Η Ευρώπη μπαίνει στον καινούργιο χρόνο υπό τη συνεχή απειλή της πανδημίας αλλά και με την ελπίδα ότι το εμβόλιο θα βάλει επιτέλους τέρμα σε αυτήν τη μεγάλη δοκιμασία, πιθανόν πριν από το καλοκαίρι του 2021. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να δανείζονται μεγάλα ποσά για να σώσουν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Αλλωστε τα οικονομικά μεγέθη δεν αναμένεται να επανέλθουν στα επίπεδα του 2019 πριν από τα τέλη του 2022.

Απόπειρα πραξικοπήματος της Ακρας Δεξιάς και μεγάλου τμήματος της Δεξιάς. Υποκινητής ο Ντόναλντ Τραμπ. Αποκατάσταση με Μπάιντεν. Στην Ελλάδα δήθεν προβληματισμός και ανησυχία από τους εκφραστές της ιδεολογίας του τραμπισμού. Θυμίζω την ανησυχία για εισβολή στη Βουλή, όταν αυτή επικύρωνε την ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών.

«Εμείς ανυπακοή, η κυβέρνηση ανοχή». Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε η διοίκηση της Εκκλησίας στο πολιτικό σύστημα. Τη γραμμή αυτή ακολουθούν οι ιεράρχες εδώ και πολλά χρόνια, την τακτική της υποχώρησης έχουν υιοθετήσει σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις. Η ηγεσία της Εκκλησίας θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί νόμους και πολιτικές αποφάσεις όταν πιστεύει ότι θίγονται τα συμφέροντά της και να απαιτεί από τις κυβερνήσεις να σέβονται την επιλογή της.

Πάντα υπήρχαν φωνές που κατά καιρούς, ιδίως σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, υποστήριζαν πως η διάκριση Αριστερά - Δεξιά είναι ιστορικά ξεπερασμένη, αφού αυτή «αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα νέα φαινόμενα των καιρών». Οσοι επιμένουν σʼ αυτή τη διάκριση χαρακτηρίζονται από ρομαντικοί έως δογματικοί, από ιδεοληπτικοί έως ξεπερασμένοι γραφικοί. Οσοι πάλι θεωρούν ότι «ξεμπερδέψαμε» με αυτήν αυτοεγκωμιάζονται ως ορθολογιστές, δημοκράτες και φιλελεύθεροι.

Τα συγκλονιστικά γεγονότα, που διαδραματίσθηκαν στο Καπιτώλιο, κατέστησαν σαφές ότι το μείζον πρόβλημα στις ΗΠΑ είναι πλέον η θεαματική και εξαιρετικά απειλητική άνοδος της Ακροδεξιάς. Οχι η άνοδος του «λαϊκισμού», γενικά και αόριστα, αλλά η άνοδος ενός συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: την αντίθεση στο κράτος δικαίου και στα ατομικά δικαιώματα, τον εθνικισμό, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, την εχθροπάθεια και την άρνηση της διαφορετικότητας.

Τώρα που το Brexit δεν είναι πια θέμα αντιδικίας και ανάλυσης αλλά η απτή και ωμή πραγματικότητα, ένα άρθρο στην εφημερίδα Guardian, η οποία είχε ταχθεί σαφώς υπέρ του Remain, ανέδειξε μια πτυχή του προβλήματος που πέρασε μάλλον απαρατήρητη: όχι μόνο την αποδοχή αλλά και την επιδίωξη του Brexit από μια μικρή ομάδα μέσα στο Εργατικό Κόμμα που τα μέλη της τοποθετούν εαυτούς στην (πολύ) αριστερή πτέρυγα. Το υπογράφει ο Λάρι Ελιοτ, υπεύθυνος για τις οικονομικές σελίδες της εφημερίδας.