Με μια αιφνιδιαστική και αυθαίρετη κίνηση η κα Γεννηματά και ο κος Θεοδωράκης ονοματοδότησαν τον υπό ίδρυση νέο φορέα της κεντροαριστεράς ως «Κίνημα Αλλαγής». Φαίνεται πως η μεταξύ τους συνεννόηση, την οποία εξάλλου συνομολόγησαν στο προεκλογικό debate, καλά κρατεί. Ταπώνουμε τον Ανδρουλάκη, φτύνουμε τον Καμίνη, σέρνουμε τον Παπανδρέου, περιφρονούμε τον Θεοχαρόπουλο, κλπ, και κυρίως αγνοούμε επιδεικτικά 211 χιλιάδες πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες. Έτσι για να ξέρουμε ποιος κάνει κουμάντο.

‘Όλα πλέον δείχνουν, ότι δρομολογήθηκε σε ασφαλείς ράγες η προσπάθεια για την κομματική συγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Προτάθηκε ως και το όνομα του νέου κόμματος, που θα φέρει το νέο σχήμα τουλάχιστο μέχρι το πρώτο του συνέδριο: Κίνημα Αλλαγής.

Την πρόταση ονοματοθεσίας, εν τούτοις, δεν την θεωρώ την καλλίτερη και ελπίζω ότι στο συνέδριο θα γίνει η απαιτούμενη διόρθωση. Η επιφύλαξή μου δεν είναι γλωσσική αλλά ιδεολογική και κατά τούτο πολιτική.

Μπροστά μου έχω ένα κείμενο του 2007 που δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στο οποίο αναλύω πώς σκέφτομαι τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Στο κείμενο αυτό, αφού πρώτα κάνω ορισμένες διαπιστώσεις, ότι για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ όταν είναι στην αντιπολίτευση είναι ριζοσπαστικό και όταν ασκεί εξουσία ρέπει σιγά σιγά προς τον φιλελευθερισμό, φτάνω στο συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό και ανατρεπτικό ΠΑΣΟΚ με τις ρηξικέλευθες απόψεις και θέσεις χρειάζεται μια αριστερή καρδιά.

Oι αποφάσεις για το νέο φορέα, όπως και η ονομασία, πρέπει να λαμβάνονται με συλλογικές διαδικασίες και να είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτερης διαβούλευσης στην πορεία προς το Συνέδριο και όχι μονομερών συμφωνιών που λαμβάνονται σε επίπεδο κορυφής χωρίς ούτε καν την απαραίτητη συνεννόηση μεταξύ κομμάτων, κινήσεων και υποψηφίων που συμμετέχουν στο εγχείρημα. Είναι ευθύνη όλων μας να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των πολιτών και οι διερ­γα­σί­ες να οδηγήσουν σε έναν ισχυρό φορέα με στόχο την αλλαγή των πολιτικών συσχε­τι­σμών στην χώρα.

Στα μεσαία στρώματα συμπεριλαμβάνονται ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, ελεύθεροι επαγγελματίες και τμήματα της μισθωτής εργασίας. Το μεσαίου επιπέδου εισόδημα, η μόρφωση και η προσβασιμότητα στις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους των μεσαίων στρωμάτων.

Τα μεσαία στρώματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ενώ και η εξέλιξή τους δεν είναι παρόμοια. Στις αναδυόμενες οικονομίες αυξήθηκαν, καθώς 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι τα τελευταία 25 χρόνια υπερέβησαν τη φτώχεια. Αντίθετα, στις ΗΠΑ και την ΕΕ μειώνονται και υποβαθμίζονται ως αποτέλεσμα της χαμηλής οικονομικής μεγέθυνσης αλλά και της υλοποίησης μιας πολιτικής αύξησης των ανισοτήτων.

Η συζήτηση για το Προσχέδιο Προϋπολογισμού 2018 από τις αρχές του Νοεμβρίου, καθώς και η συζήτηση για τη διανομή του υπερπλεονάσματος του 2017 στην Ολομέλεια της Βουλής, τη Δευτέρα που πέρασε, ανέδειξε σε πολύ αδρές γραμμές ένα ζήτημα: Και η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ;

Γιατί η ξεκάθαρη πολιτική επιδίωξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και κατά το 2016 και το 2017 αλλά και στον Προϋπολογισμό του 2018, δηλαδή η ανάδειξη του υπερπλεονάσματος, και η διανομή «μερίσματος» του κατά το δοκούν ως κύριος ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ πολιτικό- οικονομικός στόχος και αυτοσκοπό, για την επίτευξη του οποίου υποτάσσονται και κυρίως προσαρμόζονται όλα τα βασικά μεγέθη του Τακτικού Προϋπολογισμού, είχε αναπόφευκτα και … παράπλευρες επιπτώσεις!

