Η Σκανδιναβία αλλά και η Βόρεια Ευρώπη, συνολικά, στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις σταθερά αποτυπώνουν τη φθίνουσα πορεία της Σοσιαλδημοκρατίας - Κεντροαριστεράς και την ανοδική δυναμική της Δεξιάς και της Ακρας Δεξιάς.

Η σταδιακή αυτή ανατροπή ερμηνεύτηκε κυρίως ως συνέπεια της συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας που οδήγησε στην εναλλαγή της Δεξιάς και της Αριστεράς στην εξουσία, χωρίς αντιπαράθεση κοινωνικοοικονομικών μοντέλων.

Τον τελευταίο χρόνο, από τότε δηλαδή που η Σουηδία και η Φινλανδία ζήτησαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, καταγράφεται μια στροφή των ψηφοφόρων προς τα δεξιά παρ’ όλο που η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά είναι και οι δύο υπέρ της ένταξής στην Ατλαντική Συμμαχία.

Υπερσυγκεντρωτισμός και «ηρωική ηγεσία» έχουν καταστεί στη χώρα μας συνώνυμα της άσκησης της πρωθυπουργικής εξουσίας είτε ως μέθοδος του κυβερνάν είτε ως «αρχηγική» οργανωτική ιδεολογία. Παρά τις διακηρύξεις ότι το «επιτελικό κράτος» θα οριοθετούσε την εξουσία του πρωθυπουργού, στην πράξη ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο οι όροι παντοδυναμίας και ακρισίας του.