Το ρεύμα των «πρασίνων» γενικώς επιδιώκει συμμαχίες και συνεργασίες. Προσωπικά, δεν ξέρω αν έχω μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική τοποθέτησή του. Βέβαια, σε λίγες ημέρες που Θα επισκεφθώ την Ελλάδα, ελπίζω να μπορώ να έχω μια πληρέστερη εικόνα των πραγμάτων στη χώρα σας.

Δεν αισθάνομαι να έχω ευθύνη για αυτό που αναφέρετε ως ρήγμα στην κυβερνητική συνοχή. Ευθύνη θα ένιωθα εάν προσχωρούσα στην υποχώρηση από το πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Όσο κι αν ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι τέλειωσαν οι διαπραγματεύσεις, θεωρώ ότι ακόμα και τώρα αυτά τα ζήτημα πρέπει κορυφωμένα να αναζητήσει τη λύση του στο πλαίσιο μιας ουσιαστικής πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους. Στον χρόνο που απομένει θεωρώ ότι πρέπει να πιεστούν οι εταίροι για να απομακρυνθούν και να εγκαταλείψουν τις αξιώσεις τους, για τις οποίες έχω δηλώσει ότι είναι απαράδεκτες.

Όλα τα ξέραμε!
- Ότι η σκληρή... αντιμνημονιακή Δεξιά τίγρης θα γινόταν υπάκουο μνημονιακό... αρνάκι μόλις ερχόταν στην εξουσία, το ξέραμε.
- Ότι το ΠΑΣΟΚ θα διαλυόταν μόλις τα ποσοστά του απέκλειαν πια κάθε πιθανότητα επιστροφής στην εξουσία, κι αυτό το ξέραμε.
- Ότι η πρώτη πράξη αυτής της κυβέρνησης θα ήταν να εξειδικεύσει και να ψηφίσει ένα σκληρό και επώδυνο πακέτο μέτρων, για το οποίο είχε ήδη δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση, σε αντάλλαγμα της μείωσης του χρέους μας, επίσης το ξέραμε.
- Ότι ο δρόμος της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση για τη σωτηρία της χώρας, με αυτούς τους εταίρους, σε αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μια μεγάλη δοκιμασία, αυτό κι αν το ξέραμε...

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος ποιος ακριβώς -αναφέρομαι στους εσωτερικούς παράγοντες και στους εκπροσώπους της τρόικα - και πόσο επιμένει. Πέραν αυτού όμως θέλω να είμαι σαφής σε τούτο: αλλαγές πρέπει να γίνουν παντού και θεσμικές και νοοτροπίας. Αυτό που είπαμε εμείς στα εργασιακά είναι «όχι, διότι η ανεργία παίρνει διαστάσεις ενδημικού φαινομένου και η αγορά εργασίας είναι εντελώς απορρυθμισμένη». Στην πραγματικότητα μάλιστα, στην καθημερινή ζωή, δεν τηρούνται καν οι υφιστάμενοι νόμοι και μεγάλο πλήθος εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, όντες όμηροι της απειλής της ανεργίας αναγκάζονται να ξεπερνούν και τις προσδοκίες του απαιτητικότερου εργοδότη. Τι θέλουν λοιπόν να κάνουμε, να σφραγίσουμε κι από πάνω με νομιμοποίηση αυτό το εργασιακό σκοτάδι;

Μια ιδιαίτερα σημαντική, πλην όμως κάπως αφανής διαπραγμάτευση γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που ενδιαφέρει άμεσα όλη την Ευρώπη και καθοριστικά την Ελλάδα. Αφορά τον προϋπολογισμό της ΕΕ την περίοδο 2014-2020 (το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο).

Ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις αυτοσυγκράτησης της ηγεμονικής της ισχύος -πράγμα που δεν συμβαίνει- η Γερμανία θα συρόταν εκ των πραγμάτων στη συγκρότηση γερμανικής Ευρώπης με πεδίο τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε υπερεθνική πολιτική ολοκλήρωση ομοσπονδιακού τύπου.

