Μια Κρήτη αλλιώς, της αειφορίας, της γνώσης και της ευημερίας, οραματίζεται ο Σπύρος Δανέλλης, υποψήφιος περιφερειάρχης Κρήτης, επικεφαλής του συνδυασμού Η Κρήτη μας Αλλιώς, και προτάσσει ένα διαφορετικό μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης με παρεμβάσεις και πολιτικές στοχευμένες σε όλους τους κρίκους της παραγωγικής αλυσίδας, με στόχο την άμβλυνση των ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων. Ο Σπύρος Δανέλλης είναι αρχιτέκτονας-μηχανικός, με πλούσια προσφορά και εμπειρία στα κοινά καθώς έχει διατελέσει βουλευτής Ηρακλείου, δήμαρχος Χερσονήσου και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ.

Τί ενδιαφέρει την κυβέρνηση; Να είναι χρήσιμη ή να είναι αρεστή; Το ερώτημα δεν θα ετίθετο ούτε καν ως ρητορικό, αν η κυβερνητική ηγεσία δεν αναλωνόταν κάθε λίγο και λιγάκι σε διαβεβαιώσεις ότι επιθυμεί η κυβέρνηση να είναι χρήσιμη, ότι είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί με μικρά και μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα για να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος προκειμένου να το πράξει.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφεθεί μόνη της απέναντι στην κλιματική κρίση και στο Μεταναστευτικό, λέει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, ενώ μιλάει και για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς ρητορικής, την ανάγκη μεταρρύθμισης της ΕΕ και την Ουκρανία

Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφεθεί μόνη της απέναντι στην κλιματική κρίση και στο Μεταναστευτικό, λέει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, ενώ μιλάει και για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς ρητορικής, την ανάγκη μεταρρύθμισης της ΕΕ και την Ουκρανία

Η Ευρώπη διατρέχει σημαντικό κίνδυνο έναντι της ευκολίας με την οποία τα κλασικά ευρωπαϊκά κόμματα ενδίδουν στην ακροδεξιά ρητορική, προειδοποιεί ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στη συνέντευξή του στο «Βήμα». Ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν μιλάει επίσης για το Μεταναστευτικό, τη διεύρυνση και την ανάγκη εσωτερικής μεταρρύθμισης της ΕΕ, για τα προβλήματα των απλών πολιτών, αλλά και για την Ελλάδα, για την οποία δηλώνει ικανοποιημένος από την πορεία της.

Νομίζω ότι το κυριότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η επιφυλακτικότητα και η δυσπιστία. Η δημοφιλία του είναι μεγάλη, μπορεί όμως να χαθεί ταχύτατα ή και να γίνει αρνητική, αν δεν κερδίσει, σε εύλογο χρόνο, την εμπιστοσύνη στο πολιτικό του σχέδιο και στην ικανότητα να χειριστεί την ύλη της πολιτικής και τη συγκυρία. Πέραν των όσων έχουν λεχθεί για την επικοινωνιακή του δεινότητα, έχει ένα σκεπτικό το οποίο το ξεδίπλωσε σε δύο ευκαιρίες, άγνωστες στο ευρύτερο κοινό.

Το κομματικό σκηνικό στην Κύπρο παρουσιάζει στοιχεία έντονης παρακμής. Εννέα μήνες μετά την εκλογή του προέδρου Χριστοδουλίδη, το ακροδεξιό ΕΛΑΜ εμφανίζεται να είναι το τρίτο κόμμα με 12% και ρυθμιστής στους κομματικούς συσχετισμούς.

Αντίθετα, τα κόμματα που διαμόρφωσαν για χρόνια τον στίβο της πολιτικής διαπάλης (επίλυση Κυπριακού, πρόοδος, ανάπτυξη), δίνουν αγώνα αυτοσυντήρησης. Με βάση τα στοιχεία πρόσφατης δημοσκόπησης («Ρεπόρτερ», IMR, 26/9), τα μεγάλα κόμματα μειώνουν την επιρροή τους στο εκλογικό σώμα: το αριστερό ΑΚΕΛ μένει στάσιμο (20%) και το δεξιό ΔΗΣΥ, δέκα χρόνια στην εξουσία με τον Νίκο Αναστασιάδη, χάνει έδαφος (18%).

Υπάρχουν αναίμακτες μάχες στα κόμματα όταν το επίμαχο ζήτημα είναι η αρχηγία; Σπανίως. Ρίξτε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία και θα το διαπιστώσετε. Και στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της, η επόμενη μέρα δεν ήταν ειρηνική.

