Απ΄ όσα λένε οι αναλυτές, φαίνεται πως από το 5% που πήραμε στις εκλογές, το 2,3% προέρχεται από τους ψηφοφόρους μας του 2004 και το 2,7% προέρχεται «από αλλού». Απ΄ αυτό το 2,7%, το μεγάλο μέγεθος είναι το 1,4% που πήραμε από το ΠΑΣΟΚ και το υπόλοιπο μοιράζεται σ΄ αυτά που πήραμε από Ν.Δ., ΚΚΕ και νέους ψηφοφόρους.
Καπιταλιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε!Αν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς είχαν κλείσει με αυτή τη φράση το φλογερό «Μανιφέστο» τους θα είχαν ευστοχήσει. Είναι γεγονός ότι, όχι το προλεταριάτο, αλλά ο καπιταλισμός παγκοσμιοποιήθηκε. Και η σοσιαλδημοκρατία, όμως, είχε μια παρόμοια τύχη.
Μπορούμε να διατυπώσουμε εδώ ορισμένες προτάσεις που θα μπορούσαν να την ορίζουν. Η πρώτη έγκειται πάνω απ όλα στο να λέμε και να επαναλαμβάνουμε ότι τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για τον οποίο μιλάει τόσο η αριστερά, δεν θα πρεπε να τον σκεφτόμαστε ως επιστροφή στην ισορροπία της «ένδοξης τριακονταετίας» (1945-1975).
Αντί να προσπαθούμε να καθορίσουμε αν η αριστερά είναι αυτό που υποστηρίζει ότι είναι, να στοχαστούμε για τη φύση της, να ζητήσουμε την ομοιογένειά της ή να πούμε τι πρέπει να κάνει, είναι αναμφίβολα πιο ορθό να εξετάσουμε την εξέλιξή της με αφετηρία τη δεκαετία του 80.
O εκάστοτε πρωθυπουργός της Βρετανίας είναι θεσμικά ο πιο παντοδύναμος ηγέτης στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία δυτικού τύπου: Ασκεί τη διαχείριση της εξουσίας ανεμπόδιστος από εσωτερικές τριβές και αμφισβητήσεις.
Γιατί έχασε, λοιπόν, τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ; Το ερώτημα παραμένει, επισήμως, αναπάντητο. Και, για τους αμέσως ενδιαφερομένους, τουλάχιστον, τους ίδιους τους ηττηθέντες, ίσως παραμείνει σκοτεινό και ανεξιχνίαστο, σαν εκείνα τα θρυλικά ερωτήματα- «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»- που περνούν από στόμα σε στόμα.
Στη χώρα που δίδαξε τον διάλογο ως μέθοδο αναζήτησης της αλήθειας, η έννοια του διαλόγου έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα, και ουσιαστικά έχει πλέον εγκαταλειφθεί. Αυτή τη θλιβερή σκέψη έκανα ακούγοντας, αφ ενός μεν την πρόσκληση σε διάλογο για το "ασφαλιστικό" από την κυβέρνηση, αφ ετέρου δε την αντίδραση της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων.
Η συζήτηση στο Εθνικό Συμβούλιο είναι μια ευκαιρία για να ανοίξουν τα χαρτιά τους επί της ουσίας οι διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Γιατί μέχρι τώρα παρακολουθήσαμε συγκρούσεις και διαξιφισμούς που είχαν να κάνουν περισσότερο με τα ηγετικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων, παρά με την ουσία της κρίσης που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ.
Στους διαχειριστές της εξουσίας αρέσουν τα ανέκδοτα. Η «νέα διακυβέρνηση» ήταν, λέει, πολύ ευαίσθητη στον τομέα της κοινωνικής συνοχής. Η νέα-«νέα διακυβέρνηση» ορκίζεται ότι θα κάνει ακόμα περισσότερα, στο πλαίσιο ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης. Επεα πτερόεντα!
Η χώρα μας ζει από δεκαετίες με ορισμένα σημαντικά «εθνικά» προβλήματα που της δένουν τα χέρια. Όπως με τη «νέα» κυβέρνηση και (αν υπάρξει και είναι νέο) με το «νέο» ΠαΣοΚ αρχίζει μια καινούργια έστω και σύντομη περίοδος χρήσιμο είναι να υπενθυμίσουμε τα προβλήματα αυτά και τις συνέπειές τους.
Τα εκλογικά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι μειώνεται η ικανότητα του δικομματικού συστήματος να κερδίζει ακινδύνως τη λαϊκή συναίνεση. Πολλοί πολίτες είναι δυσαρεστημένοι. Είτε διότι κατανοούν ότι τα σημερινά προβληματικά κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά της χώρας προέκυψαν με ευθύνη και των δύο κομμάτων, είτε διότι συναντούν δυσκολία ατομικής τακτοποίησης πελατειακού χαρακτήρα, αφού τα περιθώρια έχουν στενέψει ακόμη και για την εφαρμογή αυτής της κλασικής μεθόδου.
Πέντε φορές επανέλαβε τη λέξη «διαφάνεια» ο Πρωθυπουργός, καθώς διάβαζε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης στη Βουλή. Για να υπογραμμίσει, κάθε φορά, τη βούληση να την ενισχύσει. Η κυβέρνηση υπερψηφίσθηκε από τους 152 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και λίγες ώρες μετά ήρθε η πρώτη δοκιμή: το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού που παρουσίασε ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης.
