Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: Το φάντασμα του Νικολάι Μπουχάριν. Κι ενώ από το Κρεμλίνο, ο μεταμοντέρνος τσάρος Βλαντίμιρ Πούτιν προσφέρει απλόχερα τη ρωσική υπηκοότητα στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος επιστρέφει επιδεικτικά το γαλλικό του διαβατήριο και εγκαθίσταται στο Βέλγιο, η σύγκρουση του ταλαντούχου πλην πλουσίου ηθοποιού, με τον σοσιαλιστή πλην φορομπήχτη πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, βγάζει από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας» το σχεδόν αιωνόβιο ερώτημα: Είναι εφικτός ο σοσιαλισμός σε μία χώρα;

Συναντήθηκαν επιτέλους στο ΥΠΕΚΑ όλοι οι αρμόδιοι για την καταπολέμηση της ρύπανσης από αιωρούμενα σωματίδια, δύο μήνες μετά την έξαρση του φαινομένου της αιθαλομίχλης. Αν κρίνει κανείς από τη σχετική ανακοίνωση, δεν πρέπει να πήγε και πολύ καλά η συνάντηση. Και αυτό γιατί ο κάθε αρμόδιος πήγε στην συνάντηση χωρίς ιδέες και λύσεις, αλλά με μία κρυφή ευχή: να εμφανιστεί κάποιος με ένα γιγάντιο αποσμητικό χώρου που θα έκανε την αιθαλομίχλη άοσμη και αόρατη.

Γιατί αυτό είναι το βασικό πρόβλημα με την αιθαλομίχλη. Είναι σαν το Soupline: τη βλέπεις, τη μυρίζεις, την αισθάνεσαι, δεν μπορείς να την κρύψεις για να γλιτώσεις και να προχωρήσεις με την -κατά τα άλλα καταστροφική για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία- ατζέντα σου.

Οι γιορτές τελείωσαν. Ώρα για ανα/στοχασμούς και ανα/δράσεις.
Προαπαιτούμενα. Οι απορίες:
1. Τι ακριβώς αναζητεί η Νέα Διακυβέρνηση; Την άδικη κατανομή της ισότητας (πλούτος) ή τη δίκαιη αναδιανομή της ανισότητας (φτώχεια);
2. Τι ακριβώς έχουν στο πλάνο τους οι «μπαχαλάκηδες»; Την εξουσία από μηδενική βάση ή την επανάσταση μηδενισμού;
3. Τι ακριβώς προσδοκούν να πετύχουν οι οικονομολόγοι της κρίσης; Την μαθηματική διάγνωση και θεραπεία των κοινωνικών ασθενειών ή την κοινωνική πρόληψη των πολιτικών παρεκκλίσεων;
4. Τι ακριβώς καλλιεργούν οι υψηλοί αντιπολιτευτικοί τόνοι; Τον (αντι)κοινωνικό αυτοματισμό του λαϊκισμού ή την κινητοποίηση της συνετής πολιτικής των μεταρρυθμίσεων;

Το νέφος αιθαλομίχλης, προϊόν της εκτεταμένης και ανεξέλεγκτης χρήσης κάθε είδους καυσόξυλων για θέρμανση, πυκνώνει και τείνει να μονιμοποιηθεί πάνω από τα αστικά κέντρα, με σοβαρές συνέπειες για τη δημόσια υγεία των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος.

