Όταν αναφερόμαστε στην επικράτηση μιας γενικής στάσης συντήρησης και εθνικής αναδίπλωσης στην Ευρώπη δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα απόδειξης από το πώς αντιμετωπίζουμε όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και οι κοινωνίες τη σφαγή της Λιβύης.

Τελικά καταφέραμε και πήραμε περισσότερα από όσα περιμέναμε. Η συμφωνία και κυρίως η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό αποτελεί ασπίδα κατά των κερδοσκόπων και διασφάλιση απέναντι στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας.

Τις τελευταίες εβδοµάδες η Ελλάδα δίνει την εντύπωση µιας χώρας που ετοιµάζεται να χρεοκοπήσει εξαιτίας της πολιτικής και όχι λόγω της οικονοµικοκοινωνικής κρίσης. Σαν να ζούµε µοιρολατρικά την αγωνία µιας επερχόµενης καταστροφής, την οποία όλοι βλέπουν, όλοι ξέρουν ότι πρέπει να αποφύγουµε, αλλά κανείς δεν αναλαµβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Λέγανε κάποτε πως κάθε λαός καθρεφτίζει κάτι από τον εθνικό του χαρακτήρα στον τρόπο που παίζει ποδόσφαιρο: οι Βραζιλιάνοι παίζουν σαν να χορεύουν, οι Γάλλοι σαν να ανοίγουν σαµπάνια, οι Αγγλοι σαν να κάνει έφοδο το πεζικό στα χαρακώµατα, µε ηρωισµό και αυταπάρνηση αλλά χωρίς σκέψη, οι Ιταλοί µε πολύ µυαλό και τακτική, µα ελάχιστη φυσική δύναµη ή ταλέντο, οι Αργεντίνοι µε σολίστες, οι Γερµανοί χωρίς σολίστες, αλλά µε µέθοδο, πείσµα και οµαδικότητα. Και ούτω καθ’ εξής.

Το νομοσχέδιο για τη βιοποικιλότητα, που έφερε στη Βουλή η αρμόδια υπουργός κ. Τίνα Μπιρμπίλη, πέρασε από σαράντα κύματα αμφισβήτησης, απείλησε την κυβερνητική πλειοψηφία, ανάγκασε σε αναδίπλωση την ίδια την υπουργό και θόλωσε την ουσία του. Ακόμη και ψαλιδισμένος όμως, ο νόμος προσφέρει επιτέλους ένα πλαίσιο προστασίας για τις παράκτιες ζώνες και τους υγρότοπους, χωρίς εντέλει να καταστρέφει τη μικροϊδιοκτησία.

Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και η μείωση του επιτοκίου, παρά το ότι αναμένονταν να είναι μεγαλύτερης διάρκειας και μεγαλύτερου εύρους αντιστοίχως, αποτελεί θετική εξέλιξη. Αρνητική όμως εξέλιξη συνιστά η εξακολούθηση της απόρριψης έκδοσης του ευρωομολόγου.
Το μείζον όμως ζήτημα παραμένει στο περιεχόμενο του «Συμφώνου για το Ευρώ».
Η οικονομική διακυβέρνηση όπως προωθείται με τη συμπίεση των μισθών, με τη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την απομείωση του κοινωνικού κράτους δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.