Οι κοινοβουλευτικές ομάδες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ πρέπει να ενοποιηθούν αμέσως μετά την εκλογή επικεφαλής, εντός του 2017, σε μία ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα του νέου φορέα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει εκτός Βουλής νέος φορέας και εντός Βουλής άλλη εικόνα με τα υφιστάμενα κόμματα. Η συγκρότηση ενιαίας Κ.Ο. θα είναι το πρώτο μεγάλο «σινιάλο» ενότητας μετά την εκλογή επικεφαλής και θα δώσει μία νέα δυναμική στο εγχείρημα, που θα ολοκληρωθεί μετά το Ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα.

...Είμαστε αντίθετοι σε μονομερείς ενέργειες που αποσκοπούν στην απόσχιση και ανεξαρτητοποίηση περιφερειών, ή καλλιεργούν κλίμα αντιπαράθεσης, καθώς υπονομεύουν την ενότητα των πολιτών και των εθνικών κρατών, την σταθερότητα, τη δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση.

Οι προτάσεις του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), κινούνται στη λογική υψηλότερης περιφερειακής έκφρασης με τροποποίηση του συντάγματος. Προϋποθέτουν τον διάλογο, τον σεβασμό της συνταγματικής τάξης και την αποφυγή χρήσης βίας. Αυτή η πολιτική αντίληψη και πρόταση δείχνει τον μόνο δημοκρατικό και ρεαλιστικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση και την άρση των αδιεξόδων.

Το πολιτικό σύστημα οφείλει να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την επίλυση του μείζονος ζητήματος, στη βάση της κοινωνικής δικαιoσύνης αλλά και τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος το οποίο αδυνατεί να προχωρήσει σε νέες χορηγήσεις και να ενισχύσει τη ρευστότητα της οικονομίας.

Πρόκληση της Δημοκρατικής Παράταξης είναι να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία αξιοπρέπειας σε όσους με τιμιότητα δεν άντεξαν στην πρωτοφανή κρίση και αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Όχι στους στρατηγικούς κακοπληρωτές αλλά σ’ εκείνους που αξίζουν να διασωθούν και να προχωρήσουν τη ζωή τους.

Αυτά τα παιδιά που λένε ότι θα σπάνε κρεοπωλεία, πρέπει να μας ξεκαθαρίσουν μερικά πράγματα: τι θα γίνει με τα ιχθυοπωλεία; Και πώς αντιμετωπίζουμε τις φιλοζωικές εταιρείες που συντηρούνται με χρήματα των αστών; Τι προβλέπεται αν είσαι καπιταλιστής και vegan;

Είναι προφανές πως το κυβερνητικό σχήμα βρίσκεται στη δύση του. Πολλοί προοδευτικοί πολίτες που πίστεψαν στην δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν έκπληκτοι όχι μόνο την ρεαλιστική «μνημονιακή» προσαρμογή του αλλά και τον πολιτικό κυνισμό της νέας εξουσίας.

Η εικόνα αυτή οδηγεί σε ένα είδος μιθριδατισμού και παραίτησης. Μια αίσθηση ματαιότητας κυριαρχεί. Πίσω από αυτή την σεβαστή πολιτική και ψυχολογική στάση κρύβεται όμως και μια δύσκολη επιλογή προσωπικού αναστοχασμού.

Οι ασύμμετρες καθημερινές εκδηλώσεις βίας έχουν πάρει πλέον μορφή χιονοστιβάδας. Από τις επιθέσεις κατά πολιτικών γραφείων, υπηρεσιών Υπουργείων, της Ισπανικής πρεσβείας αλλά και της ίδιας της Βουλής των Ελλήνων περάσαμε τώρα σε καταδρομικές επιθέσεις σε νοσοκομεία και κρεοπωλεία. Αλήθεια τι λένε τώρα όσοι κυβερνητικοί αλλά και θεσμικοί παράγοντες της Βουλής είχαν πρωτοστατήσει στην απελευθέρωση των συλληφθέντων όταν είχαν εισβάλει στη Βουλή; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει ότι οι ενέργειες του Ρουβίκωνα είναι ακτιβιστικές δίνοντας κάλυψη σε παράνομες ενέργειες που πλήττουν την ίδια την Δημοκρατία και το κράτος δικαίου.

