Στις 25 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη Ρωσική Επανάσταση. Μια Επανάσταση που αν κανείς δεν εθελοτυφλεί ή δεν είναι βαθύτατα αντιδραστικός, οφείλει να αναγνωρίσει ότι αρχικά γέννησε τεράστιες ελπίδες σε εκατομμύρια ανθρώπους - όχι μόνο σε φτωχούς, όχι μόνο σε διανοουμένους, ούτε μόνο σε κομμουνιστές, αλλά και στα μεσαία και τα ανώτερα στρώματα των ευρωπαϊκών αστικών κοινωνιών. Πολλοί μη κομμουνιστές (Σαρτρ) μάλιστα τη θεώρησαν ως κληρονόμο και συνεχιστή της Γαλλικής Επανάστασης και τα σταλινικά εγκλήματα τα ταυτοποίησαν με τη ροβιεσπέρικη δράση.

Οταν ο κ. Ζου Ξιαοτσουάν, ο 69χρονος διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Κίνας, μιλώντας στο πλαίσιο του 19ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος, προειδοποίησε για τον κίνδυνο να εκδηλωθεί «Στιγμή Μίνσκι» (Minsky Moment) αν δεν συγκρατηθεί η υπερχρέωση των περιφερειών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών της Κίνας, κτύπησε συναγερμός σε όλη την υδρόγειο. «Στιγμή Μίνσκι» είναι το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ως πρώτη έχει καταγραφεί, το 1998, η κρίση της Ρωσίας (τότε ο Πολ ΜακΚάλεϊ καθιέρωσε τον όρο, τιμώντας τον ριζοσπάστη Αμερικανό οικονομολόγο Χίμαν Μίνσκι). Η δεύτερη, το 2007, όταν ξέσπασε η πρώτη σφοδρή κρίση του πράγματι παγκόσμιου καπιταλισμού.

Η αντίστροφη μέτρηση για την εκλογή επικεφαλής στον ενιαίο χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού Κέντρου έχει ξεκινήσει. Οπως συμβαίνει σε κάθε εκλογική διαδικασία υπάρχουν σύμβουλοι επικοινωνίας για τους υποψηφίους. Οι ψηφοφόροι όμως έχουν ανάγκη «συμβουλών» και όχι συμβούλων.

Ο υποψήφιος ψηφοφόρος για τον επικεφαλής του νέου δημοκρατικού προοδευτικού κόμματος πρέπει να εξετάζει τρεις παραμέτρους. Αν έχει να κάνει με έναν πολιτικό που επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, για να μη δυσαρεστεί κανένα.

Πλησιάζει η στιγμή που θα μάθουμε ποιος ή ποιο θα ηγηθεί της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς», ενώ, για να μάθουμε τι σημαίνει στην πράξη ο συγκεκριμένος όρος, μάλλον πρέπει να περιμένουμε κάμποσο ακόμα. Σε αυτή τη φάση έχουμε μόνο προγραμματικές δηλώσεις (κάτι σαν εκθέσεις ιδεών που αμφιβάλλω αν τις διαβάζει ή τις πιστεύει κανείς), ολίγους μάλλον υποτονικούς διαξιφισμούς, μερικές μπηχτές, σχόλια δημοσιολογούντων και φυσικά τις τηλεμαχίες.

Από όλα αυτά, εγώ τουλάχιστον, δεν είμαι σε θέση να προβλέψω με απόλυτη σιγουριά τον νικητή, αλλά κάποιες γενικότερες σκέψεις δεν θα ήταν άτοπες.

Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές για τον επικεφαλής του Νέου Φορέα της Κεντροαριστεράς με τα επιτελεία των υποψηφίων να έχουν πάρει φωτιά και με τις εκδηλώσεις που διοργανώνουν ανεβάζουν το ενδιαφέρον των πολιτών για τη διαδικασία. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές της 12ης Νοεμβρίου ώστε να μπορέσει ο νέος αρχηγός που θα εκλεγεί να έχει τη δυναμική εκείνη, που θα του προσδώσει η ψήφος των πολιτών, για να προχωρήσει γρήγορα στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου φορέα.

Έχουν παρέλθει προ πολλού οι εποχές που όταν οι κοινωνίες έδειχναν τελματωμένες, έρχονταν να τις ταρακουνήσουν τα κόμματα, ώστε αυτές να κινηθούν κάπως προς κάποια κατεύθυνση. Σήμερα το τέλμα το εκφράζουν τα κόμματα. Την δε κίνηση εκφράζουν οι κοινωνίες.

Μόνο που η ελληνική κοινωνία κινείται προς τα πίσω. Βαδίζει τάχιστα προς ένα συντηρητικό παρελθόν. Και όταν λέω συντηρητικό δεν εννοώ την απαραίτητη για κάθε κοινωνία έκφραση μιας ανάγκης στασιμότητας για αναστοχασμό και αναπροσανατολισμό.

Οι κοινοβουλευτικές ομάδες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ πρέπει να ενοποιηθούν αμέσως μετά την εκλογή επικεφαλής, εντός του 2017, σε μία ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα του νέου φορέα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει εκτός Βουλής νέος φορέας και εντός Βουλής άλλη εικόνα με τα υφιστάμενα κόμματα. Η συγκρότηση ενιαίας Κ.Ο. θα είναι το πρώτο μεγάλο «σινιάλο» ενότητας μετά την εκλογή επικεφαλής και θα δώσει μία νέα δυναμική στο εγχείρημα, που θα ολοκληρωθεί μετά το Ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα.

...Είμαστε αντίθετοι σε μονομερείς ενέργειες που αποσκοπούν στην απόσχιση και ανεξαρτητοποίηση περιφερειών, ή καλλιεργούν κλίμα αντιπαράθεσης, καθώς υπονομεύουν την ενότητα των πολιτών και των εθνικών κρατών, την σταθερότητα, τη δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση.

Οι προτάσεις του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), κινούνται στη λογική υψηλότερης περιφερειακής έκφρασης με τροποποίηση του συντάγματος. Προϋποθέτουν τον διάλογο, τον σεβασμό της συνταγματικής τάξης και την αποφυγή χρήσης βίας. Αυτή η πολιτική αντίληψη και πρόταση δείχνει τον μόνο δημοκρατικό και ρεαλιστικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση και την άρση των αδιεξόδων.