Οταν στην επίσημη επίσκεψή του στην Αυστραλία, το 2003, ο πρόεδρος Μπους εκφώνησε ομιλία σε κοινή συνεδρία των δύο νομοθετικών σωμάτων της χώρας, η παράσταση δεν ήταν τόσο απρόσκοπτη όσο φανταζόταν. Κάποια στιγμή, ο γερουσιαστής Μπράουν, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Πρασίνων, σηκώθηκε από το έδρανό του και διέκοψε με έντονο ύφος τον ομιλητή, διαμαρτυρόμενος για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ

Αγνοώντας τις σημαντικές αποφάσεις που εκκρεμούν στην Ευρώπη ώστε να ξεπεραστεί η κρίση του χρέους μαζί με κάποιους όρους που την επέτρεψαν, αδιαφορώντας επίσης για τις ζημίες που ενδέχεται να προκαλούν, ορισμένοι εξακολουθούν να επιμένουν ότι η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας (και της Ιρλανδίας, και της Πορτογαλίας) είναι αναπότρεπτη. Τελευταίος ήρθε ένας αναγνωρισμένος πανεπιστημιακός χωρίς γνωστές σχέσεις με επενδυτικά συμφέροντα: ο καθηγητής στο Χάρβαρντ, τέως επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, συγγραφέας ιστορικής μελέτης για τις χρηματοοικονομικές κρίσεις που έκανε πάταγο πέρυσι, Κένεθ Ρόγκοφ.

Μετά την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου και της διανόησης πίστευε ότι, ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση της ελληνικής οικονομίας στην ευρωπαϊκή, θα προχωρούσε και ο εξευρωπαϊσμός των θεσμών, των δημόσιων πολιτικών και των κοινωνικών συμπεριφορών στη χώρα μας.

Δικτατορία στην Τυνησία; Στην Αίγυπτο, δικτατορία κι εκεί; Βλέποντας τα μέσα ενημέρωσης να απολαμβάνουν την επανάληψη της λέξης «δικτατορία» για την Τυνησία του Μπεν Αλι και την Αίγυπτο του Μουμπάρακ, οι Γάλλοι πρέπει να αναρωτιούνται αν είδαν ή αν διάβασαν καλά.

Κάθε φορά που η Ιστορία εισβάλλει ορμητικά στη δημόσια ατζέντα, η αντιπαράθεση γενικεύεται.

Εμπλέκονται οι πάντες: το κράτος, τα κόμματα, οργανωμένες ομάδες, ανειδίκευτοι δημοσιολόγοι, η Εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, ενίοτε και η Δικαιοσύνη. Οταν μάλιστα η ιστορική ύλη επικαιροποιείται και συνδέεται με την τρέχουσα πολιτική και τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ο διάλογος αποκτά χαρακτήρα πολεμικής.

Η ένταση γύρω από τις αυξήσεις στα εισιτήρια του Λεκανοπεδίου και τα διόδια στις εθνικές οδούς, οι καταστροφές μηχανημάτων, το “δεν πληρώνω”, οι κυβερνητικές αποφάσεις για ποινικοποίηση της άρνησης πληρωμής γεννούν πολλά ερωτηματικά. Σύμφωνοι ο στόχος είναι να πιεστεί η κυβέρνηση να ακυρώσει τις αυξήσεις. Όμως αμέσως μετά, μόλις κάνουμε δεύτερες σκέψεις κάτι φαίνεται δεν πάει καλά.

Ο κόσμος έχει αγωνία για την κατάσταση της οικονομίας, για την πορεία των εξελίξεων. Αντιμετωπίζει το μέλλον με φόβο. Περιμένει από τους πολιτικούς στάση ευθύνης για τον τόπο.
Είναι ώρα να συγκληθεί σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε αυτή να γίνει μια υπεύθυνη πολιτική διαβούλευση μακριά από επικοινωνιακούς όρους αντιπαράθεσης. Να υπάρξει ειλικρινής ενημέρωση εκ μέρους του πρωθυπουργού για την κατάσταση της οικονομίας και τα όσα διαπραγματεύεται στους ευρωπαϊκούς κύκλους.
Να αναζητηθούν όλα τα δεδομένα, να βρεθούν κοινοί τόποι, αλλά κυρίως να δοθεί ένα ενιαίο μήνυμα όλου του πολιτικού κόσμου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι έρμαιο των όποιων μεθόδων για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Δεν μιλώ για συναίνεση στις ασκούμενες πολιτικές. Μιλώ για ένα μήνυμα όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας που αξιώνουν από την Ευρώπη αλλαγή πορείας.
Ένα κοινό μήνυμα προς τους εταίρους μας. Μια στάση ευθύνης προς τους πολίτες.