Το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμερική έκρυβε πολλές εκπλήξεις: μια ακατανόητη παροιμία για την καμήλα και την ουρά της («we have already eaten the camel and now we have the queue»), μια συμφωνία για τη συντήρηση των F16 και μια «αγιογραφία» του Ντόναλντ Τραμπ. «Διαπίστωσα από τη συνάντησή μας με τον Αμερικανό Πρόεδρο», είπε ο πρωθυπουργός, «ότι μπορεί ο τρόπος που προσεγγίζει τα πράγματα ο πρόεδρος να μοιάζει διαβολικός, όμως, γίνεται τελικά για καλό»).[1] Για την παροιμία, δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά. Ήδη κάνει τη δική της σατιρική καριέρα στο Διαδίκτυο.

Δεν είμαι νομικός και δεν γνωρίζω τι ακριβώς λέει το Σύνταγμα γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι ένας απλός πολίτης που βιώνει το 8ο έτος των μνημονίων και πληρώνω μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες το κόστος της κρίσης. Επίσης, ως δημοσιογράφος υποβάλλω δήλωση Πόθεν Έσχες, όπως προβλέπει ο νόμος υποχρεωτικά για δικαστές, βουλευτές, δημόσιους υπαλλήλους και όσους κατέχουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα και δημοσιογράφους.

...Για να μη συνεχίζεται η καλά ενορχηστρωμένη κοροϊδία του ελληνικού λαού.
Αν θα συμφωνήσουν με τους θεσμούς για τη διάθεση του υπερπλεονάσματος, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι για κοινωνικό μέρισμα μπορούν να διαθέσουν το 40% των 823 εκατ. ευρώ. Δηλαδή 329 εκατ. ευρώ!
Αλλιώς συμφωνία με τους θεσμούς και 823 εκατ. ευρώ κοινωνικό μέρισμα θα σημαίνει ότι θα πρέπει να διασφαλιστεί υπερπλεόνασμα… 2.058 εκατ. ευρώ!
Αλλιώς…Δεν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι θα μπορεί να σταθεί και δεύτερο γράμμα Τσακαλώτου, του τύπου: «Μας συγχωρείτε, δεν καταλάβαμε». Ακόμα και αν ο Τσακαλώτος δεχτεί να το διαπράξει…

Μετά το αποφασιστικό βήμα της σύμπραξης ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ το 2015, το πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ και τον σχεδιασμό για την ανάδειξη επικεφαλής από τη βάση, οι διαδικασίες για ένα νέο φορέα της κεντροαριστεράς βρίσκονται σε καλό δρόμο. Φυσικά υπάρχουν στροφές και ανηφόρες. Υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες. Αλλά όμως η διαδρομή έχει δρομολογηθεί. Η πολιτική βούληση για την σύγκλιση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς θα αποδειχτεί πιο δυνατή από τις αντιφάσεις και τους υποκειμενισμούς.

Αναπτύσσεται μια ανόητη φιλολογία: Κι αν βγούμε από το μνημόνιο, αφού θα συνεχιστεί η επιτήρηση και θα έχουμε αναλάβει δεσμεύσεις για τα επόμενα χρόνια, απλώς θα έχουμε βγει από το 3ο για να μπούμε στο 4ο μνημόνιο. Δεν θα έχουμε πετύχει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού η χώρα θα παραμένει δεσμευμένη – «λέει» αυτή η φιλολογία της μοιρολογίστρας.
Τη διαψεύδει (και) η Πορτογαλία. Μεταξύ των θεμάτων που συζήτησε το Eurogroup την περασμένη Δευτέρα, ήταν η πορεία της οικονομίας της. Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της 6ης μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής (στις 5.5.2014) αξιολόγησης – ναι, παραμένει σε επιτήρηση. Και η αποτίμηση των Ευρωπαίων υπουργών, παρά τις κατά καιρούς ανησυχίες που διατυπώνονται, ήταν θετική: Η χώρα είναι σε ανοδική τροχιά.

Οφείλω κατ’ αρχάς να ομολογήσω δύο πράγματα: δεν έχω διαβάσει τη σύμβαση για το αεροδρόμιο του Ελληνικού και δεύτερο, ακόμα κι αν τη διάβαζα, δεν θα καταλάβαινα και πολλά.
Με δεδομένη όμως τη διάκριση ανάμεσα στους «δεξιούς» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν μια χαλαρή χρήση του όρου) που πιστεύουν πως άλλη λύση από την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν υπάρχει και τους «αριστερούς» που επιλέγουν την κρατική παρέμβαση κεϊνσιανού ή άλλου πιο ριζοσπαστικού τύπου, θα είχε ίσως ενδιαφέρον να θέσουμε το εξής ερώτημα: Τι θα συνέβαινε αν αυτοί που αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις κέρδιζαν τη μάχη και η κυβέρνηση αποφάσιζε να μην τηρήσει τη συμφωνία με τους δανειστές για το Ελληνικό;