Μετά το αποφασιστικό βήμα της σύμπραξης ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ το 2015, το πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ και τον σχεδιασμό για την ανάδειξη επικεφαλής από τη βάση, οι διαδικασίες για ένα νέο φορέα της κεντροαριστεράς βρίσκονται σε καλό δρόμο. Φυσικά υπάρχουν στροφές και ανηφόρες. Υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες. Αλλά όμως η διαδρομή έχει δρομολογηθεί. Η πολιτική βούληση για την σύγκλιση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς θα αποδειχτεί πιο δυνατή από τις αντιφάσεις και τους υποκειμενισμούς.

Αναπτύσσεται μια ανόητη φιλολογία: Κι αν βγούμε από το μνημόνιο, αφού θα συνεχιστεί η επιτήρηση και θα έχουμε αναλάβει δεσμεύσεις για τα επόμενα χρόνια, απλώς θα έχουμε βγει από το 3ο για να μπούμε στο 4ο μνημόνιο. Δεν θα έχουμε πετύχει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού η χώρα θα παραμένει δεσμευμένη – «λέει» αυτή η φιλολογία της μοιρολογίστρας.
Τη διαψεύδει (και) η Πορτογαλία. Μεταξύ των θεμάτων που συζήτησε το Eurogroup την περασμένη Δευτέρα, ήταν η πορεία της οικονομίας της. Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της 6ης μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής (στις 5.5.2014) αξιολόγησης – ναι, παραμένει σε επιτήρηση. Και η αποτίμηση των Ευρωπαίων υπουργών, παρά τις κατά καιρούς ανησυχίες που διατυπώνονται, ήταν θετική: Η χώρα είναι σε ανοδική τροχιά.

Οφείλω κατ’ αρχάς να ομολογήσω δύο πράγματα: δεν έχω διαβάσει τη σύμβαση για το αεροδρόμιο του Ελληνικού και δεύτερο, ακόμα κι αν τη διάβαζα, δεν θα καταλάβαινα και πολλά.
Με δεδομένη όμως τη διάκριση ανάμεσα στους «δεξιούς» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν μια χαλαρή χρήση του όρου) που πιστεύουν πως άλλη λύση από την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν υπάρχει και τους «αριστερούς» που επιλέγουν την κρατική παρέμβαση κεϊνσιανού ή άλλου πιο ριζοσπαστικού τύπου, θα είχε ίσως ενδιαφέρον να θέσουμε το εξής ερώτημα: Τι θα συνέβαινε αν αυτοί που αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις κέρδιζαν τη μάχη και η κυβέρνηση αποφάσιζε να μην τηρήσει τη συμφωνία με τους δανειστές για το Ελληνικό;

Ανεξάρτητα από τον κυβερνητικό συνασπισμό που θα προκύψει τελικά στην Αυστρία, τα εκλογικά αποτελέσματα στη χώρα αυτή επιβεβαιώνουν τη δραματική μετατόπιση της Ευρώπης προς τα δεξιά. Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία ακολούθησαν τη δεξιά στροφή με νίκες για τα συντηρητικά, δεξιά κόμματα ή και, το χειρότερο, με εντυπωσιακή αύξηση των ψήφων για τις ακροδεξιές, λαϊκιστικές, ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις. Εξαίρεση μέχρι στιγμής στον κανόνα αυτό το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το Εργατικό Κόμμα αύξησε σημαντικά τις ψήφους του, η Πορτογαλία και το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα στην Κάτω Σαξονία στη Γερμανία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) κατέγραψε εκλογική επιτυχία ύστερα από διαδοχικές ήττες

...Μόνο να ελπίζει κανείς μπορεί πως η λογική θα επικρατήσει, ιδιαίτερα στη Βαρκελώνη, αλλά και στη Μαδρίτη. Μια δημοκρατική, ακέραιη Ισπανία είναι άκρως σημαντική για να εκτίθεται σε κίνδυνο από διαμάχες για την κατανομή των φορολογικών εσόδων μεταξύ των περιφερειών της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση παρά να εγκαταλείψουν και οι δύο πλευρές τα χαρακώματα που έχουν σκάψει για τον εαυτό τους

