Δεν είναι αναπόφευκτο, πάντως η εν εξουσία και εκ της εξουσίας μέθη είναι ό,τι συνηθέστερο. Σπανίζουν εξαιρετικά όσοι κατανοούν τον θώκο τους μόνο ως ευθύνη. Οσοι, γνωρίζοντας ότι τα αξιώματά τους είναι δοτά και δανεικά, αρνούνται πεισματικά την αλκοόλη της φιλαυτίας και της αλαζονείας που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει η αυλή τους, αλλά και το ίδιο το διαβρωτικό αίσθημα της ισχύος.

Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πρωτεύουσας γνωρίζουν ακριβώς για ποια θέματα θέλω να μιλήσω. Γιατί κάθε μέρα για όλους μας η επίσκεψη ή η διέλευση από το κέντρο της Αθήνας έχει καταντήσει -επί Δημαρχίας Μπακογιάννη- μια μεγάλη περιπέτεια: Την περιπέτεια της ανάπλασης της Πανεπιστημίου, μια περιπέτεια χωρίς όρια χρόνου και κόστους. Κάθε κάτοικος ή επισκέπτης έχει την αίσθηση ότι είναι ένας χαρακτήρας σε κάποιο παιδικό παιχνίδι από το οποίο δεν ξέρει πώς να ξεφύγει.

Το έργο αυτό, μεταξύ άλλων, σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί εμβληματικό σε σχέση με τον τρόπο που σκέπτεται και δρα η απερχόμενη δημοτική αρχή, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς διαφάνεια, χωρίς συμμετοχή των πολιτών μέσα από διάλογο και διαβούλευση.