...Υπάρχει θέμα συντονισμού και αυτό μπορεί να αντιμετωπισθεί με ένα άτυπο όργανο το οποίο θα ενοποιεί επί μέρους πολιτικές αποφάσεις και θα αντιμετωπίζει και ζητήματα διαφορετικών θέσεων. Το όργανο αυτό δεν πρέπει να υποκαθιστά την λειτουργία του υπουργικού συμβουλίου.

...Ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν διαφωνίες και κάθε φορά να εξευρίσκεται ο κοινός πολιτικός τόπος. Η ΔΗΜΑΡ διαφοροποιήθηκε εκεί που υπήρξαν μείζονος σημασίας διαφορές. Και βεβαίως αν υπάρχουν τέτοιες διαφορές, η ΔΗΜΑΡ θα διαφοροποιείται

Έγραψα τα παρακάτω πριν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στους νοικοκυραίους με τη φωνή του Προέδρου του και μετά τη δημοσίευση άρθρου έμπειρου στελέχους που αιτιολογεί τη στροφή με λατινοαμερικάνικες ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Πριν και την ανακοίνωση της συνάντησης με τον Σόϊμπλε, πριν τις βομβιστικές επιθέσεις κατά δημοσιογράφων, κομματικών γραφείων, και τις ριπές με καλάσνικωφ κατά του γραφείου του Πρωθυπουργού.
Αμφιταλαντεύτηκα για την ανάγκη δημοσίευσής του. Το αποφάσισα όμως, έτσι, χωρίς ηθικό δίδαγμα.

Η κρίση της Δημοκρατίας ή ακόμη και τα λάθη της δεν νομιμοποιούν την ένοπλη κατάλυσή της από αυτόκλητους σωτήρες.
Η διαφωνία είναι προφανώς συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας.
Καμία όμως διαφωνία δεν νομιμοποιείται να μετουσιωθεί σε «ένοπλη βία» για να λύσει τις διαφορές της με τη Δημοκρατία.
Στις δημοκρατίες η (αυτο)νομιμοποίηση και η (αυτο)απονομιμοποίηση της βίας δεν εξαρτάται από τους καλούς σκοπούς και «τους καλούς σκοτωμούς».
Το ερώτημα «Με το νόμο ή με το αίμα;» θέτει εκ νέου τα όρια της αυτοδικίας, αλλά κυρίως αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και μετατροπής της λαϊκής οργής σε εγκληματική συμπεριφορά και την κοινωνία σε «ζούγκλα επιβίωσης».

Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και το ομολογήσουμε, τόσο καλύτερα θα το αντιμετωπίσουμε: Στην Ελλάδα κυοφορείται το «ένοπλο κόμμα» με ανοιχτή και όχι σιωπηρή υποστήριξη κάποιων χιλιάδων. Λίγων μεν, αλλά κάποιων χιλιάδων.
Κάθε άλλη ερμηνεία για την ένοπλη βία και τη βία των μολότοφ στους δρόμους, περί προβοκατόρων, πρακτόρων και παρακρατικών, όταν δεν συνιστά υπεκφυγή για τη ρητή και ανέκκλητη καταδίκη της βίας είναι επικίνδυνη πολιτική τύφλωση. Όχι, απλώς, επικίνδυνη, αλλά τυχοδιωκτική, στο μέτρο κατά οποίο διακρίνει τη βία σε αποδεκτή και μη αποδεκτή, σε δικαιολογημένη και παράλογη και στην παροχή προστασίας/υιοθέτησης της βίας στα Πανεπιστήμια.

Η πολιτική επικαιρότητα απασχολείται τις τελευταίες εβδομάδες με τη λίστα Λαγκάρντ, την αλλοίωση της και την αναζήτηση ενδεχομένων ποινικών ευθυνών των προσώπων που τη διαχειρίστηκαν για πράξεις ή παραλείψεις τους. Η υπόθεση αυτή έχει πρωταγωνιστή μέχρι στιγμής τον κύριο Παπακωνσταντίνου, για τον οποίο συστήθηκε προκαταρτική επιτροπή στη Βουλή για το σκέλος της νόθευσης εγγράφων λόγω αλλοίωσης του περιεχομένου της λίστας και της παράβασης καθήκοντος, αφού αποδείχθηκε από την εισαγγελική έρευνα ότι από τα αντίγραφα που δημιουργήθηκαν απουσίαζαν ονόματα συγγενικών του προσώπων. Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ εντάσσεται στο μεγάλο ζήτημα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.

Στη σημερινή συγκυρία, βρισκόμαστε σε ένα σημείο του έργου «Χρέος της Ελλάδας», όπου μόλις έφτασε το ιππικό (τελευταία συμφωνία με επαναγορά ομολόγων, μερική μείωση του χρέους και είσπραξη σημαντικών ποσών, άνοιγμα πιστοδοτικών γραμμών για τις τράπεζες από την ΕΚΤ, σημαντικές κινήσεις παροχής κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, κάποια κινητικότητα με τις επενδύσεις), αλλά είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν οι βαριά τραυματισμένοι αξιωματικοί (σημερινή κυβέρνηση) και οι βαριά τραυματισμένοι στρατιώτες (μεγάλες μάζες σε ή υπό εξαθλίωση), που κράτησαν το φυλάκιο όρθιο από τις επιθέσεις των Ινδιάνων (αγορές, τροϊκανές πολιτικές) θα επιβιώσουν.