Ο πρώτος γύρος των διερευνητικών επαφών της 25ης Ιανουαρίου υπήρξε ασφαλώς μια επικοινωνιακή επιτυχία της Αγκυρας, όχι όμως αποτυχία ελληνική.

Η επιτυχία του οικοδεσπότη συνίστατο στην εικόνα καλών προθέσεων, ιδιαίτερα με την παρουσία του Ιμπραήμ Καλίν, με στόχο να αποφευχθεί η επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά, σημαντικότερο, να αρθούν ήδη επιβεβλημένες κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Δεν ήταν όμως αποτυχία της Ελλάδος.

Η πρώτη φετινή έξοδος στις αγορές πήγε καλά. Η χώρα άντλησε 3,5 από τα 29 δισ. που της πρόσφεραν οι διεθνείς αγορές, με ιστορικά χαμηλό επιτόκιο 0,8% για τη 10ετία.

Την ίδια ώρα η προσφορά εντόκων γραμματίων 6μηνης διάρκειας υπερκαλυπτόταν έξι φορές με την απόδοσή τους να πέφτει στο -0,28%. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για επιτυχία που θα δικαιολογούσε αυταρέσκεια ή εφησυχασμό.

Στη λογική της επετείου του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, αποφασίστηκε και πάλι απαγόρευση των συναθροίσεων, αυτή τη φορά άνω των 100 ατόμων, με την κυβέρνηση να επικαλείται υγειονομικούς λόγους. Κατά πόσο, όμως, και για πόσο, μπορεί να χρησιμοποιείται το επιχείρημα της πανδημίας για τέτοιου είδους μέτρα;

Η κυνική απάντηση είναι: όσο αντέξουμε εμείς. Η θεσμική απάντηση είναι ότι εδώ γίνεται μια κατ’ επίφαση επίκληση της υγειονομικής ανάγκης για την εκπλήρωση αλλότριων στόχων. Η απόφαση αφορά τις διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου για την παιδεία και την πανεπιστημιακή αστυνομία.

Η έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία αποτελεί καλή είδηση. Πρώτον, γιατί, όπως είπε ο πρωθυπουργός, «σταματήσαμε να παίζουμε τις κουμπάρες» -και τις κουμπάρες για το διάλογο παίζαμε κυρίως εμείς. Δεύτερον, επειδή ενόσω διεξάγεται διάλογος παραμερίζονται τα σενάρια στρατιωτικής αντιπαράθεσης και κυρώσεων. Τρίτον, επειδή η σοβαρότητα του Παύλου Αποστολίδη εμπνέει κάποια αισιοδοξία πως το παιχνίδι της κουμπάρας δεν μετατέθηκε απλά στις διερευνητικές, ενώ διακρίνουμε και κάποια δειλά ανοίγματα στο λόγο του πρωθυπουργού.

Οποιοδήποτε άλλο εκλογικό σύστημα πλην της απλής αναλογικής συνιστά κλοπή, υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών! Και όσοι σχεδιάζουν ή συμμετέχουν στη «δοσοληψία» για την αλλαγή του συστήματος είναι συναυτουργοί της κλοπής αυτής.

Πιστή, είναι η αλήθεια, στις προεκλογικές της υποσχέσεις, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωρεί στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη νέων δημοτικών και περιφερειακών αρχών.

Το μείζον πρόβλημα, ως προς την ελευθερία του Τύπου, εντοπίζεται κατά την άποψή μου στην ασφυκτική χειραγώγηση των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ, μέσω, ιδίως, ενορχηστρωμένων κυβερνητικών κινήσεων και ποικίλων ανταλλαγμάτων. Συγκεκριμένα, τόσο η δημόσια ραδιοτηλεόραση (ΕΡΤ) όσο και οι ιδιωτικοί σταθμοί έχουν επιβάλει ένα καθεστώς μονοφωνικής και συχνά προπαγανδιστικής ενημέρωσης, αγνοώντας προκλητικά –λόγω και της πλήρους αδράνειας του καθ’ύλην αρμόδιου Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης– την συνταγματική επιταγή για «αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων».