Συνήθως μεσολαβεί ένα διάστημα ανακωχής, με τα αντιμαχόμενα μέρη να υπόσχονται ότι θα πορευτούν μαζί και αγαπημένα, ενωμένα σαν μια γροθιά εναντίον του κοινού εχθρού που καραδοκεί, αλλά σύντομα η εκεχειρία παραβιάζεται. Αναίμακτη δεν ήταν ούτε η σύρραξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσε να είναι. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Συντροφικά μαχαιρώματα, δίκες προθέσεων και απειλές για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ήταν στην ημερήσια διάταξη.

H εργατική τάξη των ΗΠΑ έχει βγει εδώ και μήνες στους δρόμους, παλεύοντας ενάντια στην απληστία των επιχειρηματικών ελίτ για καλύτερους μισθούς και μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες σεναριογράφοι του Χόλιγουντ που απέργησαν επί σχεδόν πέντε μήνες και νίκησαν τελικά, εξαναγκάζοντας νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα τα στούντιο σε αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους των αιτημάτων τους.

Απρόσμενα ή όχι, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που συνόδευαν το πολιτικό σκηνικό, η κυβερνητική παράταξη της Ν.Δ. επούλωσε τα τραύματά της και κυριαρχεί. Δεν αρκέστηκε στο να υπερβεί το τραύμα των Τεμπών. Το έχει αφήσει πίσω της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικράτησε κατά κράτος, τόσο με απλή αναλογική όσο και με μια μορφή πλειοψηφικού συστήματος. Κι αν η νίκη αυτή δεν προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, η τελευταία αποτέλεσε κάτι, ταυτόχρονα, απρόσμενο και συντριπτικό.

Πρόκειται για έναν από τους πιο πετυχημένους δημάρχους. Ο Γιώργος Ιωακειμίδης έχει υπηρετήσει την Αυτοδιοίκηση επί περίπου 30 χρόνια ως δήμαρχος και σήμερα διεκδικεί την Περιφέρεια Αττικής με την -ακομμάτιστη, όσο και πολυσυλλεκτική- παράταξη «Αττικός Κύκλος Εμπιστοσύνης και Συνεργασίας».

Ο υποψήφιος περιφερειάρχης μιλά στην «Εφ.Συν.» για την ανάγκη ανανέωσης των υποδομών της Αττικής, όσο και την ανάγκη αντιπλημμυρικής θωράκισης, καταθέτοντας την καινοτόμο πρόταση «το 1% του ΦΠΑ που καταβάλλεται στην Αττική να διοχετεύεται σε υποδομές Πολιτικής Προστασίας. Ενα ταμείο ανθεκτικότητας της Αττικής δηλαδή»

Αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε την ιστορία των Ρώσων σοσιαλιστών από τον θάνατο του Μαρξ μέχρι την επανάσταση του ’17 θα αντικρίσετε ένα θέαμα παράξενο. Φανταστείτε δυο-τρεις χιλιάδες αστούς και διανοουμένους κατά κανόνα, που θεωρούσαν εαυτούς «επαγγελματίες επαναστάτες» και οι οποίοι φυλακίζονταν, περνούσαν μερικά χρόνια στη Σιβηρία, δραπέτευαν και ξανά τα ίδια.

Με μεγάλη ένταση επανήλθε στην επικαιρότητα η συζήτηση για το Μεταναστευτικό/Προσφυγικό. Η αύξηση των «ροών» δημιουργεί πολιτικό πανικό, αφού τα νούμερα δεν είναι καν κοντά σε αυτά του 2015. Στη Γερμανία η συζήτηση επηρεάζει την κυβερνητική συμμαχία, στην Ιταλία η κυβέρνηση τονίζει ότι εάν συνεχιστούν οι αφίξεις η χώρα κινδυνεύει με κατάρρευση.

Ένας ακμαίος πολιτισμός αντιλαμβάνεται έγκαιρα τα προβλήματά του και βρίσκει τις λύσεις τους. Ενας παρακμασμένος τ’ αντιλαμβάνεται, αλλά δεν μπορεί να τα λύσει. Ενας καθυστερημένος ούτε τα λύνει ούτε τα αντιλαμβάνεται. Στην Ελλάδα σχεδόν όλοι μιλούν σαν ν’ ανήκουν στην πρώτη περίπτωση, σκέφτονται σαν ν’ ανήκουν στη δεύτερη και συμπεριφέρονται σαν ν’ ανήκουν στην τρίτη». Αυτόν τον αφορισμό χρησιμοποιεί ο κριτικός Δημοσθένης Κούρτοβικ στο περίφημο «Αντιλεξικό νεοελληνικής χρηστομάθειας» (εκδόσεις Τραμάκια) για να δείξει τη «δηθενιά» και την υποκρισία όχι μόνο των κυβερνώντων, αλλά και και ημών των υπολοίπων οι οποίοι βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε προβληματισμένοι.