Θυμάστε τις δεκάδες κοινωνικές εξεγέρσεις και τις ισάριθμες χρεοκοπίες που προφήτευαν μετά την υπογραφή του Mνημονίου οι ποικιλόχρωμοι «χιλιαστές» της ημεδαπής; Θυμάστε πόσες φορές συγκροτήθηκε από ευφάνταστους στρατηγούς -δεξιούς και αριστερούς- το «αντι-Mνημονιακό Mέτωπο» που θα απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές της τρόικας και την «κατοχική» κυβέρνηση;

Συνηθίσαµε να το ακούµε, κάθε φορά που µια νέα δηµοσκόπηση παρουσιάζεται. Eπαψε να µας ξαφνιάζει, να µας τροµάζει ή να µας σκανδαλίζει, τετριµµένη διαπίστωση µοιάζει πια. Κάθε φορά που οι δηµοσκόποι µάς ρωτούν τι θα ψηφίζαµε αν είχαµε εκλογές την άλλη Κυριακή, περίπου δύο στους πέντε δηλώνουν ότι θα (ξανά)ψήφιζαν ένα από τα δύο κόµµατα εξουσίας, ένας στους πέντε ότι θα ψήφιζε κάποιο από τα λεγόµενα «µικρά» κόµµατα και οι αποµένοντες δύο στους πέντε ότι δεν ξέρουν, δεν θέλουν, δεν µπορούν να διαλέξουν κανέναν.

Εδώ και αρκετό καιρό το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης είχε ένα εναγώνιο ερώτηµα: «Πού το πάει η Γερµανία»; Πού το πάει δηλαδή σε σχέση µε την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Θέλει περισσότερη ή λιγότερη ενοποίηση, θέλει ενίσχυση ή διάλυση του ενιαίου νοµίσµατος, του ευρώ; Για όσο διάστηµα το ερώτηµα αυτό παρέµενε αναπάντητο, η Ευρώπη παρέµενε σε αβεβαιότητα.

Η ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής της 2ας Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες ίσως να ανοίγει µια νέα ιστορική φάση σε αυτό που από τη δεκαετία του 1950 ονοµάζουµε «ευρωπαϊκή οικοδόµηση». Μεγαλόστοµο ακούγεται και χρειάζεται να είµαστε επιφυλακτικοί: αποφάσεις ακόµα δεν πάρθηκαν, έχουν παραπεµφθεί για τις 24-25 Μαρτίου. Οµως, πρώτη φορά από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), οι ευρωπαίοι ηγέτες έβαλαν στο τραπέζι προτάσεις για την ενοποίηση οικονοµικών πολιτικών που ακολουθεί χωριστά κάθε χώρα, µαζί µε έναν µηχανισµό για την αντιµετώπιση κρίσεων, ο οποίος ελπίζεται επιτέλους να αποδειχτεί επαρκής.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν αντικοινωνικά μέτρα για την οικονομία, που στήριξαν όλες τις ανατροπές στα εργασιακά, που δεν αντέδρασαν στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, «επαναστάτησαν» τώρα κατά του νομοσχέδιου της υπουργού Περιβάλλοντος, Τίνας Μπιρμπίλη, για τις ρυθμίσεις που αφορούν στα 10 στρέμματα στις περιοχές Natura και τις ελάχιστες διατάξεις που προσπαθούν να βάλουν κάποια τάξη στο χάος της αυθαιρεσίας σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος.
Η αυθαιρεσία -παράνομη και νομιμοφανής- εκτρέφει και στηρίζει το πελατειακό κράτος, αλλά και τα φαινόμενα παρακμής στο κομματικό σύστημα.
Η Δημοκρατική Αριστερά θα αναλάβει όλες τις απαραίτητες πρωτοβουλίες σε κοινοβουλευτικό επίπεδο με συγκεκριμένες τροπολογίες, προκειμένου να ισχύσουν οι αρχικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τις περιοχές Natura.