Η υγιών δημοσιονομικών προθέσεων προσπάθεια της κυβέρνησης για την πάταξη της λαθρεμπορίας και φοροδιαφυγής στα καύσιμα, με την απότομη και μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης που συνεπαγόταν, δείχνει να έχει «ανθυγιεινά» αποτελέσματα, όσο μένει ατελής και ανολοκλήρωτη και όσο δεν υλοποιούνται μέτρα, άμεσα και μεσοπρόθεσμα, που έπρεπε να τη συνοδεύουν. Έτσι απαιτείται:

Δύο χρόνια τώρα ακούγαμε ότι για να αντιμετωπίσουμε την κρίση δανεισμού, θα μπορούσαμε να πάρουμε χρήματα από την Κίνα ή τη Ρωσία και όχι από τους εταίρους μας στην Ευρώπη, από τους οποίους μέχρι σήμερα εξασφαλίσαμε 245 δισ.
Οι φωνές αυτές εντάθηκαν ακόμη περισσότερο με αφορμή τη διάσωση της Κύπρου και τον κατά πολύ μικρότερο δανεισμό που είχε ανάγκη (17 δισ.). Η ηγεσία της Κύπρου, αρχικά εξέφρασε επιφυλάξεις να δανειστεί από τους μηχανισμούς της ΕΕ, εξ αιτίας των σκληρών όρων της δημοσιονομικής προσαρμογής. Μάλιστα, με όπλο τα πετρέλαια, άρχισε διαπραγματεύσεις και προσπάθησε να βρει κεφάλαια από Κίνα και Ρωσία.

Χριστούγεννα του 2012. Φεύγει μια γκρίζα χρονιά για να έρθει μια ανάλογη ή μήπως όχι; Το καλούν οι μέρες, το παραμύθι. Δεν μιλώ για υπερπαραγωγές καταστροφολογικές, σαν την υποτιθέμενη των Μάγια, ούτε σωτηριολογικές, σαν αυτή που φαντασιώνεται την Ελλάδα πετρελαιοπαραγωγό εμιράτο. Μιλώ για παραμύθια αριστερής λιτότητας που ευφραίνουν και ενώνουν καρδίας, την δική μου έστω. Του Παπαδιαμάντη τον τρόπο και τον κόσμο υπομνύω. Παραμύθια με κακούς και καλούς που στο τέλος κερδίζουν. Μιλώ για πολιτικά παραμύθια ημιτελή, ανοικτά, που εμπνέουν τη δημιουργική συμμετοχή των πολλών για να ολοκληρωθούν.

Υποψιάζομαι ότι ο Σωτήρης Βαλντέν συγκαταλέγει και τον υποφαινόμενο στους "πρώην αριστερούς διανοούμενους που ανακάλυψαν τον φιλελευθερισμό" - αλλά δεν βαριέσαι ...
Ούτε βλέπω τι ακριβώς προτείνει με τη φράση περί "αυτονόμηση[ς] των φορέων [της κεντροαριστεράς] από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων και της ιδεολογίας που τα εμπνέει": πώς ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χωρίς άμεση επιστροφή στη δραχμή (την οποία υποθέτω ότι ο ΣΒ εξακολουθεί να απεύχεται);
Νομίζω πάντως ότι σε ένα πράγμα έχει δίκιο: η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε δίκαιη είναι, ούτε αποδοτική.

Έφυγε μόλις το 2012, παίρνοντας μαζί του μια από τις πιό δύσκολες, ίσως, περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας.
Μνημόνια με απανωτά μέτρα λιτότητας, περικοπές, μειώσεις, φτώχεια, ανεργία και μαζί εκλογές και πάλι εκλογές, με το πολιτικό σύστημα να παραπαίει ανάμεσα στις διαδοχικές αποκαλύψεις διαφθοράς και την κοινωνική αγανάκτηση.
Τίποτα θετικό λοιπόν δεν μας άφησε το 2012;
Ας κοιτάξουμε κι από την άλλη πλευρά τα πράγματα. Εξακολουθεί η Ελλάδα να είναι μέλος της ευρωζώνης, να έχει δηλαδή το ευρώ για νόμισμά της, έχουμε - για πρώτη φορά - μια τρικομματική κυβερνητική συνεργασία "εθνικής συνευθύνης", από τους πιο διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους και έχουμε - επίσης για πρώτη φορά - ένα αριστερό κόμμα να εγκαταλείπει την ασφάλεια του...