Η συνάφεια ανάμεσα στην Αριστερά και στον πολιτικό φιλελευθερισμό αρχικώς μπορεί να φαίνεται παράδοξη. Ωστόσο, μπορούμε να άρουμε την αμηχανία που προκαλεί η υποστήριξη αυτής της συνάφειας, όχι μόνο στην Αριστερά αλλά και σε όσους αναφέρονται μονομερώς στον πολιτικό φιλελευθερισμό, όταν, αποπειρώμενοι να προσδιορίσουμε τον όρο «δημοκρατικός σοσιαλισμός», βλέπουμε ότι δυσκολευόμαστε να αποσαφηνίσουμε τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό του σοσιαλισμού. Μπορούμε να το θέσουμε και διαφορετικά: ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν μπορεί πλέον να προσδιορίζεται σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με τον καταρρεύσαντα ολοκληρωτικό, υπαρκτό σοσιαλισμό.

Αν σε ένα ξερονήσι ναυαγήσει μια ομάδα ανθρώπων με ένα τεράστιο μπαούλο γεμάτο λεφτά και δεν υπάρχει άλλος πλούτος να παραχθεί, σε δύο μήνες -το πολύ- οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν πεθάνει της πείνας. Ασχέτως του μπαούλου και ασχέτως του τι περιέχει αυτό· ευρώ, δραχμές, δολάρια κ.λπ. Το νόμισμα συμβολίζει τον πλούτο, δεν είναι πλούτος. Στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να έχεις κάτι να φας και όχι απλώς να πληρώσεις.

Εχθές το μεσημέρι κατέβαινα με το αυτοκίνητο μου προς Πελοπόννησο. Στα διόδια της Ελευσίνας ομάδες από χρυσαυγίτες με ελληνικές σημαίες και λάβαρα της οργάνωσης τους μοίραζαν την εφημερίδα τους δωρεάν. Δεν έχουν πια πρόβλημα να εμφανίζονται ανάμεσα μας. Με τόσο «πατριωτισμό» που τρέχει από τα πατζάκια ορισμένων, ένας παραπάνω τι σημασία έχει; Όταν ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής χαιρετίζει τους χαλυβουργούς της Ελευσίνας και από δίπλα τον χειροκροτεί ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ, γιατί να μην αισθάνεται άνετα;

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της απόλυτης ελευθερίας του λόγου, που πρέπει να υπάρχει σε μια κοινωνία, και της απόλυτης ελευθερίας του τραμπουκισμού που απαντάται όλο και πιο συχνά στην ελληνική κοινωνία. Η παλαβή Αριστερά την έσβησε. Οπως, εξάλλου, τόσα και τόσα.

...Η ΔΗμοκρατική ΑΡιστερά αναλαμβάνοντας την ευθύνη σημαίνει πως αναλαμβάνει την ευθύνη να διεκδικήσει αυτή την ηγεμονία μεταρρυθμίσεων με περιεχόμενο και όχι τη μεταρρύθμιση δίκην μέτρων πρόσκαιρων για το πρόσκαιρο κέρδος στη συγκυρία των αγορών. Η ΔΗμοκρατική ΑΡιστερά ως κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού προσέρχεται, δυναμικά, όχι μόνον στη συγκυρία αλλά και στην ιστορία με στόχευση τις ουσιαστικότερες μεταρρυθμίσεις της πολιτικής και όχι των αγορών.
Αναζητώντας όχι το κόστος των συνταγμάτων (βρίθουν τέτοιες μελέτες) αλλά το σύνταγμα που θα κάνει το κόστος ανθρώπινο.

Τυποποιώντας και σχηματοποιώντας κάπως τα πράγματα, μπορούν να καταγραφούν τρεις οπτικές σχετικά με τα αίτια και την αντιμετώπιση της κρίσης στη χώρα μας.
Η πρώτη τείνει να την αποδίδει σχεδόν αποκλειστικά στο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον, στη δομική κρίση του καπιταλισμού και στις κυρίαρχες συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτές βυθίζουν την Ευρώπη στην ύφεση και τους λαούς στην εξαθλίωση, περιστέλλοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Συνεπώς, κάθε απόπειρα εγχώριας μεταρρύθμισης, κάθε εκσυγχρονισμός και προσαρμογή στον σημερινό μεταβαλλόμενο κόσμο στερείται νοήματος.

Αυτός που πνίγεται γιατί δεν ξέρει κολύμπι δεν μπορεί να έχει στυλ. Ούτε τον τρόπο να κολυμπά γνωρίζει, ούτε έχει τον χρόνο να χαλαρώσει και να προσπαθήσει να κάνει εκείνες τις κινήσεις που θα τον κρατήσουν στην επιφάνεια. Έτσι, δίχως ίχνος ψυχραιμίας κλοτσά δεξιά και αριστερά, τινάζει χέρια και πόδια σπασμωδικά, με συνέπεια να επισπεύδει τον χαμό του. Άλλη επιλογή δεν έχει. Μοναχά κάτι φωτεινές εξαιρέσεις αλλάζουν τους κανόνες. Συνέβη στη Θάσο χρόνια πριν.

Εκείνο που επανειλημμένα έχω πεί είναι ότι η δανειακή σύμβαση διαμορφώνει δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα. Είπα και υποστηρίζω ταυτόχρονα ότι η αντιμετώπιση αυτού του δεσμευτικού πλαισίου μπορεί να γίνει με ισοδύναμα και αντίρροπα μέτρα και με αντισταθμίσεις που αποτελούν ρεαλιστικές και χρήσιμες διαφυγές από αυτή τη δέσμευση. Είπα, επίσης ταυτόχρονα, ότι θα υπάρξει δυνατότητα αναθεώρησης ρυθμίσεων της δανειακής σύμβασης, με το δεδομένο ότι η ίδια η εξελισσόμενη οικονομική πραγματικότητα, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, θα την καταστήσει αναγκαία και επιβεβλημένη. Ήδη, μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο ορθώνονται τέτοιες θέσεις, που διεκδικούν να αποκρούσουν τους υπάρχοντες συντηρητικούς πολιτικούς συσχετισμούς και να τους ανακαθορίσουν προς προοδευτική κατεύθυνση για την ουσιαστική δημοκρατική ενοποίηση της Ευρώπης.