Σήμερα το απόγευμα, στον Κεραμεικό, ξεκινάει το πρώτο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι μια επανεκκίνηση του ρεύματος της Ανανεωτικής Αριστεράς, που, μέσα από μια νέα οργανωτική και πολιτική αυτονομία, επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει τη σύγχρονη «φυσιογνωμία» και στρατηγική της δημοκρατικής αριστεράς, σε στιγμές μάλιστα μεγάλης κρίσης για τη χώρα.

Στις 27 Ιουνίου 2010 ιδρύσαμε το κόμμα μας, τη ΔΗΜ.ΑΡ. Η ενέργειά μας αυτή ήταν μια αναγκαία πολιτική πράξη για να υπάρξει άμεση απάντηση στο ολοένα διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των κομματικών φορέων της χώρας, αλλά και για να διατυπώσουμε μια ολοκληρωμένη εναλλακτική και αριστερή πολιτική πρόταση.
Η πράξη μας αυτή αποτέλεσε, ταυτόχρονα, προσπάθεια υπεράσπισης του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής Αριστεράς.

*Το 1ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ θα μεταδίδεται ζωντανά στο Διαδίκτυο από το www.dimokratikiaristera.eu

Το Μουσείο της Ακρόπολης ανακοίνωσε ένα καταπληκτικό νούμερο: 17.400 άνθρωποι επισκέφτηκαν το μουσείο την προηγούμενη Παρασκευή. Τι έγινε και ημέρα εθνικής εορτής, ηλιόλουστου τριήμερου αργίας, το μουσείο υποδέχτηκε τόσο κόσμο; Έκανε και το ίδιο εορταστική τη λειτουργία του, έμεινε ανοιχτό ως τα μεσάνυχτα.

Πυρετωδώς ετοιµάζεται αυτές τις µέρες το «µεσοπρόθεσµο πλαίσιο δηµοσιονοµικής στρατηγικής». Και είναι κρίµα που ένα τόσο χρήσιµο εργαλείο πρωτοδοκιµάζεται στη χώρα µας στις τωρινές, αφόρητα πιεστικές συνθήκες: αντί να αποτελέσει έναυσµα για µια αναγκαία δηµόσια συζήτηση προτεραιοτήτων (ποια δηµόσια αγαθά θέλουµε να αναπτύξουµε τα επόµενα τέσσερα χρόνια 2012-15, πόσο κοστίζουν, µε ποιους πόρους θα τα χρηµατοδοτήσουµε, µε πρόσθετους φόρους που θα πληρώσουν ποιοι, ή µήπως από εξοικονοµήσεις, και πάλι, σε ποιους τοµείς, πότε θα ελέγξουµε την απόδοση κάθε δαπάνης ως προς τον σκοπό της;), υπακούει στο ένα, αµείλικτο ερώτηµα: πώς θα αποφύγουµε τη χρεοκοπία;

Τις προάλλες, παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια αγαπημένη όπερα που έχω δει δεκάδες φορές από παιδί (οικογενειακή παράδοση γαρ, πατέρας βαρύτονος στη Λυρική), την Τραβιάτα (ελληνιστί, η παραστρατημένη...), σε ένα ολόφρεσκο, νεωτερικό ανέβασμα και νιώθοντας ρίγη νοητικής και αισθητικής συγκίνησης προσπάθησα να κατανοήσω πού οφειλόταν: οι υπέροχες μελωδίες πάντα οι ίδιες, οι άριες και τα ντουέτα πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα, το λιμπρέτο κι η πλοκή προδιαγεγραμμένα, χωρίς καμιά έκπληξη... Κι όμως, η έκπληξη ήταν έντονα παρούσα, καραδοκούσε σε κάθε σκηνή, σε κάθε νότα, κι υπήρχε κάτι που δεν σε άφηνε να πλήξεις ούτε στιγμή, που σε έκανε να νιώθεις πως αυτό το εξαίσιο κράμα μουσικής και θεάτρου που είναι η όπερα το έβλεπες για πρώτη φορά.

Ένας χρόνος πέρασε από τον άδικο χαμό του 15χρονου Αφγανού και τον σοβαρό τραυματισμό της 9χρονης αδελφής του, όταν εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός που ήταν τοποθετημένος στην είσοδο του κτηρίου της Ε.Ε.Δ.Ε. στα κάτω Πατήσια.

Η δεκάχρονη Νατζάφι Φερστέ, σήμερα είναι μονόφθαλμη, ενώ και το άλλο μάτι της χρήζει χειρουργικών επεμβάσεων, οι οποίες, όμως, δεν είναι δυνατόν να γίνουν στην Ελλάδα.