Ηταν κάπου στα 1993-1994 που ο αγωνιστής και «ποιητής» Κάρατζιτς και ο στρατηγός Μλάντιτς πηγαινοέρχονταν στην Αθήνα αποθεωνόμενοι από χιλιάδες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Βεβαίως αυτά τα δυο κτήνη δεν ήσαν φίλοι ούτε της Ειρήνης ούτε της Φιλίας. Ησαν φίλοι του μίσους, της γενοκτονίας, του θανάτου και της αποβλάκωσης των φανατικών οπαδών τους.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο είχε πέρσι καταδικάσει τον Κάρατζιτς σε σαράντα χρόνια φυλάκιση, τώρα καταδίκασε σε ισόβια και το δεύτερο κτήνος, τον Μλάντις.

Επειτα από έτη παραμέλησης, ανεκπλήρωτων καλών προθέσεων και χαμένων ευκαιριών, οι σχέσεις της Ευρώπης με την Αφρική θα πρέπει να επανακαθοριστούν. Εχει έρθει πλέον η στιγμή για μια πλήρη μεταστροφή που θα θέτει την αφρικανική ήπειρο στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πριν να είναι πολύ αργά.

Οι δεσμοί μας βαίνουν πολύ πέραν των ορίων της γεωγραφικής εγγύτητας. Μας ενώνουν κοινές αξίες, θρησκεία, γλώσσα και στρατηγικά συμφέροντα, καθώς και πολλές κοινές προκλήσεις.

Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με την διαστρέβλωση της πραγματικότητας από την κυβέρνηση. Ουσιαστικά ταραγμένος ο κ. Τσίπρας από την διαδικασία ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς την προηγούμενη εβδομάδα, παρουσίασε εσπευσμένα στο διάγγελμά του μια εικονική πραγματικότητα και ανακοίνωσε τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, ενάμιση μήνα πριν την καταβολή του. Ο κ. Τσίπρας όμως δεν επιστρέφει παρά ένα πολύ ελάχιστο μέρος των χρημάτων που αποσπά η κυβέρνησή του από τους πολίτες. Πως τα αποσπά; Με υπερφορολόγηση, περικοπή κοινωνικών δαπανών και ουσιαστικά φοροκεντρική λιτότητα.

...Σήμερα πλέον η Σοσιαλδημοκρατία σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο καλείται να συνδυάσει τους άξονες δράσης της στο πεδίο της αναδιανεμητικής πολιτικής με τις αναγκαίες αλλαγές στον κόσμο της παραγωγής και της εργασίας. Αυτό σημαίνει μετατόπισή της σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν χώρο του social liberal ή απλά Προοδευτική Παράταξη; Οχι απαραίτητα και, κυρίως, όχι μόνο. Σημαίνει όμως αναζήτηση της Σοσιαλδημοκρατίας μετά τη Σοσιαλδημοκρατία.

Το προπερασμένο Σάββατο, την παραμονή της ψηφοφορίας που θα επέλεγε την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, είχα γράψει ότι όσο μεγαλύτερη η προσέλευση στις κάλπες, τόσο μικρότερη θα είναι η επιρροή των μηχανισμών στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Επεσα έξω.
Ξεπερνώντας τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και παρά την ταλαιπωρία, 210.000 άνθρωποι έσπευσαν να ψηφίσουν, αλλά η τεράστια διαφορά ανάμεσα στη Φώφη Γεννηματά και τον Νίκο Ανδρουλάκη αφενός, και αφετέρου τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν μπορεί να αποδοθεί σε χειραγώγηση από τα κομματικά στελέχη. Δεν ξέρω τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στις εκλογές, όποτε γίνουν, αλλά στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ μετά από χρόνια έδωσε σημεία ζωής. Τι σημαίνει αυτό;

...Τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία θα κληθεί να απαντήσει, από τη Δευτέρα κιόλας το πρωί, ο νέος φορέας είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένα. Θα γεννηθεί ένα πραγματικά καινούργιο πολυτασικό κόμμα με τη φιλοδοξία να ανοιχτεί για να συσπειρώσει όσο γίνεται ευρύτερες δυνάμεις του προοδευτικού κεντρώου χώρου; Θα παρουσιάσει ένα τολμηρό πρόγραμμα εκσυγχρονιστικών αλλαγών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, ένα ελληνικό μνημόνιο εξόδου από την κρίση;