πανεπιστήμιο ανήκει στην κοινωνία.
Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι οι προτάσεις της κυβέρνησης δεν διαπνέονται από μια συνεκτική λογική αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου και πολλές από αυτές δεν λαμβάνουν υπόψη τους την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Απορρίπτει όμως και τις προσχηματικές και εκ προοιμίου αντιρρήσεις σε κάθε πρόταση μεταρρύθμισης, και είναι αντίθετη στο κλείσιμο των σχολών.

Ο φόβος των πολιτών και ιδιαίτερα των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα είναι πραγματικός. Η ανασφάλεια γιγαντώνεται γιατί την αποτυχία της υστέρησης των εσόδων, όλοι γνωρίζουν ότι αναπόδραστα, εφόσον διαρκεί το Μνημόνιο, θα την ακολουθήσει η γνωστή μέθοδος: δηλαδή η μείωση των δαπανών και η περιστολή των δαπανών σύμφωνα πάντα με την κυβερνητική πρακτική, δεν θα συνεπάγεται περιστολή της σπατάλης, αποφυγή δαπανών από δυσλειτουργίες από κακοδιαχείριση ή και έλλειψη ελέγχων, αλλά για μια ακόμη φορά, θα υπάρξει περαιτέρω μείωση του πραγματικού εισοδήματος, μια και αυτό ορίζεται με μονομερείς κυβερνητικές ενέργειες.