Την οδύσσειά της περιγράφει στα «ΝΕΑ» η 27χρονη Ανδρονίκη Κίφτη, παιδί δεύτερης γενιάς μεταναστών από την Αλβανία, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Η νεαρή αναγκάστηκε να στείλει επιστολή-έκκληση για βοήθεια προς κάθε ενδιαφερόμενο από τη Μασαχουσέτη, όπου ολοκληρώνει σήμερα το διδακτορικό της στη Βιοχημεία, ύστερα από την οδυνηρή εμπειρία που εξομολογείται ότι έζησε προ ημερών μπροστά σε επιτροπή του υπουργείου Μετανάστευσης το οποίο θα έκρινε την ανανέωση της άδειας παραμονής της στην Ελλάδα και την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας που προσπαθεί μάταια να λάβει από το 2012. Ταξιδεύοντας για 24 ώρες, βρέθηκε τελικά απολογούμενη ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής που την ενημέρωσε ότι κακώς προσήλθε καθώς δεν δικαιούται άδεια στη χώρα που γεννήθηκε, πήγε σχολείο και ενηλικιώθηκε.

Η επανέναρξη των διερευνητικών επαφών ήταν μία καλή ημέρα. Η εμπειρία δείχνει ότι είναι καλύτερα να συζητάμε, παρά να μη συζητάμε. Η πραγματοποίηση διερευνητικών επαφών προϋποθέτει ότι η ένταση με κυνηγητό πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο σταματάει. Από εκεί και πέρα, υπάρχει το θέμα της πολιτικής βούλησης και στις δύο πλευρές.

«... Μουντή μέρα του ʼ44

Ο Γερμανός ούρλιαζε:

- Ράους, Ράους

Τον είδα να πετά τα μωρά στα καμιόνια σαν άψυχα δέματα. Τις γυναίκες, κάτω απʼ τα κοντάκια των όπλων, σπαραγμένες μάσκες πανικού. Βλέμματα αγκιστρωμένα στα υποστατικά, στους ανθρώπους. Είδα τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια ασάλευτους, σαν σε θέαμα, χωρίς τύψεις. Δεν ήταν να παραταθεί η στιγμή μετέωρη, ώσπου ν΄ αστράψει από εκεί ένα μαχαίρι, αποδώ ένα χέρι να τους αγκαλιάσει. Τίποτα, μόνο μια ύστατη βλέψη να σωθεί ό, τι μπόρεσε να κρυφτεί για την ώρα της επιστροφής. 

To στρατόπεδο του Αουσβιτς λειτούργησε από το 1940 ως το 1945 και αποτελούνταν από τρεις ζώνες. Η πρώτη ελεγχόταν από τους SS, που ενδιαφέρονταν μεταξύ άλλων και για τη γερμανική οικονομία: το αέριο που χρησιμοποιούσαν στην αρχή για να εξοντώνουν τους κρατούμενους ήταν ακριβό κι έτσι το αντικατέστησαν με το πιο οικονομικό Zyklon B. Οποιος επισκέπτεται ακόμη και σήμερα το στρατόπεδο συγκλονίζεται από την έντονη μυρωδιά καμένης σάρκας. Εδώ έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι.

Πολύς ο λόγος για την Αριστερά τις τελευταίες μέρες. Κυβερνώσα Αριστερά, Ριζοσπαστική Αριστερά, Λαϊκίστικη Αριστερά, Σοσιαλιστική Αριστερά. Η προοδευτική παράταξη βρίσκεται και πάλι σε έναν φαύλο κύκλο ομφαλοσκόπησης με τις διάφορες ομάδες και ρεύματα να ταμπουρώνονται και να ρίχνουν φύρδην μίγδην προτάσεις από τις πολεμίστρες τους. Να δούμε τα δεδομένα.

Στην επέτειο των έξι χρόνων από τις εκλογές του 2015 και την «πρώτη φορά Αριστερά», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε βαθιά ιδεολογικο-πολιτική αναζήτηση. Βρίσκει ακόμη μπροστά του το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, μαζί με τις εσωτερικές του ταλαντεύσεις και αντιφάσεις.