Κάποτε ο Τσόρτσιλ (που έμπλεξε με τα ελληνικά πράγματα την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου...) εξηγούσε γιατί είναι δύσκολο να κυβερνηθεί η Ελλάδα.

Επειδή, έλεγε, «στους πέντε Ελληνες οι δύο είναι πρωθυπουργοί και οι άλλοι τρεις αρχηγοί της αντιπολίτευσης».

Θυμήθηκα τον αείμνηστο επειδή σχεδόν εβδομήντα χρόνια από τότε δεν μου φαίνεται να έχει αλλάξει η κατάσταση.

Μπαίνω λοιπόν στον πειρασμό…
«Ο μπαρμπαφώτης, ο κυρ Φώτης, ο υποψήφιος πρόεδρος Δημοκρατίας, το αριστερό δεκανίκι του συστήματος, το…, ο… »
Κοντά στα σχολιαρόπαιδα και τους προβοκάτορες και τ’ άλλα παιδιά των 40 χρόνων συμμετοχής.
Αισθητική που θα τη ζήλευαν σκληροί χουλιγκάνοι ποδοσφαιρικών ομάδων.
Απολυτότητες που εμφανίζονται με τα φουσάτα και τις σημαίες της μεγαλύτερης άγνοιας και του απόλυτου και πιθανά ένοχου εγώ.
Μέχρι που θα πάει η καταβαράθρωση της στοιχειώδους λογικής και της «ανεκτής» αισθητικής (όχι στο καρακιτσαριό και στις τζάμπα μαγκιές) στην πολιτική μας ζωή.
Φρίττει κανείς με την άνεση όλων όσων όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν.

Το τέλος των «τριάντα χρυσών» χρόνων (1945/1975), έφερε στην επιφάνεια: την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου, την απαρχή της παγκοσμιοποίησης και υποβάθμισης του ρόλου της εργασίας, την οικολογική αντίθεση και το πεπερασμένο των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, τη σεξική διαφορετικότητα, τις μειονότητες κλπ. Και, το πιο σημαντικό, αφαίρεσε διαπραγματευτική δύναμη από τις μεγάλες Συνδικαλιστικές οργανώσεις. Και κυρίως γιατί τινάχθηκαν στον αέρα οι τρεις «ενότητες», επάνω στις οποίες βασιζόταν η επιτυχία του συνδικάτου: κομματιαστήκανε, δηλαδή, η «ενότητα του αφεντικού», η «ενότητα της σκεπής» και η «ενότητα των συνθηκών εργασίας»(F.Bertinotti) (στην χώρα μας η άνοδος και κρίσης παρουσιάζεται με διαφορά φάσης και υστέρηση).

Στην πολιτική ανάλυση υπάρχουν πολλές σχολές. Δημοφιλέστερη όλων στην Ελλάδα της κρίσης αποδεικνύεται η «ενοχική». Σύμφωνα με αυτή, η αξιολόγηση της στάσης των κομμάτων δεν γίνεται στη βάση των κοινωνικών ή ιδεολογικών τους αναφορών, αλλά με μοναδικό κριτήριο το αν η συμπεριφορά τους υπακούει στην a priori συνθήκη που θέτει ο εκάστοτε αναλυτής, προκειμένου να μην επέλθουν οι όλεθροι και τα δεινά που ο ίδιος επίσης προεξοφλεί. Το «ενοχικό» μοντέλο εξαφανίζει τις αποχρώσεις. Σαρκάζει τις «ευαισθησίες». Ισοπεδώνει τις διαφορές. Μετράει μόνο... νεκρούς. Και, όπως συμβαίνει με όλες τις σωτηριολογικής κοπής αναγνώσεις, δεν σηκώνει πολλά – πολλά. Do it or leave it, που λέει και η τρόικα…