Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία, τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

Η προκήρυξη είναι ένα συγκροτηµένο και σοφό κείµενο· αρχίζει µε αυτό που συµβαίνει στην Ευρώπη: «Οι λαοί της Ευρώπης πολεµούντες υπέρ των ιδίων ∆ικαιωµάτων και της ελευθερίας αυτών, µας επροσκάλουν εις µίµησιν...». Τα λίγα αυτά λόγια είναι γεµάτα µηνύµατα· µε κυριότερα τα δύο: ότι µε τις πρώτες λέξεις συνδέεται αµέσως η Ελληνική Επανάσταση µε την Ευρώπη αποκλειστικά – µάλιστα µε τους λαούς της

Οι πρώτες ηµέρες της επίθεσης κατά του Καντάφι µεβρήκαν µεταξύ Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και Βερολίνου να συζητώ όλη µέρα, σε ψυχρά, γυάλινα κτίρια, µε τραπεζίτες και οικονοµικούς αναλυτές σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και το βράδυ να κάνω ζάπινγκ ανάµεσα στα ενθουσιώδη αγγλόφωνα δίκτυα που πάσχιζαν να στήσουν µια υπερπαραγωγή Βαγδάτης στο φτωχό σκηνικό της Τρίπολης

Οι αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών είναι κατώτερες των οικονομικών και πολιτικών αναγκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναγκαία οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ προωθείται με συντηρητική σφραγίδα.
Το «Σύμφωνο για το ευρώ» θα οδηγήσει στη συμπίεση των μισθών, στην αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και στην απομείωση του κοινωνικού κράτους και δεν αποτελεί την απάντηση στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Η κυβέρνηση αντί να επαίρεται για τη διασφάλιση της μείωσης του επιτοκίου και της επιμήκυνσης αποπληρωμής, οφείλει να κατανοήσει ότι εφεξής η Ελλάδα και όλες οι οικονομικά αδύναμες χώρες της Ε.Ε θα υπόκεινται σε συνεχή επιτήρηση και ασφυκτικούς περιορισμούς.

Από τη Μεταπολίτευση και µετά, µε την καθοριστική συµβολή του ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά υπέστη µια µετάλλαξη. Από την Αριστερά της θυσίας, της ατοµικήςθυσίας, για χάρη των µεγάλων πολιτικών και συλλογικών προταγµάτων,είτε αυτά ήταν ο σοσιαλισµός, είτεη δηµοκρατία, προταγµάτων που κάθεαριστερός ήταν διατεθειµένος να καταβάλει ατοµικό κόστος για να τα διεκδικήσει, περάσαµε, µε την εδραίωση της δηµοκρατίας, σε µιαν άλλου τύπου Αριστερά, περισσότερο οικονοµιστική και λιγότερο πολιτική. Απότη διεκδίκηση του συνολικού, περνάµε σε µιαν Αριστερά που εντός του συστήµατος διεκδικεί το ατοµικό,το µερικό, µια πιο εγωιστικήΑριστερά που διεκδικεί το σήµερα.

Άλλη μια φορά, την Παρασκευή, 25η Μαρτίου, τα σχολεία μας γιόρτασαν την επέτειο της ελληνικής επανάστασης του 1821. Η αίθουσα εκδηλώσεων στολίστηκε με τη γαλανόλευκη και τις γνωστές από τα παιδικά μας χρόνια αφίσες, η σκηνή ετοιμάστηκε για τις απαγγελίες των παιδιών και τα θεατρικά δρώμενα και η ημέρα, αφιερώθηκαν για να επαναληφθούν οι γνωστές σκηνές με τις οποίες μεγαλώσαμε κι εμείς. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να μην μεσολάβησαν 80 και… χρόνια που η Ελλάδα έχει σταθερά σύνορα με την Τουρκία, που η επίσημη εξωτερική πολιτική δεν διεκδικεί τίποτα από τις γειτονικές χώρες παρά μόνον το σεβασμό των δικών της δικαιωμάτων.