Η επέτειος πέρασε ανεόρταστη και βουβή. Ούτε πολλές συζητήσεις ούτε αναμνήσεις. Τον περασμένο Αύγουστο, πάντως, συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την πρώτη αυγή της κρίσης, στον κύκλο της οποίας εμείς τουλάχιστον - μόνοι, ίσως, στον κόσμο ολόκληρο - εξακολουθούμε να κινούμαστε. Περιμένοντας, έστω, έναν επίλογο στο δράμα.

Είναι πολλές φορές που η αξία της ανανεωτικής Αριστεράς - της «ευγενικής» για τους φίλους, «των σαλονιών» για τους εχθρούς - αμφισβητείται. Η χθεσινή εκδήλωση όμως στη μνήμη του Γρηγόρη Γιάνναρου (20 χρόνια από τον θάνατο του) θύμισε γιατί την Αριστερά που εκείνος εκπροσωπούσε όλοι την ήθελαν με το μέρος τους: έχει μια μοναδική ικανότητα να εξισορροπεί καταστάσεις και να ενώνει ετερόκλητα πλήθη. Χθες στον πρώτο όροφο του ΕΒΕΑ έβλεπες πολιτικούς κάθε λογής και κάθε προέλευσης.

Ηταν τόσο πολλοί που η μεγάλη αίθουσα δεν αρκούσε, με παλιούς συντρόφους να μη βρίσκουν θέση να καθήσουν και εκπροσώπους όλων των κομμάτων να συνωστίζονται στην πόρτα.

...Θα κλείσω με μία προσωπική παράκληση: να μη με συγκρίνετε με τον πατέρα μου ούτε να περιμένετε να συνεχίσω εγώ το έργο του. Είναι άδικο γιατί είναι ένα βάρος που δε μπορώ να σηκώσω. Έχω όμως ιερό χρέος να βαδίσω στα χνάρια του σε θέματα ήθους, αξιοπρέπειας, ανιδιοτέλειας και διαρκούς πνευματικής αναζήτησης.
Σας ευχαριστώ πολύ

Σήμερα, αναστοχαζόμενοι τη ζωή και τη δράση του κορυφαίου συντρόφου μας, που έζησε τα πάθη και μέσα στα πάθη της Αριστεράς - την ήττα της, την ανθοφορία της ανανεωτικής περιόδου, την κρίση, τις αναζητήσεις για το νέο της πρόσωπο, θα μπορούσαμε, με όλους τους υποκειμενισμούς, να καταγράψουμε καθοριστικές εγχαράξεις της παρουσίας και δράσης του στη συλλογική μας μνήμη:
-Από τις οργανώσεις της ύστατης παράνομης ΕΠΟΝ στην ΕΔΑ και από εκεί στους Λαμπράκηδες, στο ΚΚΕ εσωτερικού, στην ΕΑΡ και στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, η διαδρομή του Γρηγόρη Γιάνναρου αντιπροσωπεύει μια από τις κανονικότητες του βίου των αγωνιστών της γενιάς του.

Η Δημοκρατική Αριστερά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία για την χώρα, την αριστερά και την ευρύτερη προοδευτική παράταξη αποφάσισε να διοργανώσει την σημερινή εκδήλωση για τον Γρηγόρη Γιάνναρο. Όχι μόνο γιατί η μνήμη πρέπει να νικά πάντοτε την λήθη, αλλά γιατί σήμερα, 20 χρόνια μετά την απώλειά του, αποδεικνύεται πόσο σωστά και προφητικά ήταν τα λόγια, οι πράξεις και τα έργα του. Σε μία εποχή ευμάρειας και ανόδου του βιοτικού επιπέδου, δεν παρασύρθηκε από σειρήνες αλλά έμεινε σταθερός σε αρχές και αξίες, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για όσα έρχονται.