Η Πολιτεία κωλυσιεργεί επικίνδυνα , μην αναλαμβάνοντας την ευθύνη να καλύψει τα έξοδα για την επέμβαση σε νοσοκομείο του εξωτερικού, γεγονός που μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την όραση του άτυχου κοριτσιού.

Το πλήρες κείμενο της ερώτησης

Οι πληροφορίες για τις δραματικές εξελίξεις στη Φουκουσίμα μας φέρνουν στο επίκεντρο μιας εκτεταμένης πυρηνικής καταστροφής.
Η εξελισσόμενη τραγωδία έγινε σε μια χώρα τεχνολογικά προηγμένη και κλήθηκε να την αντιμετωπίσει μια καλά οργανωμένη κοινωνία –ίσως το μέγιστο παράδειγμα στο οποίο θα μπορούσε να κριθεί η πυρηνική τεχνολογία.
Τόσο ο σεισμός, όσο και το τσουνάμι που ακολούθησε, ήταν απόλυτα αναμενόμενα φυσικά φαινόμενα και άρα είχαν ενταχθεί στο σχεδιασμό αντιμετώπισής τους. Τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε τώρα είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι το όποιο «ανθρώπινο λάθος», αλλά η ίδια η επιλογή των πυρηνικών αντιδραστήρων.
Η αντιμετώπιση τόσο μεγάλων κινδύνων δεν μπορεί να εξαρτάται από μια «απρόβλεπτη» ανθρώπινη συμπεριφορά, αφού η πυρηνική επιλογή δεν έχει κανένα περιθώριο λάθους. Το λάθος είναι η ίδια η προσφυγή στην πυρηνική τεχνολογία.

Το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι πως οι πολίτες, και πολλοί άνθρωποι που συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, συνειδητοποιούν πως πρέπει να μπούμε σε έναν κύκλο νέας μεταπολίτευσης, που σημαίνει να απαλλαγούμε από τα στερεότυπα του λαϊκισμού και να ξεφύγουμε από τη λογική που έβαζε το κομματικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η κινητικότητα θα μεγεθυνθεί και θα εκδηλωθεί... Εγώ πολλές φορές λέω προκλητικά ότι αν είναι να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δε χρειαζόμαστε ούτε μια τέτοια ενωμένη αριστερά, ούτε ένα τέτοιο ενωμένο ΠΑΣΟΚ, ούτε μια τέτοια ενωμένη Νέα Δημοκρατία.

Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα - είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρόλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπόψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας).

«Ευθύνη για τη χώρα», σημαίνει ότι ενώ οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισαν το Μνημόνιο, αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις σε συνθήκες κρίσης και Μνημονίου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας. Η κατάσταση της οικονομίας, μετά και την τεράστια υστέρηση των εσόδων, είναι δεδομένο ότι θα επιφέρει νέα μέτρα, απόρροια και των πρόσφατων εξελίξεων για τη χώρα στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα «κάτι έδωσε» για να πάρει τη μείωση του επιτοκίου και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου.

Η Δημοκρατική Αριστερά από υπεύθυνη θέση αντιμετωπίζει όλα εκείνα που προσδιορίζουν την δύσκολη κατάσταση της κοινωνίας και της χώρας.
Ασκούμε προγραμματική αντιπολίτευση. Κρίνουμε το περιεχόμενο των ρυθμίσεων στη βάση των θέσεων και των επιλογών μας. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό από μια αντιπολίτευση περιχαρακωμένη στην κομματική σκοπιμότητα.
Η Δημοκρατική Αριστερά, όποτε κι’ αν γίνουν εκλογές, θα έχει την αυτόνομη παρουσία της. Με τις δικές της δυνάμεις, το πρόγραμμά της, τις θέσεις της.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες και πολιτικές συμπτώσεις. Συγκλίσεις χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορούν να μετακινήσουν την πολιτική από τη συντηρητική θέση που βρίσκεται σε ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για κυβέρνηση συνεργασίας και συμμετοχή μας σ’ αυτή.

Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία τα κόμματα λειτουργούν ανταγωνιστικά και συνεπώς είναι υποχρεωμένα να τονίζουν τις μεταξύ τους διαφορές για να διαλαλήσουν στη συνέχεια «ψηφίστε εμάς που έχουμε δίκιο κι όχι εκείνους που έχουν άδικο».

Επόμενο ήταν λοιπόν, μετά τη γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς, να αρχίσουν οι αψιμαχίες ανάμεσα στο νέο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίες, λένε πολλοί, επιτείνουν την πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Αλλά όπως και να ’χει το πράγμα, από αυτή την αντιδικία σίγουρα βγαίνει κάτι καλό: ορισμένες επιλογές που έχουν γίνει πολεμικές ιαχές μπαίνουν στο μικροσκόπιο της κριτικής σκέψης και αποσαφηνίζονται.