Το κομματικό σκηνικό στην Κύπρο παρουσιάζει στοιχεία έντονης παρακμής. Εννέα μήνες μετά την εκλογή του προέδρου Χριστοδουλίδη, το ακροδεξιό ΕΛΑΜ εμφανίζεται να είναι το τρίτο κόμμα με 12% και ρυθμιστής στους κομματικούς συσχετισμούς.

Αντίθετα, τα κόμματα που διαμόρφωσαν για χρόνια τον στίβο της πολιτικής διαπάλης (επίλυση Κυπριακού, πρόοδος, ανάπτυξη), δίνουν αγώνα αυτοσυντήρησης. Με βάση τα στοιχεία πρόσφατης δημοσκόπησης («Ρεπόρτερ», IMR, 26/9), τα μεγάλα κόμματα μειώνουν την επιρροή τους στο εκλογικό σώμα: το αριστερό ΑΚΕΛ μένει στάσιμο (20%) και το δεξιό ΔΗΣΥ, δέκα χρόνια στην εξουσία με τον Νίκο Αναστασιάδη, χάνει έδαφος (18%).

Υπάρχουν αναίμακτες μάχες στα κόμματα όταν το επίμαχο ζήτημα είναι η αρχηγία; Σπανίως. Ρίξτε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία και θα το διαπιστώσετε. Και στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της, η επόμενη μέρα δεν ήταν ειρηνική.

Συνήθως μεσολαβεί ένα διάστημα ανακωχής, με τα αντιμαχόμενα μέρη να υπόσχονται ότι θα πορευτούν μαζί και αγαπημένα, ενωμένα σαν μια γροθιά εναντίον του κοινού εχθρού που καραδοκεί, αλλά σύντομα η εκεχειρία παραβιάζεται. Αναίμακτη δεν ήταν ούτε η σύρραξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσε να είναι. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Συντροφικά μαχαιρώματα, δίκες προθέσεων και απειλές για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ήταν στην ημερήσια διάταξη.

H εργατική τάξη των ΗΠΑ έχει βγει εδώ και μήνες στους δρόμους, παλεύοντας ενάντια στην απληστία των επιχειρηματικών ελίτ για καλύτερους μισθούς και μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες σεναριογράφοι του Χόλιγουντ που απέργησαν επί σχεδόν πέντε μήνες και νίκησαν τελικά, εξαναγκάζοντας νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα τα στούντιο σε αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους των αιτημάτων τους.

Απρόσμενα ή όχι, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που συνόδευαν το πολιτικό σκηνικό, η κυβερνητική παράταξη της Ν.Δ. επούλωσε τα τραύματά της και κυριαρχεί. Δεν αρκέστηκε στο να υπερβεί το τραύμα των Τεμπών. Το έχει αφήσει πίσω της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικράτησε κατά κράτος, τόσο με απλή αναλογική όσο και με μια μορφή πλειοψηφικού συστήματος. Κι αν η νίκη αυτή δεν προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, η τελευταία αποτέλεσε κάτι, ταυτόχρονα, απρόσμενο και συντριπτικό.

Πρόκειται για έναν από τους πιο πετυχημένους δημάρχους. Ο Γιώργος Ιωακειμίδης έχει υπηρετήσει την Αυτοδιοίκηση επί περίπου 30 χρόνια ως δήμαρχος και σήμερα διεκδικεί την Περιφέρεια Αττικής με την -ακομμάτιστη, όσο και πολυσυλλεκτική- παράταξη «Αττικός Κύκλος Εμπιστοσύνης και Συνεργασίας».

Ο υποψήφιος περιφερειάρχης μιλά στην «Εφ.Συν.» για την ανάγκη ανανέωσης των υποδομών της Αττικής, όσο και την ανάγκη αντιπλημμυρικής θωράκισης, καταθέτοντας την καινοτόμο πρόταση «το 1% του ΦΠΑ που καταβάλλεται στην Αττική να διοχετεύεται σε υποδομές Πολιτικής Προστασίας. Ενα ταμείο ανθεκτικότητας της Αττικής δηλαδή»

Αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε την ιστορία των Ρώσων σοσιαλιστών από τον θάνατο του Μαρξ μέχρι την επανάσταση του ’17 θα αντικρίσετε ένα θέαμα παράξενο. Φανταστείτε δυο-τρεις χιλιάδες αστούς και διανοουμένους κατά κανόνα, που θεωρούσαν εαυτούς «επαγγελματίες επαναστάτες» και οι οποίοι φυλακίζονταν, περνούσαν μερικά χρόνια στη Σιβηρία, δραπέτευαν και ξανά τα ίδια.