Στην Επιτροπή Θεσμμών και διαφάνειας της Βουλής οι 4 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ κατέθεσαν τις θέσεις του κόμματος για το "ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ"

Η διαφάνεια και μορφές ελέγχου του πολιτικού συστήματος είναι δημοκρατικά αναγκαία. Είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση εφαρμογή της πολιτικής που επιδιώκει την αναβάθμιση της δημοκρατίας και την ανάπτυξη του κοινωνικού ελέγχου στην ασκούμενη πολιτική, καθώς και ρυθμίσεις που θα προωθούν επί της ουσίας τον εκδημοκρατισμό του κράτους. Στο πλαίσιο αυτό, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καταθέτει με το παρόν υπόμνημα τις προτάσεις της για το πολιτικό χρήμα.

Το πολιτικό κομματικό σύστημα καταρρέει με επίκεντρο την ελεύθερη πτώση του ΠΑ.ΣΟ.Κ , όπως εκφράζεται σε όλες τις μετρήσεις. Μαζί του καταρρέει και ο δικομματισμός ως σύστημα εναλλαγής κυβερνήσεων και συγκοινωνούντων δοχείων των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων, δηλαδή οι απώλειες του ενός κόμματος, να είναι κέρδη του άλλου. Οι απώλειες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διαρρέουν πλέον συντριπτικά προς απροσδιόριστη ψήφο και προς τα αριστερά, πρωτίστως στη ΔΗΜ.ΑΡ.

The Books’ Journal, τχ. 16, Φεβρουάριος 2012. Για το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ανίερη Συγκυβέρνηση. Μια διάλεξη για την ελληνική κρίση, Πόλις, Αθήνα, 2011, σ. 39.

...Πέρασε ο καιρός που η ακροδεξιά μοίραζε μόνο cult βιβλία σε τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε μόνο εθνοπατριωτικά μνημόσυνα στον Γράμμο. Σήμερα, διαθέτει υπουργούς που έχουν λόγο και εξουσία. Όποιος παρακολουθεί τις σχετικές ανακοινώσεις του ΛΑΟΣ, θα διαπιστώσει πως το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη έχει αναλάβει να βάψει τη «μπλε πολυκατοικία» με ένα «μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο». Η έλλειψη αντίδρασης μπροστά στο φάντασμα της ακροδεξιάς, (ακόμα και από τους προοδευτικούς διανοούμενους), δείχνει ήδη τα χαλαρά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας, που, ζαλισμένη από την κρίση, παρακολουθεί μόνο τις περιπέτειες της «επόμενης δόσης», χωρίς να σκέφτεται τον πολιτικό χάρτη της πορείας της.

Η πρόσφατη ιστορία μας από το 1974 έως στις μέρες μας όπου κατά τη γνώμη μου άρχισε επί της ουσίας να λειτουργεί το ελληνικό κράτος με τη σύγχρονη του μορφή αναδεικνύει ένα βασικό ζήτημα, εκείνο της δυσλειτουργίας και της επαναλαμβανόμενης ακύρωσης του θεσμικού πλαισίου, τόσο από τους θεσμικούς παράγοντες όσο και από τους ίδιους τους πολίτες.
Ζούμε σε ένα κράτος όπου τόσο η πολιτεία όσο και οι πολίτες αμφισβητούν και ακυρώνουν ο ένας τον άλλον, ενώ ταυτόχρονα διαπλέκονται μεταξύ τους σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αλληλοϋποστήριξης.